Το 2004, παραμονές του δημοψηφίσματος και έχοντας τον Γλαύκο Κληρίδη στο πλάι του, ο Νίκος Αναστασιάδης, τασσόμενος με το «ΝΑΙ», δήλωνε ότι θα ένιωθε ανάξιος αν εκείνη την κρίσιμη ώρα παρασυρόταν «από το λαϊκό ρεύμα» για να γίνει «από τη μια αρεστός και συνάμα συνυπεύθυνος για τα όσα θα επακολουθήσουν από την απόρριψη της προτεινόμενης λύσης». «Τούτη είναι η ώρα της αλήθειας», έλεγε, «είναι η ώρα που η Ιστορία πραγματικά χτυπά την πόρτα μας. Κι εγώ δεν θα την αγνοήσω». Ενώ 9 χρόνια αργότερα, στον επικήδειο του Γλαύκου Κληρίδη, ευχαριστούσε τον «πολιτικό πατέρα» του, όπως τον αποκαλούσε, διότι κοντά του έμαθε «πως το πολιτικό ήθος δεν υπηρετείται από ευτελή κίνητρα» και δεσμευόταν να συνεχίσει τους αγώνες του και να φανεί αντάξιος των προσδοκιών και οραμάτων του. «Υπάρχουν πολιτικοί που αναζητούν τη φιλοξενία της Ιστορίας και εκείνοι που τους αναζητά η Ιστορία», υπεδείκνυε. «Και τον Γλαύκο Κληρίδη» τον αναζήτησε, κατατάσσοντάς τον «στη χορεία των μεγάλων ηγετών της Κύπρου», εξηγούσε.
Ήταν, λοιπόν, αδύνατον για κάποιον να μην φέρει στη μνήμη του εκείνες τις εικόνες, παρακολουθώντας τον Νίκο Αναστασιάδη να περιφέρεται στα ΜΜΕ για να εκφράσει- αυτή τη φορά- την αμφιβολία του για τη στάση που τήρησε στο Σχέδιο Ανάν. Να δηλώνει ότι «με τα δεδομένα που έχει κατά νου» και «με τα βιώματα» που έζησε «κατά τη διάρκεια του διαλόγου», ενδεχομένως σήμερα να το απέρριπτε. Να αναιρεί το αφήγημα που υπηρέτησε 17 χρόνια ως πρόεδρος του ΔΗΣΥ, να δικαιώνει τον μεγαλύτερο πολιτικό του αντίπαλο, Τάσσο Παπαδόπουλο, και να αυτοακυρώνεται. Εισχωρώντας τελεσίδικα στο στρατόπεδο του «ΟΧΙ».
Προφανώς και οι νέες αναφορές του Νίκου Αναστασιάδη για το 2004 δεν εξέπληξαν κανένα. Αντίθετα, αν κάτι έκαναν, ήταν να επιβεβαιώσουν την πορεία που ακολούθησε ο τέως Πρόεδρος από το 2016 και μετά, όταν, και με τη μεγαλύτερη ευκολία, αναίρεσε όλη την πολιτική του διαδρομή. Μια διαδρομή που ούτε οι μεγαλύτεροι πολιτικοί εχθροί του δεν αμφισβήτησαν με τέτοια προσήλωση και συνέπεια. Πρόκειται άλλωστε για τον άνθρωπο που από το πηδάλιο της χώρας «μοίρασε» την ΑΟΖ, ανέδειξε το ζήτημα λειτουργικότητας με τρόπο που ερχόταν σε σύγκρουση με τα ίδια τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, και αμφισβήτησε την ίδια τη βάση λύσης με τρόπο που κανένας άλλος Πρόεδρος δεν έκανε. Ο οποίος, αφού έφτασε το Κυπριακό μια ανάσα από συμφωνία, επέλεξε να φύγει από τις συνομιλίες, και, στη συνέχεια, σπατάλησε ενάμιση χρόνο συζητώντας ποιο τελικά ήταν το πλαίσιο Γκουτέρες- το ίδιο το πλαίσιο της 30ής Ιουνίου ή το δικό του της 4ης Ιουλίου. Που με τη ρητορική και τις ενέργειάς του φρόντισε να κατεδαφίσει κάθε προοπτική, γιγαντώνοντας τη διαίρεση εντός της κοινωνίας.
Πολλοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Να αναδείξουν τη νέα τοποθέτηση του Νίκου Αναστασιάδη ως απόδειξη της ορθότητας της δικής τους στάσης. Ο Χρύσης Παντελίδης, μεταξύ άλλων, χαρακτήρισε «ιστορικής και πολιτικής αξίας» τις αναφορές Αναστασιάδη, «λόγω της στάσης που είχε τηρήσει το 2004». Υποστηρίζοντας ότι «επιβεβαιώνουν την ορθότητα της άποψης του Τάσσου Παπαδόπουλου και, κυρίως, την ορθότητα της απόφασης του 76% των Ε/Κ». Ο Νίκος Αναστασιάδης, όμως, δεν είναι τώρα που συντάχθηκε μαζί τους. Είχε προ πολλού γίνει ένας από αυτούς. Το δικό τους αφήγημα πρόταξε από την τελευταία 10ετία. Τις δικές τους πολιτικές υπηρέτησε. Πήγε μάλιστα ένα βήμα παρακάτω βάζοντας στο τραπέζι των ιδεών, μια βάση λύσης που κανένας άλλος δεν τόλμησε να βάλει. Οι αναφορές του δεν αποτέλεσαν μια νέα προσέγγιση ή παραδοχή. Ήταν το τελικό βήμα μιας πορείας κατά την οποία ηγήθηκε κάθε προσπάθειας για διατήρηση του status quo, μίλησε για «οπαδούς της όποιας λύσης» και έγινε ο πρώτος Ε/Κ Πρόεδρος που φλέρταρε με την ιδέα των δύο κρατών. Το mea culpa για το 2004 ήρθε απλά να επιβεβαιώσει την ολοκληρωτική του αποκαθήλωση.
Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι στάθηκαν απέναντι στον Τάσσο το 2004, βρέθηκαν απέναντί του. Και όσοι διαχρονικά πολέμησαν τον Γλαύκο Κληρίδη, στο πλευρό του. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα μετατρέπεται σε σημείο αναφοράς για τους αιώνια ανησυχούντες.
Είναι γι’ αυτό που ήταν και άκυρο και άκαιρο από κάποιους να επικαλεστούν τον Νίκο Αναστασιάδη ως απόδειξη δικαίωσης. Διότι τα τελευταία 10 χρόνια, ο Νίκος Αναστασιάδης λειτούργησε ως «πολιτικό τέκνο» του Τάσσου Παπαδόπουλου. Δεν είναι τις παρακαταθήκες του Κληρίδη που ακολούθησε αλλά αυτές των οπαδών της διχοτόμησης. Αναίρεσε ολόκληρη την πολιτική διαδρομή του κόμματός του. Γελοιοποιώντας τον εαυτό του. Κυρίως όμως γελοιοποιώντας και προσβάλλοντας όσους τον στήριξαν κάποια στιγμή στην πολιτική του πορεία. Εξού και η Ιστορία δεν θα τον αναζητήσει. Αν βρεθεί ποτέ στο διάβα της, θα είναι για να υπενθυμίσει στις επόμενες γενιές πού μπορεί να οδηγήσει τη χώρα ένας πολιτικός που υπηρετεί «ευτελή κίνητρα». Και θα τον κατατάξει ως έναν από τους μεγαλύτερους πολιτικούς αντιπάλους του Γλαύκου Κληρίδη αλλά και της ιδέας που υπηρέτησε. Ως τον άνθρωπο που καθόρισε την πορεία του Κυπριακού με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιχείρησε να την καθορίσει ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ανάξιο απέναντι στην παράταξη. Ανάξιο απέναντι στην Ιστορία. Κυρίως όμως ανάξιο απέναντι στην ίδια τη χώρα.
