Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη είναι μια διακυβέρνηση που στηρίζει μεγάλο μέρος της στην εικόνα, πολλές φορές μάλιστα σε βάρος της ουσίας κάποιων θεμάτων. Δεν χρειάζεται να πούμε παραδείγματα, γιατί αυτά τα δύο χρόνια είδαμε πολλά που δεν χωρούν εδώ. Η ίδια τακτική με την εικόνα ακολουθείται από τον Πρόεδρο και το στενό του επιτελείο και στους ετήσιους απολογισμούς του, δείχνοντας ότι ακόμα και αυτό, δηλαδή μία κίνηση ουσίας, διαφάνειας και εξωστρέφειας, δεν ξεφεύγει σε καμία περίπτωση από την επικοινωνιακή του σκοπιμότητα. Και εξηγώ.
Πέρσι, όταν για πρώτη φορά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα προχωρούσε σε διακαναλική συνέντευξη για τον έναν χρόνο απολογισμού του στη διακυβέρνηση του κράτους, υπήρξε μεγάλη αντίδραση από τα ΜΜΕ και την ίδια την Ένωση Συντακτών Κύπρου, για την επιλογή του Προεδρικού να καλέσει για συνέντευξη δημοσιογράφους μόνο από τα παγκύπρια τηλεοπτικά κανάλια και όχι από το σύνολο των ΜΜΕ ή, έστω, να βρεθεί μία φόρμουλα αντιπροσώπευσης όλων. Τότε, πριν έναν χρόνο, η δικαιολογία που δόθηκε ήταν για «τεχνικούς», όπως λέχθηκε, λόγους και δόθηκε η υπόσχεση ότι θα οργανωνόταν αργότερα άλλη συνέντευξη Τύπου με συμμετοχή όλων των εκπροσώπων των ΜΜΕ και ότι η συνέντευξη του Προέδρου για το 2025 θα οργανωνόταν ορθότερα. Έφτασε το φέτος αλλά πάλι ακριβώς το ίδιο φορμάτ. Ένας μακράς διάρκειας εισαγωγικός μονόλογος από τον Πρόεδρο (διάγγελμα, το ονόμασε), λίγη ώρα για ερωτήσεις από πέντε κανάλια και ξόφλησε ο Πρόεδρός μας. Ίδια mainstream επιλογή από ένα κατεξοχήν mainstreamμέσο, με τους ίδιους απόντες.
Οι τελευταίοι που ευθύνονται για την πραγματικότητα αυτή είναι οι συνάδελφοι των τηλεοπτικών καναλιών που κλήθηκαν να παραστούν στην αποψινή διάσκεψη. Είναι τραγικό όμως για 2η συνεχόμενη χρονιά ο ίδιος ο Πρόεδρος να έχει γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων του τους δημοσιογράφους που δουλεύουν σε ραδιόφωνα, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Σε μία εποχή μάλιστα που όσοι γνωρίζουν από τα ΜΜΕ στην Κύπρο ξέρουν καλά και την επιρροή του κάθε μέσου στη διαμόρφωση της καθημερινής ατζέντας, είναι αδιανόητο αυτοί που καθημερινά γράφουν ή μεταδίδουν τα προβλήματα της κοινωνίας να μην είναι εκεί και να μην τους δίνεται το δικαίωμα να θέσουν ερωτήσεις. Αλήθεια, ποιος είναι αυτός που ασκεί καθημερινά κριτική στον Πρόεδρο με ρεπορτάζ και αρθρογραφία; Αυτός που απουσιάζει. Σε ποιους απευθύνονται οι υπουργοί για να προβάλλουν το έργο τους; Σε αυτούς που δεν κάλεσε ο Πρόεδρος.
Καταλαβαίνω ότι μία διακαναλική έχει περιορισμούς, όμως αυτοί προκύπτουν και λίγο τυχαία. Για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν αντί πέντε παγκύπρια τηλεοπτικά κανάλια είχαμε επτά ή οχτώ; Ζωντανή συζήτηση με πέντε δημοσιογράφους δεν μπορεί να γίνει, και εδώ υπάρχουν περιορισμοί, παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες. Άρα, η δικαιολογία για τεχνικά ζητήματα δεν στέκει.
Αν ενδιέφερε πραγματικά τον Πρόεδρο και το επιτελείο του θα έβρισκαν τη φόρμουλα να γίνει μία συνέντευξη Τύπου στην παρουσία περισσότερων συναδέλφων. Θα μπορούσε ακόμα να γίνεται διαφορετική διευθέτηση κάθε χρόνο, σε ένα άτυπο rotation μεταξύ των ΜΜΕ. Δεν ενδιαφέρει όμως την κυβέρνηση, τους ενδιαφέρει μόνο η εικόνα. Αν τους ενδιέφερε δεν θα σταματούσαν ούτε το briefing από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο που δειλά-δειλά πήγαν να ξεκινήσουν και μετά το σταμάτησαν χωρίς καμία εξήγηση. Δεν τους αρέσουν οι δύσκολες ερωτήσεις, δεν τους αρέσει να είναι απέναντι από όσους τους ασκούν κριτική.
Για το 2026, ας κάνει podcast με τον Λετυμπιώτη και τον Βίκτωρα Παπαδόπουλο!
