Το μεγαλύτερο κέρδος της κατοχής σε βάρος της Κύπρου και του λαού της είναι ο χρόνος. Έχουμε ξεπεράσει τα 50 χρόνια από τον Ιούλιο του 1974 και στο μυαλό και τις ζωές μας η διαίρεση του τόπου και του λαού έγινε -είτε μας αρέσει είτε όχι- κανονικότητα. Το σύνθημα «δεν ξεχνώ» που κυριαρχεί στα σχολεία κατάντησε σήμερα κάτι τυπικό και άκρως γραφικό, που γεννήθηκε σε μία άλλη εποχή και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να ανταποκριθεί στα σημερινά δεδομένα. Για να έχει το «δεν ξεχνώ» νόημα και σημασία, θα πρέπει να έχεις γνωρίσει, να έχεις ζήσει. Να έχεις εμπειρίες, μνήμες και συναισθήματα με έναν τόπο και τους ανθρώπους του. Όταν το «δεν ξεχνώ» μπήκε στα τετράδια των μαθητών της Κύπρου είχε όντως τη σημασία του, ήταν τα πρώτα χρόνια της κατοχής, με την κοινωνία τότε να καλείται να μην ξεχάσει τα κατεχόμενα μέρη μας, να μην τα λησμονήσει και να τα διαγράψει. Σήμερα, η νέα γενιά του τόπου βλέπει το «δεν ξεχνώ» και δεν μπορεί να βρει νόημα. Τι να μην ξεχάσω; Αυτό που ποτέ δεν γνώρισα; Πώς να μην ξεχάσεις κάτι που δεν το ξέρεις;
Τις τελευταίες μέρες, οι νοτίως του συρματοπλέγματος διαμένοντες εθνικιστές, θυμήθηκαν να σηκώσουν τα λάβαρα της επαναστάσεως για το πρόγραμμα «Imagine». Επί της ουσίας, η αντίρρησή τους είναι στην επαναπροσέγγιση και στην επαφή των δύο κοινοτήτων. Βρήκαν αφορμή από τις εκδρομές στα κατεχόμενα και όλα μαζί έδεσαν. Μετά ξεκίνησαν οι γνωστές υπερβολές. Μπορεί οι πιο διακεκριμένοι νομικοί του τόπου να μας είπαν επανειλημμένα ότι η μετάβαση στα κατεχόμενα δεν συνιστά αναγνώριση κανενός ψευδοκράτους, για την ΟΕΛΜΕΚ όμως είναι αλλιώς. Μαζί τους φυσικά το ακροδεξιό ΕΛΑΜ, η ΕΔΕΚ και κάμποσοι βουλευτές της… συμπολίτευσης σε πλήρη ταύτιση και χορωδία. Μόνο που η ταύτιση δεν ήταν μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τον Τατάρ που εδώ και χρόνια τους πρόλαβε με τις δικές του ενστάσεις. Και δεν είναι η μόνη φόρα που οι απορριπτικοί και εθνικιστές των δύο πλευρών συμφωνούν. Ας προβληματιστούν...
Επί της ουσίας, ο Ντενκτάς το 2003 ανοίγοντας μετά από πίεση τα οδοφράγματα είχε υπολογίσει στο μυαλό του κάτι που του πήγε εξαιρετικά λάθος. Πίστευε ότι οι δύο κοινότητες δεν μπορούν να ζήσουν μαζί. Πίστευε ότι εκ των πραγμάτων θα φαινόταν ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση. Αντιθέτως, οι χιλιάδες πρωτοβουλίες ομάδων και ατόμων από τις δύο κοινότητες έκλεισαν πολλές φορές στόματα, δείχνοντας σε όλους ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να ζήσουν μαζί αρμόνικά για πάντα. Μπορούν να συνεργαστούν στον πολιτισμό, στην πολιτική, στην παιδεία, στην επιχειρηματικότητα, στον αθλητισμό, στο εμπόριο. Στα πάντα.
Είναι όμως και μία άλλη πτυχή που αφορά τη νέα γενιά. Ο γραφών είναι στα 30 και δεν προέρχεται από προσφυγική οικογένεια. Ευτύχησα όμως να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που φρόντισε να γνωρίσω την πατρίδα μου ολόκληρη. Που έδωσε νόημα στο «δεν ξεχνώ» και ουσία στο «αγωνίζομαι». Αν σήμερα δεν ξεχνώ την Αμμόχωστο, την Καρπασία, την Κερύνεια, τη Μόρφου, είναι γιατί έχω βιώματα από εκεί. Είναι γιατί περπάτησα στους δρόμους του Βαρωσιού και είδα με τα μάτια μου την πόλη που άφησαν πίσω με πόνο οι κάτοικοί της. Κολύμπησα στα καταγάλανα νερά της πόλης θαυμάζοντας την χρυσή αμμουδιά της. Πήγα στην Καρπασία και γοητεύτηκα με την πρώτη με την ομορφιά της φύσης. Ανέβηκα τον Πενταδάκτυλο βλέποντας από ψηλά την όμορφη Κερύνεια και περπάτησα στο λιμανάκι που γνώρισα σε εκείνο το τετράδιο. Πήγα και στο Πέντε Μίλι, εκεί κατάλαβα το μέγεθος της προδοσίας. Έτσι βρήκα νόημα στο δικό μου «δεν ξεχνώ», έτσι βρήκα νόημα στην ανάγκη επιτέλους να δούμε την επόμενη μέρα. Έτσι «διέλυσα» μέσα μου κάθε έννοια του «δεν γνώρισα». Εκεί έκανα φίλους Τουρκοκύπριους, νέους σαν και μένα, και ονειρευτήκαμε μαζί την Κύπρο της επόμενης μέρας. Δυστυχώς ακόμα δεν τη ζήσαμε, την έχουμε όμως φανταστεί. Αυτό είναι το «imagine», ένα μανιφέστο ειρήνης!
