Μια φορά σιγουρεύτηκα για το εξής. Η φράση κοινή πατρίδα είναι μόνο για να τη λέμε. Δηλαδή στα λόγια. Γιατί στα λόγια; Διότι δεν έχουν κοινή πατρίδα όσοι δεν έχουν κοινό πόνο και κοινές χαρές. Κοίταξα τις εφημερίδες της ημέρας. Στον τίτλο καμίας από αυτές δεν είδα αυτό που ήθελα να δω. Μόνο στη δική μας εφημερίδα «Αβρούπα» είναι αυτός ο πρωτοσέλιδος τίτλος. Σάστισα. Τόσο ασήμαντο είναι; Στη Λεμεσό υπήρξε μια τρομερή πυρκαγιά σε ένα σπίτι. Κάηκε και έχασε τη ζωή της μια πενταμελής οικογένεια. Οι γονείς μαζί με τα μικρά παιδιά τους. Αν αυτή η τραγωδία συνέβαινε στον βορρά και όχι στον νότο, θα γινόταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες μας, έτσι δεν είναι; Αν δεν υπάρχει κοινός πόνος, δεν υπάρχει και κοινή πατρίδα! Να πω και κάτι επιπλέον. Αν αυτή η τραγωδία συνέβαινε στην Τουρκία, στην Άγκυρα ή στην Κωνσταντινούπολη, πάλι θα γινόταν πρωτοσέλιδη είδηση οπωσδήποτε και μάλιστα οι πολιτικοί μας θα έμπαιναν στη σειρά, όπως πάντα, για να εκφράσουν τα συλλυπητήριά τους. Εδώ ο πόνος των Ελλήνων είναι των Ελλήνων. Ο πόνος των Τούρκων είναι πόνος των Τούρκων. Αν ο πόνος δεν είναι κοινός, δεν υπάρχει και κοινή πατρίδα! Δεν έχουν κοινή πατρίδα όσοι δεν μπορούν να ενωθούν στις πίκρες και στις χαρές!
Οι Τουρκοκύπριοι ένωσαν τον κοινό τους πόνο και τις κοινές τους χαρές με την Τουρκία και όχι με τους Ελληνοκύπριους. Και οι Ελληνοκύπριοι με την Ελλάδα. Παρηγορούμε μάταια τον εαυτό μας μιλώντας για κοινή πατρίδα. Δεν πάει πέρα από ένα κενού περιεχομένου στερεότυπο αυτό. Ακούγεται ωραία, όμως είναι κενού περιεχομένου. Άλλωστε, αντιλαμβανόμουν ότι έτσι ήταν αυτό. Και κατά την άποψή μου, εδώ έγκειται ουσιαστικά η διαίρεση του νησιού. Όχι στα οδοφράγματα με τα συρματοπλέγματα. Αφού δεν είναι κοινός ο πόνος και οι χαρές μας, τι όφελος θα έχει ακόμα και να γκρεμίσουμε τα οδοφράγματα; Στον βορρά ακόμα εορτάζεται ως γιορτή η 20ή Ιουλίου. Η ίδια μέρα είναι πένθος στον νότο. Η Κύπρος είναι σαν ένα παιδί που γελάει το ένα μάτι του και κλαίει το άλλο. Μήπως μπορεί να είναι φυσιολογικό αυτό το παιδί; Η 20ή Ιουλίου είναι η μέρα που άνοιξε η κάνουλα του αίματος εδώ. Γίνεται γιορτή και πανηγύρι πάνω από έναν ομαδικό τάφο; Να που γίνεται. Και το θλιβερό είναι ότι κανένα κόμμα μας, καμία οργάνωση και συντεχνία μας δεν αντιτίθεται σε αυτό! Οι δικοινοτικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό θα μπορούσαν τουλάχιστον να το αμφισβητήσουν αυτό για να μας αποδείξουν ότι δεν κάνουν σόου. Όμως, μπαίνουν σε τέτοια ακανθώδη θέματα; Την ώρα που υπάρχουν αθώα και μη μπελαλίδικα συνθήματα, όπως «κοινή πατρίδα» ή «δεν εμποδίζεται η ειρήνη στην Κύπρο», ποιος θα βάλει σε μπελά το κεφάλι του με την 20ή Ιουλίου;
Ένας αγαπητός μου φίλος λέει ότι «τα συρματοπλέγματα χώρισαν και την ενσυναίσθηση, όχι μόνο φυσικά». Θέλουμε ενωμένη Κύπρο. Και το ενωμένη είναι λάθος. Πρέπει να είναι κολλητή. Είμαστε γεμάτοι οργή ενάντια σε εκείνους που εμποδίζουν την επανένωση. Να οργιστούμε και λίγο με τον εαυτό μας. Γκρεμίσαμε τα οδοφράγματα που υπάρχουν μέσα στα κεφάλια μας και έμειναν εκείνα που υπάρχουν στον δρόμο; Είναι πολύ πιο σημαντικό να γκρεμίσουμε τα οδοφράγματα που υπάρχουν μέσα στο κεφάλι μας από το να γκρεμίσουμε εκείνα που υπάρχουν στον δρόμο. Πότε θα πάψουμε να γιορτάζουμε τις 20 Ιουλίου; Πότε ένας μεγάλος πόνος στον νότο θα είναι και πόνος της κοινωνίας στον βορρά; Πότε θα πληγώνει και τις καρδιές στον νότο ένας πόνος στον βορρά; Πότε θα κηδεύσουμε με κοινές τελετές τους αγνοούμενους που θάβουμε μετά από χρόνια μέσα σε μικρά φέρετρα; Πότε θα καταραστούμε με κοινές κραυγές εκείνους που σκότωσαν τους δικούς τους αθώους ανθρώπους στις υπόγειες οργανώσεις; Μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη την ημέρα, δεν θα υπάρξει απολύτως καμία ρεαλιστική λύση εδώ!
Ας αφήσουμε τα τεχνητά και επιφανειακά συνθήματα και ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Να πάμε να καθίσουμε κάτω από έναν ευκάλυπτο με χοντρό κορμό. Να τα συζητήσουμε αυτά. Να δούμε πού κάναμε λάθος. Να κοιτάξουμε πότε το χωράφι με τις μαργαρίτες και πότε τον εαυτό μας. Πολιτική ισότητα. Εγγυήσεις. Μονομερής επέμβαση. Άστε τα αυτά. Ο πόνος και οι χαρές μας. Οι γιορτές μας και οι μέρες του πένθους μας. Όσα νιώσαμε μέσα μας καθώς κοιτάζαμε τους λάκκους των δολοφονιών. Άμα δεν είναι κοινά, όλα είναι ανοησίες. Αν δεν υπάρχει κοινός πόνος, δεν υπάρχει και κοινή πατρίδα!
