«Οι κοινωνίες που αποκτούν οικονομική ελευθερία δεν παίρνουν εντολές από κανέναν», λέει ο Μουσταφά Ακιντζί. Συμφωνώ. Γενικά είναι σωστό αυτό. Όμως, δυστυχώς δεν ισχύει για τους Τουρκοκύπριους. Γιατί; Επειδή οι Τουρκοκύπριοι συνδέονται με την Τουρκία όχι μόνο οικονομικώς, αλλά και πνευματικώς. Θεωρούν τον εαυτό τους κομμάτι του τουρκικού έθνους. Δέχονται την Τουρκία ως «τον μεγάλο αδελφό». Άλλωστε και ο Ακιντζί την είχε αποκαλέσει «αδελφή» στο παρελθόν. Αποφεύγουν όλα όσα θα μπορούσαν να της προκαλέσουν ζημιά. Θεωρούν ότι την προδίδουν αν παρακούσουν. Επιπλέον, νιώθουν πως χρειάζονται να προστατευθούν έχοντας την ψύχωση της μειονότητας, έστω και αν είναι οικονομικώς ισχυροί. Φοβούνται πολύ μη χάσουν τις προστατευτικές φτερούγες της Τουρκίας. Πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσουν να υπάρξουν χωρίς την Τουρκία. Από το 1958 βρίσκονται κάτω από την κυριαρχία της Τουρκίας. Αυτή η κυριαρχία, η οποία ήταν συγκαλυμμένη στην αρχή, τέθηκε σε ισχύ ντε φάκτο μετά το 1974.
Αν και ήρθαν στο σημείο της εξάντλησης και του αφανισμού ως κοινότητα, δεν έχουν καμία σοβαρή αντίρρηση και αντίσταση ενάντια σε αυτό. Η συντριπτική πλειονότητα δεν ενοχλείται και πολύ από την παρουσία της Τουρκίας εδώ. Θέλουν μόνο να φροντίζονται καλύτερα. Να γίνονται σχολεία και νοσοκομεία, αντί τζαμιά. Να φτιάχνει θαυμάσιους δρόμους. Να μην μας στέλνει φανατικούς ιμάμηδες-μέλη ταγμάτων. Και να μην γίνεται ένα με τους δικούς μας άπληστους εδώ και να μας κλέβει. Να μην πλακώνει πάνω στους παραγωγούς μας με το μεγάλο της κεφάλαιο. Να μην πληγώνει την αγάπη για την Τουρκία που υπάρχει μέσα μας με τη ρητορική για προδότες. Πράγματα σαν αυτά είναι που θέλουν. Επιπλέον, θέλουν να μείνει ως εγγυητής μας πάντοτε, όποια συμφωνία και αν γίνει εδώ. Να μην φύγει ποτέ ο τουρκικός στρατός απ’ εδώ. Εκτός από μερικούς που θεωρούνται περιθωριακοί, δεν υπάρχει κανείς που να μην το θέλει αυτό!
Μήπως δεν είναι έτσι και η ελληνοκυπριακή πλευρά; Αν και δέχθηκε το μεγαλύτερο πλήγμα από την Ελλάδα την οποία θεωρούν μητέρα πατρίδα, ακόμα είναι στενά συνδεδεμένοι με αυτήν. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που δεν έχουν σβήσει τα όνειρά τους για ένωση. Προσπαθούν να μην παρακούνε την Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι οικονομικά βρίσκονται μπροστά από την Ελλάδα, δεν ενεργούν πλήρως ανεξάρτητα στο Κυπριακό αποκλείοντας την Ελλάδα. Ναι, μετά το πραξικόπημα δεν είναι όπως παλιά. Υπάρχουν και θέματα στα οποία δεν συμφωνούν με την Αθήνα, όμως πάλι διστάζουν να κάνουν κάτι με το οποίο θα χάσουν τη στήριξή της. Βεβαίως, δεν εξαρτώνται από την Ελλάδα, όπως εμείς εξαρτώμαστε από την Τουρκία. Εμείς είμαστε αποικία της Τουρκίας εδώ. Ενώ εκείνοι είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.
Ο Ακιντζί, ο οποίος άρχισε να μιλά για το Κραν Μοντανά μετά την υποκίνηση Αναστασιάδη, αναφέρεται στην ομοσπονδιακή κεντρική κυβέρνηση που σχεδιαζόταν να σχηματιστεί. Θα αποτελείτο από 11 άτομα η κυβέρνηση. Από 7 Ελληνοκύπριους υπουργούς και 4 Τουρκοκύπριους. Αντί του βέτο, που υπήρχε το 1960, σκέφτονταν κάτι όπως το εξής: Στις κυβερνητικές αποφάσεις θα υπήρχε η έγκριση τουλάχιστον ενός Τουρκοκύπριου υπουργού. Λέει το εξής ο Ακιντζί: «Αυτή η κατάσταση, δυστυχώς, δαιμονοποιήθηκε αργότερα από την ελληνοκυπριακή ηγεσία και επιχειρήθηκε να κενωθεί το περιεχόμενο της έννοιας "πολιτική ισότητα" με τη δικαιολογία ότι ακόμα και όταν σχηματιστεί ομοσπονδιακό κράτος, οι Τουρκοκύπριοι υπουργοί θα ενεργούσαν με τις οδηγίες της Τουρκίας και θα παρέλυαν το κράτος». Σύμφωνα με τον Ακιντζί, αυτή ήταν μια κενού περιεχομένου ανησυχία. Γιατί; Επειδή, λέει, προβλεπόταν να επωφελούνται πιο πολύ οι Τουρκοκύπριοι από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και τα κονδύλια της ΕΕ για να αναπτυχθεί η περιοχή που βρισκόταν υπό τη διοίκησή τους. Στους τομείς του εμπορίου, του τουρισμού, της παιδείας και του πολιτισμού. Δηλαδή μετά από χρόνια, λέει, οι Τουρκοκύπριοι δεν απαλλάσσονταν έτσι από το να επαιτούν από την Τουρκία. Και αρχίσουν να στέκονται στα δικά τους πόδια, δεν θα υποκύπτουν στις οδηγίες της Τουρκίας, λέει. Γιατί; Επειδή μια κοινότητα η οποία έχει αποκτήσει οικονομική ελευθερία δεν παίρνει οδηγίες από κανέναν. Σωστά. Όμως, δυστυχώς, δεν ισχύει για εμάς. Ακόμα και εκείνοι από εμάς που έχουν εκατομμύρια στερλίνες δεν μπόρεσαν να απαλλαχθούν από το να κάνουν τούμπες μπροστά στην Τουρκία. Αύξησαν στις δύο χιλιάδες στερλίνες τον μηνιαίο μισθό των πιο χαμηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων χάρη στο μαύρο χρήμα, όμως πάλι είναι αιχμάλωτοι της Τουρκίας. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανείς που δεν επαιτεί από την Άγκυρα. Ακόμα και τα στρατιωτικά έξοδα εδώ καλύπτονται από εμάς.
Λες ότι ενώ οι τρεις από τους 4 Τουρκοκύπριους υπουργούς δεν συμφωνούν με την απόφαση των Ελληνοκύπριων υπουργών, ο ένας θα συμφωνήσει; Τι μεγάλη φαντασίωση! Η Τουρκία θα τού πει «μην συμφωνήσεις» και εκείνος πάλι θα συμφωνήσει! Δεν είδα ένα τέτοιο παλληκάρι μέχρι τώρα στην πολιτική μας σκηνή!
