Sevgul Uludag
Τηλ: 99966518
Παίρνω 12 γλυκά πορτοκάλια, 10 κλεμεντίνες και 10 κιτρόμηλα που μάζεψα από την κιτρομηλιά στον κήπο μας και τα πλένω με ζεστό νερό... Στη συνέχεια τα κόβω στα δύο και τα στύβω με τον παλιό αλλά πάντοτε έμπιστο πορτοκαλοστίφτη που ανήκε στην μακαρίτισσα μητέρα μου... Έφτιαξα κοτόπουλο στον φούρνο με αυτό τον χυμό και η γεύση του ήταν παραδεισένια. Όταν τα στύβω, σκέφτομαι τη μητέρα μου, γιατί αυτός ο πορτοκαλοστίφτης της ανήκε. Είχε όλα τα απαραίτητα εργαλεία στην κουζίνα της τα οποία τα αγόραζε ο πατέρας μου. Και αυτός ο στίφτης πορτοκαλιών ήταν σημαντικός. Γιατί; Επειδή στύβαμε με αυτόν τα κυπριακά μανταρίνια και λεμόνια και φτιάχναμε λεμονάδα από τον χυμό τους. Εφόσον ο πατέρας μου είχε αγοράσει αυτόν τον πορτοκαλοστίφτη τη δεκαετία του 1940 ή του 1950, πρέπει να είναι περίπου 70-80 ετών.
Φτιάχνοντας λεμονάδα
Με αυτόν τον πορτοκαλοστίφτη, η μητέρα μου συνήθιζε να στύβει τα κυπριακά μανταρίνια που είχε μαζέψει από τον κήπο μας. Μερικές φορές μάζευε λεμόνια και έστυβε επίσης μερικά λεμόνια και ανακάτευε τους δύο χυμούς για να φτιάξει λεμονάδα. Όταν έστυβε τα κυπριακά μανταρίνια, μερικές φορές με έβαζε να ανακατεύω τη ζάχαρη στον χυμό των μανταρινιών για να φτιάξω λεμονάδα. Ήταν πολύ δύσκολη δουλειά για μένα, αφού έπρεπε να ανακατεύω συνεχώς για πολύ ώρα και ένιωθα πόνο στα χέρια μου. Αλλά φυσικά, μετά, είχαμε πολύ νόστιμη λεμονάδα.
Μόλις ήταν έτοιμη η λεμονάδα, πίναμε από ένα ποτήρι μαζί με τη μητέρα μου, κοιτάζοντας η μία την άλλη, χαμογελώντας. Αυτή ήταν η γεύση του νησιού μας - η προσφορά της φύσης σε εμάς, τα υπέροχα, ζουμερά κυπριακά μανταρίνια με την ξεχωριστή μυρωδιά. Υπήρχε μια παροιμία ότι δεν ήταν δυνατόν να κλέψει κανείς κυπριακά μανταρίνια από το δέντρο κάποιου, καθώς ο κλέφτης θα συλλαμβανόταν αμέσως λόγω της μυρωδιάς! Τη στιγμή που αγγίζεις τα κυπριακά μανταρίνια, αυτά μυρίζουν σε όλη τη γειτονιά!
Όταν ήταν έτοιμη η λεμονάδα, τη βάζαμε προσεκτικά σε γυάλινα μπουκάλια. Τα βάζαμε σε σειρά και όταν ερχόντουσαν στο σπίτι μας συγγενείς ή επισκέπτες, τους προσφέραμε κυπριακή λεμονάδα και τους άρεσε να την πίνουν. Φτιάχναμε λεμονάδα ιδιαίτερα για τους καλοκαιρινούς μήνες, αφού τότε ήταν η εποχή για την κατανάλωσή της.
Λεμονάδα με λεμόνια
Η θεία μου Sherife Zaim έφτιαχνε λεμονάδα με λεμόνια - μου άρεσε και αυτή η λεμονάδα. Μας έδινε ένα μπουκάλι για να πάρουμε στο σπίτι και το απολαμβάναμε. Αλλά κάθε απόγευμα όταν πηγαίναμε να την επισκεφτούμε στο σπίτι της, τα ζεστά καλοκαιρινά απογεύματα, πάντα μας πρόσφερε τη λεμονάδα που είχε φτιάξει από τα λεμόνια του κήπου της. Θυμάμαι το ψυγείο της να είναι γεμάτο με μπουκάλια λεμονάδας. Ήταν στα παλιά μπουκάλια της σουμάδας του Λανίτη, τα παλιά γυάλινα μπουκάλια. Εκείνη την εποχή ποτέ δεν πετούσες τα μπουκάλια, ποτέ. Χρησιμοποιούσαμε τα μπουκάλια ξανά και ξανά... Μερικές φορές επιστρέφαμε τα μπουκάλια πίσω στο «μπακάλικο», παίρναμε μερικά γρόσια και τα ξοδεύαμε σε καραμέλες ή τσίχλες.
Παιγνίδια που έφτιαχνε η μητέρα μου, και οι κούκλες μου
Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολύ λίγα είδη καραμέλας και τσίχλας. Υπήρχε η μαύρη τσίχλα που μεγάλωνε υπερβολικά στο στόμα σου όταν συνέχιζες να τη μασάς. Η μητέρα μου έπαιρνε αυτή τη μαύρη τσίχλα και την έβαζε στα άδεια κελύφη των καρυδιών, φτιάχνοντας ένα κοντάρι σημαίας και γινόταν ένα καραβάκι-παιχνίδι για να ταξιδεύει στο νερό. Έπαιρνε το γυαλιστερό χαρτί τύπου αλουμινόχαρτο από τα κουτιά των τσιγάρων και μου έφτιαχνε φλιτζάνια για να μπορώ να προσφέρω λεμονάδα ή καφέ στις κούκλες μου όταν τους έκανα πάρτι γενεθλίων.. Είχα μια συλλογή από κούκλες - γενικά όλες αυτές οι κούκλες ήταν δώρα. Δεν θυμάμαι ποτέ να πηγαίνουμε για να αγοράσουμε μια κούκλα.
Μια κούκλα από τη Γερμανία
Ο γιος της θείας μου, ο Ahmet Zaim, μου αγόρασε μια κούκλα όταν ήταν πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Γερμανία - είχε έδρα τη Βόννη. Μου είχε πάρει μια υπέροχη κούκλα - ήταν αγόρι, τα μάτια του έμοιαζαν αληθινά, ήταν από πολύ σκληρό πλαστικό με ροζ μάγουλα. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου κουκλάκι και το είχα ονομάσει «Levent». Πρέπει να ήμουν περίπου 2 ή 3 χρονών όταν μου είχε πάρει αυτή την κούκλα από τη Γερμανία. Μου είχε πάρει επίσης μια κούκλα που καθόταν μπροστά σε μια ραπτομηχανή και έραβε! Είχε μακριά, ξανθά μαλλιά και όταν έβαζες μπαταρίες στη ραπτομηχανή, αυτή άρχιζε να βγάζει χρώματα και σχέδια και έμοιαζε σαν να έραβε, κουνώντας ακόμα και τα πόδια της στο κάτω μέρος. Εκείνο τον καιρό, δεν υπήρχαν τέτοια παιχνίδια στην Κύπρο και αυτή η κούκλα με τη ραπτομηχανή, με εντυπωσίασε.
Ο Ahmet Zaim είχε συγκρουστεί με τον Rauf Denktash και «τιμωρήθηκε» με απομόνωση από την κοινότητα.
Η μητέρα μου ήταν πολύ δεμένη με τον Ahmet Zaim, ήταν θεία του, ήταν η αδελφή της μητέρας του Sherife. Έχω πολλές φωτογραφίες του Ahmet Zaim όταν σπούδαζε και τις έστελνε στη μητέρα μου. Όταν πηγαίναμε στην Άγκυρα για να δούμε τον αδελφό μου που σπούδαζε στο πανεπιστήμιο εκεί, πηγαίναμε πάντα να τον δούμε στην πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θυμάμαι επίσης τις τελευταίες μέρες του, θυμάμαι πως ένιωθε άσχημα που τον ταπείνωσαν τόσο πολύ, παρόλο που ήταν αθώος. Τον θυμάμαι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη. Θα δώσω την αγαπημένη μου κούκλα που μου είχε πάρει από τη Γερμανία και την οποία έχω ακόμα, στην εγγονή μου και όταν μεγαλώσει αρκετά, θα της πω την ιστορία του για να μην ξεχαστεί από την οικογένειά μας.
Ποιος ήταν ο Ahmet Zaim
Ο Ahmet Zaim γεννήθηκε το 1927 στη Λευκωσία και αποφοίτησε από την Αγγλική Σχολή. Σπούδασε νομικά με υποτροφία στην Αγγλία. Επέστρεψε στο νησί το 1947 και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στην Αμμόχωστο μεταξύ 1947-1955. Μέχρι την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, εκπροσωπούσε την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε διάφορες αντιπροσωπείες στην Τουρκία, στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, στον ΟΗΕ.
Στις 17 Οκτωβρίου 1955, ο Ahmet Zaim διορίστηκε βοηθός του κ. Clements, ο οποίος ήταν ο αρμοστής Λευκωσίας και Κερύνειας από τη βρετανική αποικιακή διοίκηση. Το 1960, όταν το Υπουργείο Άμυνας δόθηκε στην τουρκοκυπριακή κοινότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Osman Orek ήταν υπουργός Άμυνας και ο Ahmet Zaim ήταν διευθυντής στο υπουργείο. Στις 25 Νοεμβρίου 1960, διορίστηκε πρέσβης της ΚΔ στην πρεσβεία της Βόννης. Όταν ο πρέσβης της ΚΔ στην Άγκυρα ενεπλάκη σε ένα «σκάνδαλο», ότι οργάνωνε νέους για στρατιωτική εκπαίδευση στην Τουρκία, απολύθηκε και στη θέση του, προς το τέλος του 1964, ο Ahmet Zaim διορίστηκε νέος πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Άγκυρα. Ξεκίνησε τη δουλειά του στην Τουρκία ως νέος πρέσβης της Κύπρου στις 31 Οκτωβρίου 1964 και η Τουρκία τον αποδέχτηκε επίσημα. Συνέχισε να υπηρετεί στη θέση αυτή μέχρι το 1976. Σύμφωνα με τις αναμνήσεις του Dr Turhan Korun που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Polis της εφημερίδας Havadis στις 27 Ιανουαρίου 2013, «κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Denktash δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτή τη ρύθμιση και άρχισε εκστρατεία εναντίον του. Παρόλο που ο Ahmet Zaim ήθελε να φύγει από αυτή τη θέση, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας εκείνης της εποχής, Ibrahim Sabri Chaghlayangil του είπε ότι 'θα μείνεις, όσο θέλουμε να μείνεις και να υπηρετήσεις ως πρέσβης. Μην ανησυχείς για το τι λένε'».
Σύμφωνα με τον Turhan Korun, «όταν το 1975 ανακηρύσσεται το τουρκοκυπριακό ομόσπονδο κράτος, ο Ahmet Zaim υποβάλλει ξανά αίτηση στο τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών για να κλείσει την πρεσβεία στην Άγκυρα και αυτό γίνεται δεκτό, αλλά την επόμενη μέρα, το Υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας του τηλεφωνεί και του λέει ότι η απόφαση αυτή ακυρώθηκε. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Turhan Korun, «ο Αχμέτ Ζαΐμ κλείνει την πρεσβεία στην Άγκυρα τον Μάρτιο του 1976, πιθανότατα με τη συγκατάθεση της τουρκικής κυβέρνησης και δίνει όλα τα έγγραφα και τα υπάρχοντα της πρεσβείας στην αντιπροσωπεία του τουρκοκυπριακού ομόσπονδου κράτους. Στις 22 Οκτωβρίου 1976, μαθαίνει ότι τον έδιωξαν από τη δουλειά του από την κυπριακή κυβέρνηση. Παρόλο που με έναν νέο νόμο, όσοι είχαν υπηρετήσει στις πρεσβείες της Κυπριακής Δημοκρατίας προσλαμβάνονται από τις τουρκοκυπριακές αρχές, αυτό δεν γίνεται στην περίπτωση του Ahmet Zaim. Αγωνίζεται γι' αυτό μεταξύ 1976-82, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Χωρίς να πάρει τα ωφελήματα της συνταξιοδότησής του, πεθαίνει στις 5 Ιανουαρίου του 1982».
Ας αναπαυθεί εν ειρήνη.
