Το αγέλαστο κυπριακό σχολείο

Είναι πολύ δύσκολο οι δάσκαλοι και οι καθηγητές του κυπριακού σχολείου να έχουν χιούμορ. Μόλις διοριστούν, ακόμα και οι πιο αστείοι τύποι, σύντομα το χάνουν. Οι μαθητές γελούν πολλά στην πρώτη δημοτικού, στη δευτέρα λιγότερο, στην τρίτη δημοτικού αρχίζουν να διαμαρτύρονται και στην τετάρτη χάνουν οριστικά το γέλιο τους. Σχεδόν καμιά δασκάλα δεν καταφέρνει να κάνει τους μαθητές της να γελάσουν. Ούτε κανένας διευθυντής. Και αν οι μαθητές γελάσουν για χίλιους και ένα λόγους μέσα στην τάξη, σίγουρα θα φάνε παρατήρηση το λιγότερο.

Στα κυπριακά σχολεία δεν γελούν ούτε οι καθαρίστριες, ούτε η κατινιέρισα. Αγέλαστοι είναι πάντα και οι επιθεωρητές και οι σύμβουλοί τους στα σεμινάρια. Αγέλαστες είναι και οι δασκάλες μια βδομάδα πριν την επιθεώρηση. Παραμελούν τον εαυτό τους, τις οικογένειες, τους φίλους και συγγενείς. Οι δάσκαλοι περίπου το ίδιο, ασχολούνται με πιο χειρωνακτικές εργασίες, όπου μέσω του κάματου και των τραυματισμών ίσως καταφέρουν να πάει το μυαλό τους κάπου αλλού.

Στις πρωινές συγκεντρώσεις όλοι στέκονται προσοχή και φοβισμένοι. Το ίδιο και στις εθνικές γιορτές και στις παρελάσεις. Σοβαροί είναι όλοι και τη μέρα των τριών Ιεραρχών, του Αρχιεπισκόπου, του μουχτάρη, και του θλιμμένου δέντρου. Χαμόγελα απαγορεύονται και στις πρόβες παρελάσεων, ορχήστρας και χορωδίας και χορών, απαγγελίας ποιημάτων πατριωτικών και θλιμμένων, που συνήθως τα αναλαμβάνει όλα κάποια υπερφιλολογίνα με τεράστια και μοναδική βλέψη κάποτε να γίνει επιθεωρήτρια και να παρακολουθεί καθιστή και τιμημένη τις γιορτές που πάντα θα ζουν να μας καθοδηγούν εις την δόξαν.

Κανένας δεν γελά στο κυπριακό σχολείο κατά την άσκηση σεισμού, πυρκαγιάς και επιδημίας πυρετού, εισβολής ακρίδων, γρίπης Α και Β και Γ. Αντίθετα στο κυπριακό σχολείο επικρατούν οι παουρκές, τα κλάματα, οι καβκάδες μέσα σε σύννεφα σκόνης ή λάσπης. Σε κανένα σεμινάριο κανένας επιθεωρητής ή επιθεωρήτρια δεν μίλησε στους Κύπριους εκπαιδευτικούς για την παιδαγωγική σημασία του γέλιου. Αν τους ρωτήσεις έναν-έναν θα παραδεχτούν πως το γέλιο πράγματι βοηθά στη διαδικασία της μάθησης. Μετά όμως όταν σμίξουν όλοι μαζί θα ξανασοβαρέψουν.

Μέσα στο κτήριο του Υπουργείου Παιδείας είναι επίσης όλοι σοβαροί. Από τον κύριο στη ρεσεψιόν μέχρι το αλεξικέραυνο και όλα τα ενδιάμεσα. Ακόμα και στην καντίνα, όσοι βρίσκονται εκεί σπάνια γελούν. Σοβαρά παιδαγωγικά κείμενα όχι όμως του Μεσαίωνα, μιλούν για το χιούμορ στην τάξη και πόσο αυτό χτίζει ισχυρότερες σχέσεις μεταξύ δασκάλου μαθητή. Επίσης το χιούμορ μειώνει αποδεδειγμένα το στρες, δημιουργώντας ένα πιο άνετο και φιλόξενο περιβάλλον στην τάξη. Με το γέλιο νικάς την πλήξη και την απροθυμία να αναλάβει ο μαθητής ευθύνη. Σε κάθε περίπτωση χτίζεις ένα θετικό συναισθηματικό μαθησιακό πλαίσιο που λένε και οι σοφοί της παιδαγωγικής.

Όσο όμως και να τα λέει ή διαβάζει κανείς δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστούν τα παραπάνω στο κυπριακό σχολείο.  Τα μαθήματα δεν στοχεύουν στην καλή διάθεση ή στην ανάπτυξη της φαντασίας. Όλοι στο κυπριακό σχολείο μπαίνουν και βγαίνουν θλιμμένοι, μέχρι τη συνταξιοδότηση.