Άνθρωποι θυμούνται τους φίλους τους

caramel_cy@yahoo.com

Τηλ: 99966518

Ο Ανδρέας Κυπριανού, του οποίου ο αδελφός Κύπρος Κυπριανού «αγνοείται» από τις 3 Φεβρουαρίου 1964 και τα οστά δεν έχουν βρεθεί ακόμα, θυμάται τους φίλους του με τους οποίους εργαζόταν στη Cyta. Θυμάται τον Ενβέρ που εργάζονταν μαζί. «Από το γραφείο μας στη cyta με ειδοποίησαν ότι πρέπει να πάμε στη Λεύκα, στο τηλεφωνικό κέντρο. Μαζί μου ήταν ένας Τουρκοκύπριος που τον έλεγαν Ενβέρ και συνήθως τον λέγαμε Ενβεράκη. Πήραμε λοιπόν όλα τα σχετικά, τη βαλίτσα μας με τα ρούχα που θα χρειαστούμε γιατί υπολογίζαμε να μείνουμε για μια βδομάδα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με ένα μίνι που μας έδωσε η εταιρεία και φθάσαμε αισίως στη Λεύκα. Ευτυχώς δίπλα από τον αστυνομικό σταθμό υπήρχε ένα ξενοδοχείο που ανήκε σε μια Τουρκάλα και μας υποδέχτηκε με μεγάλη χαρά. Αφού βολευτήκαμε στο ξενοδοχείο ο Ενβεράκης με ένα τουρκικό μουσικό όργανο που είχε, άρχισε να παίζει και τραγουδούσαμε μαζί το «ις κιτάρα κιτελίμ»... περνώντας τις βραδιές μας πολύ ωραία, μέχρι που διορθώσαμε τα λάθη στο κέντρο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Με τον Ενβεράκη γίναμε κολλητοί φίλοι και μια μέρα με προσκάλεσε στο σπίτι του για να γνωρίσω την οικογένειά του. Έλα όμως που ενώ περνούσε ο καιρός τόσο ήσυχα και ευχάριστα άρχισαν οι φασαρίες του 1963.

Ο πατέρας του Ενβεράκη εργαζόταν και αυτός στη Cyta ως νυχτοφύλακας στο Electra House και όπως κάθε νύχτα την ώρα που θα έπιανε δουλειά, μόλις κόντεψε στο κτήριο τον πυροβόλησαν οι στρατιώτες οι οποίοι ήταν σκοπιά και έμεινε επί τόπου. Όμως δεν θυμάμαι αν οι στρατιώτες φρουροί πυροβόλησαν μετά που οι Τούρκοι πυροβόλησαν το Electra House με καταιγιστικά πυρά και σκοτώθηκε ο φίλος ο Χριστάκης από την Κυρά του Μόρφου κι έτσι χάσαμε ακόμα έναν καλό φίλο.

Εν τω μεταξύ ο Ενβεράκης έφυγε για την Αγγλία και μέχρι τώρα δεν γνωρίζω τι απέγινε. Όμως αν ζει του εύχομαι να είναι καλά και να ξεπέρασε το κακό που τον βρήκε. Όμως οι φίλοι δεν ξεχνιούνται ποτέ».

Ο Mehmet Raif πυροβολήθηκε και αγνοείται

Άρχισα να ψάχνω για τον φίλο του Αντρέα Κυπριανού και ανακαλύπτω ότι είναι στην Αγγλία τώρα, αλλά κατά καιρούς έρχεται στην Κύπρο, αφού έχει ένα σπίτι εδώ. Ο φίλος του Αντρέα, ο «Ενβεράκης» γεννήθηκε στο χωριό Istinjon (Κιός) στην Πάφο και ήρθε στη Λευκωσία για να πάει στο γυμνάσιο και ζούσαν στην Ομορφίτα. Το 1955 είχε αρχίσει να εργάζεται στη Cyta και αφού εργάστηκε για 6 χρόνια, το 1961 έγινε υπεύθυνος του τμήματος της Cyta Λεύκας σε ηλικία 20 ετών. Στη συνέχεια παραιτήθηκε και πήγε στο Λονδίνο στις 8 Αυγούστου 1961 για να συνεχίσει τις σπουδές του. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στην British Telecom και μετά από χρόνια επέστρεψε στην Κύπρο. Ο πατέρας του Osman Dervish από την Ομορφίτα έγινε «αγνοούμενος» στις 31 Δεκεμβρίου 1963 μαζί με τον Shukru Tevfik και από όσο γνωρίζω εξακολουθούν να «αγνοούνται». Επομένως, δεν ήταν ο πατέρας του «Ενβεράκη» που πυροβολήθηκε - υπήρχε μόνο ένα «αγνοούμενο» άτομο από τη Cyta και αυτό ήταν ο Mehmet Raif που εργαζόταν εκεί και όταν σχόλασε, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε έξω από το κτήριο της Cyta στον δρόμο για το σπίτι του. Και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε τον τόπο ταφής του. Αυτό που είχαμε ακούσει ήταν ότι τον είχαν πυροβολήσει κάποιοι Ελληνοκύπριοι στην οροφή του κτηρίου της Cyta ή γύρω από το κτήριο της. Όταν το λέω αυτό στον Αντρέα Κυπριανού, μου λέει ότι εκείνες τις μέρες δεν ήταν στη Cyta αλλά άκουσε μόνο ότι κάποιος είχε πυροβοληθεί. Πιθανότατα αυτό που θυμάται πριν από 61 χρόνια δεν αφορά τον πατέρα του Ενβεράκη αλλά τον Mehmet Raif. Δεν θυμάται τον Mehmet Raif. Αν υπάρχει κάποιος που θυμάται τι συνέβη στον Mehmet Raif, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου για να μπορέσουμε να δώσουμε ένα τέλος στο μαρτύριο της οικογένειά του. Με τη βοήθεια του ξαδέλφου μου που θυμάται τον Eνβέρ από την British Telecom όταν ήταν στο Λονδίνο τον εντοπίζω και με τη βοήθεια άλλων φίλων βρίσκω το τηλέφωνο του αλλά δεν απαντάει. Πιθανότατα δεν βρίσκεται στην Κύπρο και όταν επιστρέψει θα προσπαθήσω οπωσδήποτε να τον φέρω σε επαφή με τον Αντρέα Κυπριανού για να θυμηθούν τις καλές τους στιγμές και τη φιλία τους. Τελικά τον βρίσκω και ο Αντρέας Κυπριανού τηλεφωνεί στον Orhan (Enver) Dizliklioghlou και μιλούν στο τηλέφωνο. Σύντομα θα βρεθούν για να συνεχίσουν τη φιλία τους.

Ο γονείς του Αντρέα Κυπριανού, Αγαθή και Κώστας... Και οι δύο πέθαναν με τον πόνο...

.Ψάχνοντας ακόμα για τον Κύπρο Κυπριανού

Ο Κύπρος Κυπριανού παραμένει ακόμα «αγνοούμενος».

Πριν από χρόνια, τον Νοέμβριο του 2016, είχα γράψει την ιστορία του Αντρέα Κυπριανού και του «αγνοούμενου» αδελφού του Κύπρου Κυπριανού. Θέλω να υπενθυμίσω στους αναγνώστες μου με αυτό το άρθρο, ώστε αν γνωρίζουν κάτι περισσότερο για τον «αγνοούμενο» Κύπρο Κυπριανού, να μας βοηθήσουν να βρούμε τον Γτου. «Ο Ανδρέας Κυπριανού γεννήθηκε το 1938 στο μικρό χωριό Μουσουλίτα στη Μεσαορία. Φοίτησε στο εμπορικό σχολείο που έγινε λύκειο και ζούσε στη Λευκωσία, στην Παλλουριώτισσα μαζί με τη γιαγιά του. Κάθε Σάββατο και Κυριακή πήγαινε πίσω στο χωριό του στην οικογένειά του. Αποφοίτησε το 1954-55 και όταν έμαθε ότι η Cyta έψαχνε για υπαλλήλους έκανε αίτηση και έπιασε δουλειά. Πέρασε τις εξετάσεις και εκπαιδεύτηκε στην εγκατάσταση τηλεφωνικών κέντρων. Ήταν εκπαιδευμένος και έκανε την καλωδίωση, τον έλεγχο και την επισκευή όλων των τηλεφωνικών κέντρων σε όλη την Κύπρο. Άρχισε να εργάζεται στη Cyta το 1956 - εκείνο τον καιρό τη Cyta διοικούσαν Βρεττανοί και έφτιαχναν επίσης και καλώδια. Ο Ανδρέας είχε άλλα πέντε αδέλφια. Ο πατέρας του Κώστας Κυπριανού ήταν από τα Πυργά, και παντρεύτηκε την Αγάθη από τη Μουσουλίτα και ζούσαν εκεί. Είχαν πέντε παιδιά, όλα αγόρια: τον Ανδρέα, τον Παναγιώτη, τον Σωτήρη, τον Κύπρο και τον Κυριάκο. Ο Ανδρέας θυμάται ότι το τελευταίο τηλεφωνικό κέντρο που εγκατέστησαν για τους Τουρκοκύπριους ήταν στην Κερύνεια το 1962-63. «Εγκαταστήσαμε τηλεφωνικά κέντρα στη Λάπηθο, τον Άγιο Επίκτητο, την Κυθρέα, το Λευκόνοικο και τη Γιαλούσα, στο Ριζοκάρπασο και την Πάφο. Η Cyta είχε ένα αυτοκίνητο Toyota και πήγαινα με την ομάδα μου για να εγκαταστήσουμε τηλεφωνικά κέντρα, να τα καλωδιώσουμε και να διορθώσουμε όλες τις βλάβες. Μετά παραδίδαμε το τηλεφωνικό κέντρο στις αρχές εκεί και φεύγαμε. Εργάστηκα και στην πόλη.». Ο αδελφός του Κύπρος Κυπριανού έγινε «αγνοούμενος» στις 3 Φεβρουαρίου 1964. Ο Κύπρος ήταν μόλις 18 χρονών και είχε αποφοιτήσει από το λύκειο στην Αμμόχωστο και είχε έρθει στη Λευκωσία για να βρει δουλειά. Τη μέρα που ο Κύπρος έγινε «αγνοούμενος» είχε έρθει στο κατάστημα με σουβενίρ στο τέρμα της οδού Ερμού που ανήκε στον αδελφό τους τον Παναγιώτη, κοντά στο παλιό κτήριο του Ολυμπιακού. Είχε συναντήσει έναν φίλο του και πήρε το ποδήλατο του αδελφού του. Ο Θεόδωρος, ο φίλος του Κύπρου, θα πήγαινε για να παρακαθίσει σε εξετάσεις για να γίνει αστυνομικός και ζήτησε από τον Κύπρο να τον συνοδεύσει. Η εξέταση θα γινόταν στην Πύλη Πάφου στη Λευκωσία. Ο Θεόδωρος μπήκε μέσα για την εξέταση και είπε στον Κύπρο να τον περιμένει εκεί αφού δεν θα καθυστερούσε πολύ.

Ο Ανδρέας νομίζει ότι ίσως ο Κύπρος να προσπάθησε να περάσει από την οδό Πάφου όπου εκείνη την ίδια μέρα πιάστηκαν τέσσερις Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί από κάποιους Τουρκοκύπριους αστυνομικούς. Τους είχαν πιάσει στο κτήριο Τσιάππα κοντά στην Πύλη Πάφου και τους κράτησαν για κάποιο χρονικό διάστημα και κάποιοι από αυτούς είχαν βασανιστεί όπως είχα μάθει αρκετά χρόνια αργότερα. «Δεν επέστρεψε στο κατάστημα του αδελφού μου για να του παραδώσει το ποδήλατο. Την επόμενη μέρα πήγα στην Αστυνομία και στα Ηνωμένα Έθνη -ικέτευσα τους στρατιώτες των ΗΕ να ψάξουν για τον αδελφό μου. Έδειξα στον στρατιώτη των ΗΕ τη φωτογραφία του αδελφού μου και του έδωσα επίσης τη φωτογραφία- τίποτε δεν βγήκε από αυτό. Στις 11 Οκτωβρίου 1965, ο πατέρας μου ξεκίνησε για να πάει από την Παλλουριώτισσα στην Τύμπου με το ποδήλατό του για να συναντήσει αυτόν τον άντρα και στη διασταύρωση του Ζοππά, ένα φορτηγό τον κτύπησε και τον τραυμάτισε στο κεφάλι και στο στήθος. Έτρεξα και πήγα στο νοσοκομείο, ήταν ακόμα ζωντανός. Μετά από πέντε λεπτά, ο πατέρας μου πέθανε. Είχε 500 κυπριακές λίρες μαζί του. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου, έναν χρόνο αργότερα πέθανε και η μητέρα μου Αγάθη από καρδιακό επεισόδιο. Μπορείς φυσικά να καταλάβεις τον πόνο μας, τον πόνο της μητέρας μας.». Ένας από τους Τουρκοκύπριους αναγνώστες μου, μου είχε δώσει πληροφορίες για ένα νεαρό αγόρι που είχε περάσει κατά λάθος με το ποδήλατό του στην τουρκοκυπριακή πλευρά στο Λήδρα Πάλας και τον συνέλαβαν και τον σκότωσαν στο γκαράζ ενός σπιτιού (το σπίτι του Dr. Mangoian) και οι δολοφόνοι μοιράστηκαν τα ρούχα και τα πράγματά του. Ότι μπορεί να θάφτηκε εκεί, στο γκαράζ ή στο υπόγειο. Το δείξαμε αυτό στη ΔΕΑ, αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα εκσκαφές. Πρέπει να γίνουν κι άλλες εκσκαφές στους κήπους του Tekke για να δούμε αν θάφτηκε εκεί όπως και κάποιοι άλλοι Ελληνοκύπριοι «αγνοούμενοι» από το 1963-64.

Λεζάντα κύριας φωτογραφίας:Με πληροφορίες από Τ/Κ αναγνώστη δείξαμε αυτό το κτίριο ως πιθανό τόπο ταφής του Κύπρου Κυπριανού αλλά ακόμα δεν έχουν γίνει εκσκαφές εκεί...