Του Γιάννη Αυξεντίου*
Δανείζομαι τον στίχο του Τάσου Λειβαδίτη στον τίτλο, για να δώσω έναν αισιόδοξο τόνο στον διάλογο που ανοίγεται με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από το δίδυμο έγκλημα του 1974, αναφορικά με το μέλλον της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Ένας διάλογος στον οποίο θα πρέπει να ενταχθούμε ενεργά ως νέα γενιά. Και βέβαια, οφείλουμε να μιλήσουμε με ρεαλισμό. Είναι σκληρό μερικές φορές, το γνωρίζω. Θέλω, όμως, να είμαι ειλικρινής εξαρχής. Ειδάλλως, ο διάλογος για το μέλλον δεν έχει κανένα νόημα και μπορούμε να συνεχίσουμε ανενόχλητοι να κοιμόμαστε υπό τα νανουρίσματα δημαγωγών όλων των χρωμάτων που, στον βωμό της εξουσίας, δίνουν υποσχέσεις που αδυνατούν εκ των πραγμάτων να υλοποιήσουν.
Καταρχάς, αισθάνομαι προσωπικά την ανάγκη να εκφράσω αυτό που πιστεύω και, μαζί με μένα ευτυχώς, εκατοντάδες άλλοι νέοι και νέες. Η λύση μάς συμφέρει. Στερούμαστε πολλά εξαιτίας του σημερινού status quo, ενώ έχουμε να κερδίσουμε τόσα από τη λύση. Δεν αναφέρομαι μόνο στον προσφυγικό κόσμο, από τον οποίο και περήφανα προέρχομαι. Αναφέρομαι στον κυπριακό λαό συνολικά. Εκτοπισμένους και μη, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, γεννηθέντες προ του 1974 και μετά. Ιδιαίτερα, όμως, εμείς, η νεολαία. Είτε αυτό έχει να κάνει με το να μην έχουμε (επίσημα ή ανεπίσημα) σύνορο με την Τουρκία είτε με τη διαφύλαξη της κατεχόμενης σήμερα πολιτιστικής μας κληρονομιάς είτε με την απελευθέρωση των Τ/Κ από τον έλεγχο του Ερντογάν είτε με το κλείσιμο επιτέλους των πληγών της εισβολής είτε με τη γενικότερη δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί γύρω από μια επανενωμένη Κύπρο, πλήρες κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ρόλο και λόγο στη διεθνή σκηνή. Με δυο λόγια, νέοι ορίζοντες, με εμάς, τη νέα γενιά, στο προσκήνιο.
Αρκεστήκαμε για χρόνια στο «η λύση δικαιωματικά μας ανήκει». Δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση ότι έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να ζήσουμε σε μια ελεύθερη Κύπρο. Αντίθετα! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι για χρόνια πορευτήκαμε μόνο με το συναίσθημα. Το συναίσθημα αυτό καθαυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι ότι έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο να απαιτείται από τη δική μου γενιά να διεκδικήσουμε κάτι το οποίο, πρώτο, δεν έχουμε γνωρίσει, δεύτερο, δεν έχουμε δυστυχώς αγαπήσει όλοι στον βαθμό που θα έπρεπε και, τρίτον, έχουμε συνηθίσει τα όνειρά μας να σταματούν στα οδοφράγματα. Είναι γεγονός ότι δεν ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε την πατρίδα μας ενωμένη... Επομένως, είναι λογικό ότι το καύσιμο που λέγεται συναίσθημα πολύ σύντομα δεν θα είναι αρκετό για να κινήσει από μόνο του τον τροχό της Ιστορίας, αφού οι περασμένες γενιές, που είχαν τις μνήμες, σιγά - σιγά φεύγουν...
Ελλοχεύει, όμως, και ένας ακόμα κίνδυνος. Εφιστώ την προσοχή προς κάθε δημοκρατική κατεύθυνση επ' αυτού. Δεν είναι άλλος από την άνοδο της ακροδεξιάς. Το άρμα της υπήρξε ανέκαθεν ο κενός πολιτικού περιεχομένου λόγος και η εργαλειοποίηση του συναισθήματος. Η αμάθεια, η ημιμάθεια και η ανάγνωση της Ιστορίας με όποια γυαλιά βολεύουν κάθε φορά. Η ωραιοποίηση/διαστρέβλωση των γεγονότων. Αν αυτά κυριαρχήσουν στον λαό μας και ιδιαίτερα στη νεολαία, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε καμιά λύση. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Απλώς θα βαφτίσουμε κάποια στιγμή τη μισή Κύπρο αλύτρωτη πατρίδα που θα μνημονεύουμε σε ωραίες εκδηλώσεις και θα είμαστε εντάξει με τη συνείδηση και τον... πατριωτισμό μας. Όσοι νέοι άνθρωποι οραματιζόμαστε μια ενωμένη, καλύτερη, λειτουργική και βιώσιμη Κύπρο δεν μπορούμε να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο.
Να μην βιάζονται μερικοί, λοιπόν, να τελέσουμε το μνημόσυνο της μισής μας πατρίδας. Να είμαστε βέβαιοι ότι κάτι τέτοιο θα σημάνει και την κηδεία ολόκληρης της Κύπρου. Εμείς τουλάχιστον, η νεότερη γενιά και στις δύο πλευρές του νησιού, δεν θα πρέπει ποτέ να αποδεχτούμε κάτι τέτοιο. Όσες/οι είδαμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας σε συνοικισμούς, οφείλουμε να συνεχίσουμε να αναφέρουμε την προσφυγική μας καταγωγή, κάνοντας πράξη το «δεν ξεχνώ». Όλες και όλοι μαζί, έχουμε καθήκον να δηλώνουμε έτοιμοι να αποτελέσουμε την κινητήριο δύναμη μιας νέας ενωμένης Κύπρου, χωρίς συρματοπλέγματα και φόβο, με πνεύμα συνεργασίας και ενότητας. Πιστεύω ακράδαντα ότι η δική μας γενιά είναι εκείνη που μπορεί στην πράξη να σπάσει τα δεσμά. Εύχομαι να είναι κοντά η μέρα που θα φυσήσει ο αέρας της ελευθερίας στον καμένο τόπο μας που δεν βλέπει δροσιά πενήντα χρόνια τώρα...
*Ένας 18χρονος από την Αμμόχωστο
