Πενήντα χρόνια προδοσίας

Πενήντα χρόνια σαν σήμερα. Ήταν και τότε Σάββατο. Που η Τουρκία, σαν έτοιμη από καιρό, εισέβαλε στο νησί για να ολοκληρώσει το έγκλημα. Λες και δεν ήξεραν οι πραξικοπηματίες πως καταλύοντας τη Δημοκρατία, θα άναβαν το πράσινο φως στην Άγκυρα να εισβάλει... Καιρό έψαχνε την αφορμή και τής την σέρβιραν στο πιάτο... Όλοι ήξεραν πως αυτή θα ήταν η κατάληξη, αλλά στις προειδοποιήσεις αντέτασσαν το γνωστό «καλλιεργείτε την ηττοπάθεια»… Ή αυτό που είπε παραμονή της εισβολής, 19 Ιουλίου, σε συνέντευξή του, ο υπουργός της πραξικοπηματικής κυβέρνησης του Σαμψών, Ντίμης Δημητρίου. Ερωτηθείς από την εφημερίδα «Ελευθερία» για την πιθανότητα τουρκικής εισβολής, δήλωσε πως όλα όσα ακούγονται περί διχοτόμησης είναι ανοησίες και ότι δεν υπάρχει δυνατότητα επέμβασης της Τουρκίας στην Κύπρο...

Πενήντα χρόνια από τότε και το συρματόπλεγμα της αισχύνης και της προδοσίας, μαρτυρά το κακό που βρήκε τον τόπο. Ο Πενταδάκτυλος, δακτυλοδείχνει και με τις πέντε παλάμες του, τους προδότες και την προδοσία, το έγκλημα και τους εγκληματίες.

Πενήντα χρόνια από τότε… Άλλοι πέθαναν με τον καημό και άλλοι γεννήθηκαν μέσα στον καημό. Άλλοι ζούσαν με την προσμονή της επιστροφής, την ελπίδα της αντάμωσης με τους αγαπημένους τους κάποιοι, μάνες που δεν έκλαψαν και δεν έθαψαν τα παιδιά τους ως αρμόζει. Και δεν νεκροφίλησαν τα παιδιά τους. Και μισό αιώνα μετά, πεντάρφανοι πολλοί από τους προδομένους, επιστρέφουν στις κασιούες, μα δεν έχουν έναν συγγενή στη ζωή για να τους κλάψει. Παιδιά που άκουγαν για τον πατέρα τους, τον παππού ή τον θείο τους και μισό αιώνα περίμεναν να ανταμώσουν μαζί τους, έγιναν ηλικιωμένοι. Και θάβει το παιδί τον γονιό του, και είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν.

Πενήντα χρόνια, και από σύνθημα σε σύνθημα φτάσαμε σήμερα να αγωνιούμε για το μέλλον. Και καμία ακτίνα φωτός. Τα κατεχόμενα χωριά και οι πόλεις μας γίνονται ολοένα και πιο ξένα για τους πρόσφυγες. Γιατί τα δεδομένα παγιώνονται και η κάθε επόμενη προσπάθεια για λύση καθίσταται δυσκολότερη. Και πιο ανέφικτη. Και είναι αυτοί που ζουν με τα συνθήματα, λες και το «πάλι με χρόνια με καιρούς» μας κατατρέχει και είναι κι αυτοί που δεν σταματούν να ελπίζουν και να στηρίζουν κάθε νέα προσπάθεια. Μόνο που εξαντλήθηκαν κι αυτές οι προσπάθειες. Μόνο που το Κυπριακό κούρασε και κουράστηκε. Κάποτε προτάσσαμε το δίκαιο, κι αυτό πρέπει να εξακολουθήσουμε να κάνουμε. Να μην μας διαφεύγει, ωστόσο, πως το δίκαιο του ισχυρού κυριαρχεί πλέον. Και όλα εξελίσσονται κατά πώς τα συμφέροντα προστάζουν. Οι φίλοι μας το 1974 δεν είναι ίδιοι πια. Γιατί τα γεωπολιτικά συμφέροντα καθοδηγούν, προστάζουν.

Μισός αιώνας με την Κύπρο μοιρασμένη. Και όσα λέγαμε πέρσι και πριν πέντε, δέκα, δεκαπέντε και πενήντα χρόνια, τα λέμε και σήμερα. Το Κυπριακό δεν εξαντλείται στα συνθήματα. Το Κυπριακό θα λυθεί στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Και όσο αργούμε, αργεί κι εκείνη η δίκαια λύση την οποία προσμέναμε και προσμένουμε.