Κλάδος Ελαίας στους προδότες της ΕΟΚΑ Β’

Η απόφαση του Προέδρου Μακαρίου να προσφέρει κλάδο ελαίας στους προδότες της ΕΟΚΑ Β΄, οι οποίοι 50 χρόνια πριν παρέδωσαν τη μισή Κύπρο, με την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο να μας θυμίζει την προδοσία τους, δυστυχώς δεν έχει αποδειχθεί σοφή, επειδή η ατιμωρησία των προδοτών οδήγησε στην κάλυψη και ατιμωρησία τόσων αμέτρητων σκανδάλων μέχρι σήμερα που έχουν καταστήσει την πατρίδα μας ένα καταληστευμένο ελληνοκυπριακό ψευδοκράτος με τον λαό, ανήμπορο να αντιδράσει στη πανίσχυρη ελίτ, να ακολουθεί το motto «κρύψε να περάσουμε». Το χειρότερο όμως βρίσκεται στην αναίσχυντη συμπεριφορά των προδοτών και των απογόνων τους, οι οποίοι και σήμερα πολλοί από αυτούς ανεβαίνουν σε κυβερνητικούς θώκους και παινεύονται για τα κατορθώματά τους, με τους απογόνους τους να μας απειλούν με το «ΕΟΚΑ Β΄ ξανακτύπα». Να μας ζήσουν, ντροπή! Πικρές μνήμες του προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης του Ιούλη το 1974 από τη Χούντα και τα ανδρείκελα της ΕΟΚΑ Β΄ οι οποίοι κατέλυσαν το κράτος ανοίγοντας την κερκόπορτα για την έλευση των βαρβάρων οι οποίοι κατέχουν τη μισή μας πατρίδα εδώ και 50 χρόνια μάς πονούν αφόρητα. Η 15η Ιουλίου είναι ημέρα που αποτελεί το πρελούδιο της καταστροφής, με μια σημαντική μερίδα του λαού μας να μην γνωρίζει τι πραγματικά έγινε εκείνη τη μαύρη μέρα του Ιούλη. Πιστεύω ότι είναι χρέος μας χωρίς μισόλογα και γενικότητες να κάνουμε γνωστή όλη την αλήθεια με λεπτομερή ανάλυση του χρονικού της προδοσίας, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι λαοί που αγνοούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφάνεια. Το ξεκίνημα άρχισε την αποφράδα εκείνη μέρα και η μισή σχεδόν Κύπρος βρίσκεται κάτω από την μπότα του κατακτητή.

Πενήντα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε και ο λαός απελπισμένος – ιδίως ο προσφυγικός κόσμος – από την αποτυχία για έναν έντιμο συμβιβασμό μέσα από μια σειρά σχεδίων που πάντοτε απορρίπταμε πριν καν τα «διαβάσουμε», ανέπτυξε μια παθητική στάση ωχαδελφικών συνδρόμων, με την αδιαφορία του να φτάνει στο ζενίθ. Και φτάσαμε στο 2004 με το σχέδιο Ανάν με τα «κλαψουρίσματα» του ενταφιαστή της επανένωσης για απόρριψή του. Με το σχέδιο Ανάν τώρα θα ευρίσκοντο 100.000 πρόσφυγες στα σπίτια τους. Και κάτι βασικό: το σχέδιο Ανάν δεν προνοούσε επεμβατικά δικαιώματα, όχι πως ήταν τέλειο και κανένα σχέδιο δε θα είναι τέλειο. Και όμως, μετά το δημοψήφισμα και το 76% «όχι» του λαού που είχε επηρεασθεί από πολλαπλούς παράγοντες, με κυριότερο τη μόρφωση που έγινε παραμόρφωση και γέννησε τέρατα μέσα από την απομόνωση των δύο κοινοτήτων με σύνδρομο «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια», χάσαμε μια μεγάλη ευκαιρία για λύση.

Μετά το Κραν Μοντανά, ο Γκουτέρες άνοιξε «τα χαρτιά» του και μας δίνει, πιστεύω, μια τελευταία ευκαιρία με την Άνχελα Ολγκίν, η οποία ελπίζουμε να επανέλθει για μια τελευταία προσπάθεια. Έφτασε, λοιπόν, η ώρα για το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι για επανένωση με έναν λαό ενωμένο – όχι έρμαιο αποφάσεων της όποιας «πάλι με χρόνια με καιρούς» κλίκας διχοτόμων, ψευτοπατριωτών και εραστών της μη λύσης. Είμαστε σίγουροι ότι με μια συμβιβαστική φόρμουλα μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά για μια νέα φρέσκια προσπάθεια επανένωσης της πατρίδας μας.

Τα περιθώρια στενεύουν. Η διχοτόμηση καραδοκεί με απρόβλεπτες συνέπειες. Επιτέλους ας κλείσουμε τα αφτιά μας στις σειρήνες της διχοτόμησης με ένα μικροσκοπικό ελληνικό κρατίδιο που ουσιαστικά προτείνει καμουφλαρισμένα ο δήθεν ενδιάμεσος χώρος και οι ακραίοι Ελληναράδες έμποροι του πατριωτισμού. Είναι λοιπόν επιτακτικό όλες οι προοδευτικές δυνάμεις να πορευτούμε για την επανένωση της πατρίδας μας.

* ΒΑ, ΜΑ, PhD, πρώην επιθεωρητή και πρώτου λειτουργού Εκπαίδευσης, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού