Όταν η πράξη άργησε «μια μέρα»

Στην Ιατρική είναι γνωστό ότι, πολλές φορές, διαφορετικά αίτια μπορεί να προκαλέσουν ίδιο αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, η δημιουργία κρυστάλλων μέσα στο υγρό των κυττάρων λόγω υπερβολικού ψύχους προκαλεί κατάρρευσή τους παρόμοια με εκείνην που προκαλεί η υπερβολική θερμότητα. Ένα πόδι που υπέστη κρυοπαγήματα έχει το ίδιο πρόβλημα με ένα πόδι που υπέστη έγκαυμα.

Κατά ανάλογο τρόπο, η εμβολή μιας αρτηρίας σε μια περιοχή του σώματος, μια συνθλιπτική κάκωση, μια λοίμωξη, ή ο σακχαρώδης διαβήτης, μπορεί να οδηγήσουν στο ίδιο αποτέλεσμα: Μια περιοχή ιστών να μην αιματώνεται καλά (άρα να μην οξυγονώνεται και να μην τρέφεται), με αποτέλεσμα να απονεκρωθεί.

Σε όλες τις περιπτώσεις, ο χρόνος διάγνωσης και ιατρικής παρέμβασης είναι κρίσιμος. Σε κάθε περίπτωση, η κυριότερη παρέμβαση είναι η χειρουργική, με αφαίρεση των απονεκρωμένων ιστών. Αν δεν γίνει έγκαιρα, η απονεκρωμένη περιοχή επεκτείνεται ραγδαία. Και δεν είναι σπάνιο ο ασθενής να πεθάνει από σηπτικό σοκ.

Σε τέτοια περίπτωση, στο φύλλο του ιατροδικαστικού πορίσματος αναγράφεται η φράση «πρόκληση θανάτου από σηπτικό σοκ συνεπεία γάγγραινας».

Πέραν της Ιατρικής

Τα ελληνικό πολιτικό και πολιτειακό σύστημα, με όλα του τα μεγάλα προβλήματα, σε κάποιες περιπτώσεις έκανε ορθή και σχετικά έγκαιρη διάγνωση για να δώσει θεραπεία. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι εκείνη της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Από το 2003 μέχρι το 2019 έχουν εκδοθεί 25 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον της, μετά από αυτεπάγγελτη εισαγγελική παρέμβαση. Στο μεταξύ, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου κρατούσαν αυστηρή και καταδικαστική απόσταση από την οργάνωση. Το 2013, με στήριξη όλου του πολιτικού κόσμου προς τη δικαιοσύνη, η ηγεσία της σύρθηκε στα δικαστήρια ως εγκληματική οργάνωση, και κατέληξε στη φυλακή. Η ακροδεξιά εξακολουθεί να υπάρχει, να ανθίζει μέσα σε κόμματα και κομματίδια νεοναζιστικού κυττάρου, αλλά μετά από δέκα χρόνια δεν βρήκε ακόμα τα πόδια της.

Ο γαλλικός πολιτικός κόσμος δεν έκανε το ίδιο με τον πατέρα Λεπέν. Έτσι, όταν η κόρη του υιοθέτησε πιο προσεκτικό λόγο (χωρίς να αλλάζει τις θέσεις του κόμματος), είχαμε τα γνωστά εκλογικά αποτελέσματα.

Για ακόμη χειρότερη συμπεριφορά μπορούμε να επικρίνουμε τον ελληνοκυπριακό πολιτικό κόσμο. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, αποφεύγουν τη σύγκρουση με το ΕΛΑΜ και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις, υιοθετούν θέσεις τους για να μη χάνουν ψήφους, και μπορούμε να αναμένουμε ότι ανά πάσα στιγμή θα εμφανιστεί μία Λεπέν ή ένας Μπαρντελά για να εκτοξεύσουν τη δύναμή τους στα ύψη.

Σκάνδαλα

Αυτήν την περίοδο στην Κύπρο βιώνουμε ακριβώς το στάδιο του σηπτικού σοκ. Δεν υπάρχει τομέας στον οποίο να μην εκδηλώνονται οι παρενέργειες από προβλήματα που έχουν κακοφορμίσει. Το θέμα του τερματικού στον Βασιλικό και του καλωδίου Interconnector είναι δύο περιπτώσεις από τις πολλές. Που και σ’ αυτές έχουμε έναν συνδυασμό, το τρίπτυχο που σκοτώνει:

(α) Απουσία έγκαιρης διάγνωσης

(β) Απουσία ελέγχου και συνεχόμενα λάθη

(γ) Απουσία θεραπείας.

Εν τέλει, όχι μόνο αναπαράγονται τα προβλήματα, αλλά και κανένας δεν λογοδοτεί σοβαρά για τις επιλογές, τις πράξεις, και την κατ’ εξακολούθηση απραξία.

Κάπου εδώ κρύβεται μια σημαντική πηγή του προβλήματος: Ολόκληρο το θεσμικό οικοδόμημα είναι με τέτοιον τρόπο δομημένο που δεν ευνοεί τη λογοδοσία. Τα κενά και οι αδυναμίες το καθιστούν τόσο διάτρητο, ώστε σχεδόν πάντα να υπάρχει οδός διαφυγής για όσους λογικά θα είχαν ευθύνη. Ούτε καν ο όρος «πολιτική ευθύνη» δεν έχει ουσιώδες νόημα σε ένα τέτοιο θεσμικό οικοδόμημα.

Από τη σύγχυση αρμοδιοτήτων της Γενικής Εισαγγελίας (που επιτρέπει αυθαιρεσίες) και τον ασθενή ελεγκτικό ρόλο της Βουλής, μέχρι τα προβλήματα στον τομέα της Δικαιοσύνης (που οδηγούν στη μη απονομή της) και το ανέλεγκτο του Προέδρου, των υπουργών, και των ανώτερων δημόσιων λειτουργών, όλα «υπηρετούν» τη μη λογοδοσία.

Ίσως το χειρότερο…

Δίπλα στη θεσμικά «κατοχυρωμένη» μη λογοδοσία, υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο που κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα: Η κουλτούρα ανοχής, σιωπής και ανειλικρίνειας.

Το ένα κομμάτι της είναι η ανοχή που επιδεικνύει η κοινωνία απέναντι στα σκάνδαλα. Πέρα από την απλή γκρίνια – αν και όταν υπάρχει κι αυτή – η καταδίκη δεν εκφράζεται πολιτικά. (Η ψήφος στον Φειδία ήταν εκτόνωση της όποιας καταδικαστικής δυναμικής, δεν ήταν καταδίκη για κανέναν υπαίτιο). Για να το πούμε πιο απλά, κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν θα χαθεί από το προσκήνιο λόγω συνευθύνης σε σκάνδαλο. Και βουλευτής μπορεί να επανεκλεγεί, και Πρόεδρος μπορεί να γίνει. Γιατί θα τον ψηφίσουμε. Η περίπτωση Συλλούρη είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Το άλλο κομμάτι της συλλογικής ανοχής είναι η ομερτά όσων έχουν κάποιας μορφής εξουσία. Παρανοώντας ηθελημένα την κοινωνική ανοχή, κόμματα, πολιτικοί ηγέτες, στελέχη κομμάτων, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, δημοσιογράφοι, με όχι τόσες πολλές εξαιρέσεις, υιοθετούν την τακτική της σιωπής:

• Ολόκληρος ο ΔΗΣΥ δεν τοποθετήθηκε ποτέ ανοιχτά κατά του τορπιλισμού της λύσης στο Κραν Μοντανά από τον Ν. Αναστασιάδη, ούτε για την υπόσκαψη κάθε πρωτοβουλίας μέχρι να φύγει ο Ακκιντζί το 2020.

• Ο τότε ηγέτης του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου, είναι γνωστό ότι διαφωνούσε κάθετα με την πολιτική «δύο κρατών» και τους αντίστοιχους χειρισμούς. Με εξαίρεση τον υπαινιγμό για το τσουνάμι, δεν είπε ποτέ κάτι δημοσίως για την πολιτική Αναστασιάδη, από τα τέλη του 2016 μέχρι το 2023. Ούτε καν όταν για χρόνια εκείνος υπέσκαπτε την υποψηφιότητά του και εργαζόταν φανερά για τον Ν. Χριστοδουλίδη.

• Με εξαίρεση δύο εφημερίδες, τα ΜΜΕ έκαναν για χρόνια ότι δεν υπήρχαν τα βιβλία του Μακάριου Δρουσιώτη, για χρόνια σιωπούσαν για τις τεκμηριωμένες του αποκαλύψεις, και δεν τον κάλεσαν μια φορά στο στούντιο για τα φοβερά αποτελέσματα και τα έγγραφα που έφερε στο φως η έρευνά του. Μόνο όταν τα ΜΚΔ έκαναν διαρκές πρώτο θέμα τις αποκαλύψεις του τον θυμήθηκαν.

Η γάγγραινα

Το πρόβλημα δεν είναι ποσοτικό, δεν είναι ο χρόνος. Το πρόβλημα είναι η ποιοτική αλλαγή που η καθυστέρηση φέρνει:

1. Το σκάνδαλο με το τερματικό στον Βασιλικό και με τον Interconnector δεν είναι θέμα απλής καθυστέρησης, ούτε απώλειας κάποιων εκατομμυρίων. Είναι θέμα αλλαγής του όλου σκηνικού: Είναι αμφίβολο αν συμφέρει πια να έχεις φυσικό αέριο το 2030, είναι αμφίβολο πια αν θα είναι χρήσιμος ο Interconnector, όταν θα ολοκληρωθεί, με τις τεχνολογίες που πλέον αναπτύσσονται.

2. Η σιωπή του ΔΗΣΥ για χρόνια, δεν είναι απλά θέμα καθυστέρησης στον χρόνο. Είναι θέμα αποτελεσματικότητας και πειστικότητας. Αν έστω και δύο μεσαία στελέχη του κόμματος μιλούσαν ανοιχτά το 2017, σήμερα οι προτάσεις του θα ήταν πιο αποτελεσματικές και η πρόεδρός του Αννίτα Δημητρίου πολύ πιο πειστική. Το ίδιο και η αντίδραση σήμερα του Αβέρωφ Νεοφύτου απέναντι στις απαξιωτικές δηλώσεις Αναστασιάδη. Επειδή δεν μίλησε τόσα χρόνια, το ότι απαντά τώρα τον βάζει στις συνειδήσεις – ακόμη και των συναγερμικών – στο ίδιο τσουβάλι με τον ένοχο («τσακώνονται μεταξύ τους οι πρώην και κάνουν κακό στο κόμμα»).

3. Η εκκωφαντική σιωπή για τόσα χρόνια των περισσότερων ΜΜΕ για τις αποκαλύψεις για τα ρωσικά κεφάλαια και τις εξαρτήσεις πολιτικών από τη Μόσχα, για τη βιομηχανία διαβατηρίων, για τις σκοπιμότητες της μη λύσης και της «λύσης δύο κρατών», επιτρέπουν σήμερα στον Ν. Αναστασιάδη να βγάζει και βιβλίο αγιογράφησής του! Και στους βολεμένους να «συμπεραίνουν» ότι «Αναστασιάδης και Δρουσιώτης τσακώνονται μεταξύ τους από εμπάθεια, άρα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση»!

Κάθε μέρα που σιωπούμε για κάθε νεκρό ιστό, δεν επιτρέπουμε απλώς να παραμείνει η γάγγραινα. Γινόμαστε συνένοχοι στο να γίνει αγιάτρευτη ασθένεια. Μέχρι να αποδημήσουμε από σηπτικό σοκ.

ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ

• …με τα ευχάριστα (1): Όταν το κίνητρο είναι έντιμο, και όταν υπάρχει αφοσίωση, επιμονή και πνεύμα συνεργασίας, μπορούν να σπάσουν και τα φράγματα των κομμάτων, με θετικά αποτελέσματα. Μπράβο στους βουλευτές – με επικεφαλής τον Δημήτρη Δημητρίου και την Ειρήνη Χαραλαμπίδου – για τον νέο νόμο του Πόθεν Έσχες!

• …με τα ευχάριστα (2): Το φανατικό λόμπι που ονειρεύεται κρίση-σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας βάζει τα δυνατά του σε Λευκωσία και Αθήνα. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λιβελλογράφοι, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, μετά τη φουλ επίθεση κατά Γκουτέρες, Ολγκίν, και Κόλιν Στιούαρτ, στρέφουν τώρα τα πυρά τους κατά της ελληνοτουρκικής συνεννόησης. Ποιο είναι το θετικό; Τους ακούνε πια πολύ λιγότεροι από ότι πριν πέντε ή δέκα χρόνια. Και η αποτελεσματικότητά τους είναι, εκ των πραγμάτων, εξαιρετικά μειωμένη.

• …με τα ευχάριστα (3): Οι τρεις πρώην «γλυκούληδες», ο Πρόεδρος και οι εκπρόσωποι Τύπου του, αποφάσισαν ταυτόχρονα να γίνουν «κατζιάρηδες»! Το γατίσιο γουργούρισμα έγινε αίφνης βρυχηθμός… Με κάθε ευκαιρία βγάζουν περίστροφο και πυροβολούν. Απέναντι σε όποιον ανοίξει το στόμα του. Ποιο είναι το ευχάριστο; Το καρτούν που παρακολουθούμε γίνεται ακόμη πιο γραφικό…