Είτε μισογεμάτο δει κανείς το ποτήρι του Κυπριακού είτε μισοάδειο, η ουσία είναι μία. Βρισκόμαστε σε βαθύ τέλμα. Σε μακροχρόνιο αδιέξοδο. Και όσο βαθαίνει το τέλμα και όσο μακραίνει το αδιέξοδο τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Τόσο χειρότερα για τον τόπο και τον λαό μας. Κάθε επόμενη φορά, με τραυματισμένη τη διαδικασία και μειωμένη την έλλειψη εμπιστοσύνης, τα πράγματα καθίστανται ολοένα και πιο δύσκολα. Γιατί τα τετελεσμένα παγιώνονται, νέες πραγματικότητες εμπεδώνονται και, το κυριότερο, φεύγουν οι γενιές με κοινά βιώματα. Ολοένα και λιγοστεύουν οι αδιάψευστοι μάρτυρες της ειρηνικής και δημιουργικής συμβίωσης. Κι ολοένα και χάνονται στον χρόνο τα φωτεινά εκείνα παραδείγματα που άνοιγαν δρόμους για κοινή δημιουργία. Με προσευχές ο ένας στον Αλλάχ και στο Χριστό ο άλλος, προχωρούσαν μπροστά οικοδομώντας το μέλλον. Και ασφαλώς και δεν ήταν εύκολα τα πράγματα. Ποτέ δεν ήταν. Γιατί καραδοκούσαν από τη μια ο τουρκικός επεκτατισμός και από την άλλη ο ελληνικός εθνικισμός. Οι πρώτοι ήθελαν και θέλουν το νησί επαρχία της Τουρκίας και οι δεύτεροι νομό της Ελλάδας. Και οι δύο μαζί, έσπειραν τον σπόρο της διχόνοιας και του αλληλοσκοτωμού, για να μετράμε σήμερα μισό αιώνα διαίρεσης.
Είτε μισογεμάτο δει κανείς το ποτήρι του Κυπριακού, λοιπόν, είτε μισοάδειο, τα αισθήματα παραμένουν τα ίδια. Πικρία για τον βίαιο διαχωρισμό, λύπη για την ισχύουσα κατάσταση και μαράζι για το αύριο. Που δεν το βλέπεις να ανατέλλει… Μόνο να δύει, 50 χρόνια τώρα.
Και κάθε φορά που αρχίζει μια νέα προσπάθεια στο Κυπριακό και αχνοφεγγίζει η ελπίδα, οι περισσότερο αισιόδοξοι περιμένουν πως τα νέα θα είναι καλά ετούτη τη φορά και πως το τέλος δεν θα αργήσει να ‘ρθει. Έτσι και τώρα. Μήνες τώρα η Μαρία Άνχελα Ολγκίν μάς διαβάζει –και λιγότερο τη διαβάζουμε. Ίσως γιατί εκείνη πρέπει να μάθει τι και πώς σκεφτόμαστε εμείς. Γιατί τι σκέφτεται και τι προσδοκά η ίδια το ξέρουμε καλά εμείς. Επιμένει, λοιπόν, η προσωπική απεσταλμένη του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Και θέλει να συνεχίσει την προσπάθεια. Γιατί πρωτίστως είδε την ψυχή μας. Διάβασε την επιθυμία των απλών ανθρώπων με τους οποίους συναναστράφηκε κατά την παραμονή της στο νησί μας και θέλει να εργαστεί για αυτούς. Γιατί τη λύση και την επανένωση οι απλοί άνθρωποι της Κύπρου θα τη φέρουν. Κι όσο δεν τη γράφουν στα χαρτιά οι πολιτικοί και τόσο καθυστερεί, οι βαθύριζοι Κύπριοι θα συνεχίσουν να συναντιούνται και να ονειρεύονται το κοινό μέλλον. Και να το κτίζουν με υλικά στέρεα για να αντέξουν τα Μποφόρ του εθνικισμού και της διαίρεσης.
