Αν το θύμα του 1963 είναι η τουρκική πλευρά, το θύμα του 1974 είναι η ελληνοκυπριακή πλευρά. Όταν γίνει σύγκριση από την άποψη της θυματοποίησης, η ελληνοκυπριακή πλευρά προηγείται με διαφορά. Οι ελληνοκυπριακές απώλειες το 1974 είναι κατά πολύ περισσότερες από τις τουρκικές απώλειες το 1963. Όχι μόνο ανθρώπινες απώλειες, αλλά και απώλεια εδάφους και περιουσιών. Το 1963 δεν υπάρχει εισβολή απ’ έξω. Το 1974 είναι προϊόν εισβολής. Και φυσικά ο πρώτος υπεύθυνος γι’ αυτό είναι η Ελλάδα. Η ελληνική φασιστική χούντα. Εκείνη είναι που έκανε τη μεγαλύτερη προδοσία στον κυπριακό λαό. Να το θυμηθούμε ακόμα μια φορά αυτό κατά την 50ή επέτειο της 15ης Ιουλίου. Εκείνοι που λένε «δεν ξεχνώ», να μην ξεχνούν και τη 15η Ιουλίου, όχι μόνο την 20ή Ιουλίου.
Μέχρι σήμερα έζησε συνεχώς απογοητεύσεις η ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία δεν μπόρεσε να τιμωρήσει ακόμα και τους δικούς της φασίστες πραξικοπηματίες μετά το 1974. Έμεινε πολύ ανήμπορη και έναντι του κατακτητή, όχι μόνο έναντι των δικών της πραξικοπηματιών. Μάλιστα, διέπραξε το ένα λάθος μετά το άλλο. Το ένα σφάλμα μετά το άλλο. Παρά το γεγονός ότι έχασε τη μισή πατρίδα της, δεν μπόρεσε να σχηματίσει μια γερή πολιτική θυματοποίησης. Έμεινε παθητική και αδύναμη στις διεθνείς πλατφόρμες. Περίμενε πιο πολύ να καταλάβει ο κόσμος αυτή τη θυματοποίηση αντί να την εξηγήσει η ίδια. Όμως, ο χρόνος λειτούργησε υπέρ του κατακτητή, όχι υπέρ της ίδιας. Μάλιστα ήρθε μια τέτοια στιγμή που ενώ η ίδια ήταν το θύμα, περιέπεσε στη θέση του ενόχου ξαφνικά.
Κανένας από τους ηγέτες που ήρθαν μετά τον Μακάριο δεν μπόρεσε να γκρεμίσει το τείχος που υπήρχε μπροστά τους. Δεν μπόρεσαν να σπάσουν τους κρίκους του στάτους κβο που ολοένα και χαλυβδώνεται. Διότι:
1) Έδωσαν μια εικόνα που αποδέχεται την ντε φάκτο κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά το 1974. Ζήτησαν την επιστροφή του Βαρωσιού, όμως ξέχασαν τελείως την Κερύνεια και την ξέγραψαν. Συμπεριφέρθηκαν σαν να μην έχουν απολύτως κανένα δικαίωμα πλέον στην πόλη που πάρθηκε με αίμα. Σαν να έκαναν και τις εκλογές για τον Δήμο Κερύνειας έτσι για να τις κάνουν.
2) Υπέκυψαν στους όρους στην Επιτροπή Αγνοουμένων και δέχτηκαν να μην μιλούν καθόλου για το πότε, πώς, πού και από ποιους σκοτώθηκαν οι αγνοούμενοι που βρέθηκαν στις ανασκαφές.
3) Δεν επέδειξαν σοβαρή αντίδραση στον νόμο για τους πλαστούς τίτλους ιδιοκτησίας που εξέδωσε η τουρκική πλευρά τη δεκαετία του 1990 και δεν τον μετέφεραν στις διεθνείς πλατφόρμες και στα διεθνή δικαστήρια.
4) Δεν επέδειξαν σοβαρή στάση και ενάντια στον πληθυσμό που μεταφέρθηκε συστηματικά στο νησί από την Τουρκία. Έμειναν σχεδόν θεατές στη ροή αυτού του πληθυσμού και στην αλλαγή της δημογραφικής δομής των Τουρκοκυπρίων.
5) Δεν πήραν τα απαραίτητα μέτρα όταν άνοιξαν οι πόρτες το 2003. Θα μπορούσαν να πουν ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα διέλευσης μόνο σε όσους κατέχουν ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε όσους έχουν δικαίωμα να εκδώσουν αυτή την ταυτότητα. Δεν το είπαν. Έτσι με τον καιρό αναγνώρισαν τις ταυτότητες της «τδβκ». Ήταν μια νέα νίκη για την «τδβκ» η αναγνώριση από την κυπριακή κυβέρνηση αυτής της ταυτότητας στις πόρτες διέλευσης.
6) Το Σχέδιο Ανάν ήταν το μεγαλύτερο πλήγμα που δόθηκε στην ελληνοκυπριακή πλευρά μετά το 1974. Μεγάλο λάθος ήταν και η αποδοχή της υποβολής του σε δημοψήφισμα άνευ όρων. Θα μπορούσαν να έθεταν όρο ότι μόνο όσοι κατείχαν ταυτότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μπορούσαν να ψηφίσουν σε αυτό το δημοψήφισμα. Δεν έθεσαν. Έτσι νομιμοποίησαν και τον μεταφερόμενο πληθυσμό. Επιπλέον, αποδέχτηκαν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Τουρκοκυπρίων.
7) Δεν μπόρεσαν να κάνουν την απαραίτητη έφεση στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την Επιτροπή Ακίνητων Περιουσιών. Και αυτή η απόφαση του δικαστηρίου ήταν μια νίκη στο θέμα των περιουσιών για την τουρκική πλευρά. Η απόφαση είχε ευθέως στόχο να απαλλάξει την Τουρκία από τις αγωγές στο ΕΔΑΔ.
8) Η ελληνοκυπριακή πλευρά έμεινε αδύναμη και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης με 6 ευρωβουλευτές. Μόλις άρχισε ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, η ΕΕ άρχισε να εφαρμόζει πρωτόγνωρες κυρώσεις στη Ρωσία ως εισβολέα. Όμως, δεν έβγαλε καθόλου άχνα κατά της Τουρκίας που είναι ο κατακτητής της Κύπρου εδώ και τόσα χρόνια. Δεν μπορούσαν να γίνουν αποδεχτά αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η ελληνοκυπριακή πλευρά υπέκυψε και σε αυτό, αναγκάστηκε και αυτή να συμμετάσχει στις κυρώσεις που εφαρμόζονται κατά της Ρωσίας και δεν μπόρεσε να ζητήσει λογοδοσία για το γιατί δεν έγινε η ίδια μεταχείριση και στην Τουρκία ως κατακτητή της.
9) Μόλις ανακηρύχθηκε ως «η πλευρά που δεν θέλει λύση», η ελληνοκυπριακή πλευρά επειδή είπε όχι στο Σχέδιο Ανάν, δεν μπόρεσε να αποσείσει από πάνω της το βάρος αυτής της κατηγορίας. Όταν και οι ελληνοκυπριακοί κύκλοι που υποστηρίζουν τη λύση και την ειρήνη έγιναν ένα με εκείνους που απηύθυναν αυτή την κατηγορία, έσπασε τελείως η αντίσταση των Ελληνοκυπρίων κατά της κατοχής. Πέρασε πολλά χρόνια κάτω από «σύμπλεγμα της ενοχής» και με τον καιρό άρχισε να υιοθετεί το στάτους κβο του 1974.
10) Γιατί ύστερα θυμήθηκε η κυπριακή κυβέρνηση να ζητήσει λογοδοσία για τον σφετερισμό των ελληνοκυπριακών περιουσιών στον βορρά; Ήταν ένα πλήρες φιάσκο η υπόθεση Ακάν Κιουρσιάτ που εξετάστηκε πρώτη. Παρήγαγαν μια πολιτική απόφαση, όχι νομική. Με τον καιρό χάθηκε η νίκη που επιτεύχθηκε με την Τιτίνα Λοϊζίδου.
Δεν είναι μόνο αυτά οι γκάφες και τα λάθη που διαπράχθηκαν. Υπάρχουν περισσότερα. Δεν είναι προϊόν μόνο του εθνικιστικού μετώπου. Έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης και οι υπόλοιποι.
