Συμπλήρωσε το 27ο έτος της η καθημερινή εφημερίδα που εκδίδω στον βορρά. Πρώτα ήταν Αβρούπα. Ύστερα έγινε Αφρίκα. Ύστερα πάλι Αβρούπα. Μια εφημερίδα που φωνάζει δυνατά την τουρκική κατοχή στον βορρά και μένει όρθια παρά τις κάθε είδους πιέσεις και τη βία. Πάρα πολλοί Τουρκοκύπριοι, κοιτάζοντας τα άρθρα που γράφω σε αυτή την εφημερίδα, νομίζουν ότι έχω πολύ καλές σχέσεις με την ελληνοκυπριακή πλευρά, ότι περνάει ο λόγος μου στις επίσημες ελληνοκυπριακές αρχές και κοντολογίς ότι είμαι ευνοούμενος. Και γι’ αυτό αποτείνονται σε εμένα όποτε έχουν κάποιο πρόβλημα στον νότο και ζητούν βοήθεια. Δεν ξέρουν ότι εγώ δεν μπορώ να διευθετήσω ακόμα και τις δικές μου υποθέσεις στον νότο. Όταν τους το εξηγώ, μένουν έκπληκτοι. «Αν δεν μπόρεσες να τα κανονίσεις ακόμα και εσύ, εμείς πώς θα τα κανονίσουμε;», λένε. Για παράδειγμα, η σύζυγός μου είναι πρώην σοβιετική πολίτις. Από το Καζακστάν. Παντρευτήκαμε το 1994 στη Μόσχα. Μάρτυρές μας είναι ένα ζευγάρι Ελληνοκύπριοι. Το 1977 όταν η κόρη μας ήταν 1,5 χρονών, έστειλα τη σύζυγό μου μαζί με την κόρη μου στην Κύπρο καταφέρνοντας να τις βγάλω με χίλια ζόρια από τη Σοβιετική Ένωση. Η κουμπάρα μας η Άννα, που ο αδελφός της ήταν αγνοούμενος το 1974, υποδέχτηκε τη σύζυγό μου στο Αεροδρόμιο Λάρνακας. Τη φιλοξένησε πολύ καιρό με την κόρη μου στο χωριό που έμενε, την Αλάμπρα. Να μη μακρηγορώ. Η σύζυγός μου βρίσκεται στην Κύπρο εδώ και 50 χρόνια. Και εδώ και 50 χρόνια δεν μπόρεσα να της πάρω κυπριακή ταυτότητα και διαβατήριο. Οι πόρτες έκλεισαν μπροστά στα μούτρα μου παντού όπου αποτάθηκα. Δεν ωφέλησε έστω και αν τους είπα πως «η πρώτη είσοδός της ήταν από τη Λάρνακα μετά το 1974». Ήταν σημαντικό για εμάς να πάρουμε αυτή την ταυτότητα. Θα μπορούσε να διευκολύνει έστω και λίγο τη ζωή μας. Δεν μπορέσαμε να την πάρουμε. Πρώτα είπαν «να έρθει να ζήσει έξι μήνες στον νότο». Όταν πέρασε κάποιο διάστημα από τότε, αυτή τη φορά είπαν «αλλά χωρίσατε». Δεν έγινε. Κάπως δεν έγινε. Επιπλέον, να προσθέσω και το εξής. Από εδώ και στο εξής, δεν χρειαζόμαστε αυτό το διαβατήριο! Να υπενθυμίσω το εξής σε όσους είπαν «χωρίσατε». Εσείς δεν αναγνωρίζετε τους γάμους που γίνονται στον βορρά και αναγνωρίζετε τα διαζύγια;
Επειδή δεν μου αρέσει καθόλου να μιλώ για τον εαυτό μου και τα δικά μου προβλήματα, μου φαίνεται πολύ στενάχωρο να τα γράφω τώρα αυτά. Έγραψα άρθρα και έβαλα πρωτοσέλιδους τίτλους ως Κύπριος και όχι ως Τουρκοκύπριος σε αυτή την εφημερίδα την οποία εκδίδω. Έγραψα για ό,τι ήταν το αληθές, για όποιον είχε δίκαιο. Όμως, στο τέλος είδα ότι οι αλήθειες δεν αρέσουν σε κανέναν. Ούτε στον βορρά. Ούτε στον νότο. Μια φορά με κάλεσαν για συνέντευξη στην τηλεόραση του ΡΙΚ. Ήταν η περίοδος του Τάσσου Παπαδόπουλου. Και το ένα από τα δύο άτομα που μου έπαιρνε τη συνέντευξη ήταν συμπέθερος του Παπαδόπουλου. Όταν τέλειωνε το πρόγραμμα έγινε ξαφνικά λόγος για το Σχέδιο Ακρίτας. Είπα ότι «αυτό ήταν ένα σχέδιο μαζικού αφανισμού των Τουρκοκυπρίων». Οι απέναντί μου είπαν «όχι, αυτό ήταν ένα αμυντικό σχέδιο». «Πώς το αποδεικνύεις;», με ρώτησαν. «Γι’ αυτό τον λόγο μου έδωσαν ένα όπλο στο χέρι και με έστειλαν στα φυλάκια στην περιοχή Αράστα όταν ήμουν 15 χρόνων», είπα, «όμως μπορώ να σας το αποδείξω με έγγραφα». Επρόκειτο να τελειώσει το πρόγραμμα. «Τέλος πάντων, να το αφήσουμε την επόμενη βδομάδα», είπαν, «θα σας καλέσουμε ξανά την επόμενη βδομάδα και θα μιλήσουμε». Δεν κράτησαν τον λόγο τους. Δεν με ξανακάλεσαν σε εκείνη την τηλεόραση. Με διέγραψε και το ΡΙΚ, όπως ο Μπαϊράκ στον βορρά.
Όπως δεν αρέσει και πολύ στους κρατούντες στον βορρά να μιλώ για τα εγκλήματα που διέπραξε ο τουρκικός στρατός το 1974, δεν αρέσει και σε εκείνους στον νότο να μιλώ για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Ελληνοκύπριοι. Και οι δύο ακούνε ό,τι θέλουν και κλείνουν τα αφτιά στα υπόλοιπα. Όταν άρχισε να διηγείται και να καυχιέται ότι σκότωσε Ελληνοκύπριους ένας δολοφόνος στον βορρά λέγοντας «το να σκοτώνω ήταν η τέχνη μου», ήρθε σε εμένα ένας τηλεοπτικός σταθμός από τον νότο. Ζήτησε να μου πάρει συνέντευξη σε αυτό το θέμα. «Με έναν όρο μόνο», είπα, «εσείς δεν αναφέρεστε καθόλου στα χωριά Τόχνη και Μαράθα στην τηλεόρασή σας. Πείτε στο αφεντικό σας πως αν υποσχεθεί να αναφέρεται και σε αυτά στο εξής, θα σας δώσω συνέντευξη». Τηλεφώνησαν στο αφεντικό τους. Δεν δέχτηκε την εισήγησή μου.
Οι διαμένοντες στον βορρά προσπαθούν να διαμορφώσουν άποψη για την εφημερίδα μας και για εμένα κοιτάζοντας τις συμπεριφορές της ελληνοκυπριακής πλευράς απέναντί μας. Κατήλθα ως υποψήφιος στις ευρωεκλογές και δεν εκλέχθηκα. Αν ο ελληνοκυπριακός λαός απέδιδε αξία στις απόψεις μου, μήπως δεν θα με εξέλεγε; Λένε πως όποιον λέει την αλήθεια, τον διώχνουν από εννιά χωριά. Αν το ένα από τα εννιά χωριά είναι το βόρειο τμήμα της Κύπρου, το άλλο είναι το νότιο. Θέλετε αποδεχτείτε το, θέλετε μην το αποδεχτείτε…
