Έρωτας, θάνατος και ζωή

«Θα περάσεις από αυτούς τους δρόμους σκεπτόμενος ότι μια μέρα θα πεθάνεις», μου είχε πει. Κοιτούσε τα πυκνά δάση μέσα από τα οποία περνούσαμε και τα βουνά στα οποία κατέβαιναν σύννεφα. Στον αέρα υπήρχε μυρωδιά πεύκων. «Θα μυρίζεις αυτό τον αέρα σκεπτόμενος ότι μια μέρα θα πεθάνεις», έλεγε. Αυτές τις πεδιάδες, αυτά τα βρεγμένα μονοπάτια, αυτές τις μαργαρίτες, αυτά τα κίτρινα λουλούδια. Τα κοιτούσε όλα σαν να πρόσφατα τα είχε αντιληφθεί, προχωρούσε αφηρημένος. Ο γιατρός κοίταξε την πίεσή του. Ακροάστηκε την καρδιά του. Μέτρησε το αγγείο της αορτής του. «Αν κόψεις το κάπνισμα, σου εγγυώμαι ότι θα ζήσεις εκατό χρόνια», του είπε. Του έγραψε χάπια, φάρμακα. «Μέχρι ποια ηλικία θέλεις να ζήσεις;», τον ρώτησα. «Αν δεν θα πιάνει το χέρι μου και δεν είναι καλά τα πόδια μου, δεν θέλω να ζήσω μέχρι τα εκατό», είπε. Θυμήθηκα εκείνο τον ποιητή:

«Δεν πέθανα, δεν πέθανα ως νέος

Έμεινε μέσα μου ένας θάνατος νιότης»…

Ύστερα εσύ. Ένα βιβλίο που ξύπνησες ξαφνικά τα μεσάνυκτα και συνέχισες να διαβάζεις από εκεί που είχες μείνει. Μήπως περνούμε από την εποχή ερώτων που παραγράφονται; Πότε πάψαμε να αντιστεκόμαστε στο να μηn συνηθίσουμε πράγματα που φοβόμαστε να μην συνηθίσουμε; Πότε έχασαν όλα το νόημά τους; Πότε χάθηκε η πιθανότητα να ζήσουμε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας; Δεν μας έμεινε απολύτως καμία πίστη σε τίποτα; Πού χάθηκε το αίσθημα του αχανούς που υπήρχε στην ψυχή μου καθώς περνούσα με τρένο μέσα από τις έρημες στέπες; Τι όνειρα ήταν εκείνα; Δεν ήταν το τελευταίο μου ταξίδι αυτό. Θα περνούσα από πολύ περισσότερα λιμάνια, τερματικούς σταθμούς και σταθμούς τρένων. Όταν βράδιαζε, θα ερχόμουν σε μια πόλη που δεν γνώριζα καθόλου. Δεν θα με γνώριζαν οι θαμώνες του εστιατορίου, όμως θα με χαιρετούσαν. Όλοι ήμασταν σαν λαθραίοι σε αυτόν τον κόσμο. Και εκείνοι και εγώ. Θα καθόμασταν να πιούμε κρασί. Όταν κατέβηκα στον ομιχλώδη και βρεγμένο διάδρομο, θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει τα βιβλία του πιο αγαπημένου μου ποιητή στο κουπέ μου. Δεν θα τελειώσουν ποτέ όσο ζεις αυτός ο πανικός και η ανησυχία που νομίζεις πως θα περάσουν μια μέρα.

Αν θα αγαπήσεις, θα αγαπήσεις σαν τρελός σκεπτόμενος ότι μια μέρα θα πεθάνεις. Μια μέρα θα αγαπήσεις πιο πολύ τον Χαγγιάμ, ο οποίος είπε «γέμισε την κούπα σου με κρασί, πριν γεμίσεις με χώμα». Όταν αγγίξει τα χέρια σου, θα ξέρεις ότι αγγίζει τα χέρια σου. Θα ζώσει όλο σου το είναι η απόλαυση του να μπορείς να αγγίζεις πράγματα που ήσουν εκατό τοις εκατό βέβαιος ότι δεν θα άγγιζες μια μέρα. Δεν θα φοβάσαι να κάνεις κάτι που δεν έκανες ποτέ. Θα γράψεις μια γραμμή που δεν έγραψες ποτέ. Μια ελιά στο κορμί σου, την οποία αντιλήφθηκες μετά από χρόνια, θα θεωρηθεί αποδεικτικό στοιχείο του πόσο δεν γνωρίζεις ακόμα και τον εαυτό σου. Σαστίζεις με όσους έφυγαν από αυτόν τον κόσμο χωρίς να γευτούν την απόλαυση του να κάνουν έστω και μια τρέλα. Ντρέπεσαι όταν σού κάνουν φιλοφρονήσεις. Χαίρεσαι όταν σε λένε τρελό. Δεν σου αρέσει να παρακολουθείς ταινίες τρόμου, όμως δεν φοβάσαι να μιλήσεις γι’ αυτά που έκαναν εκείνοι οι βασανιστές. Δεν έχεις έγνοια να είσαι θετικός. Δεν έχεις παράπονο ακόμα και αν βλέπεις στα όνειρά σου ματωμένα παιδικά πτώματα. Μίλα μου για τη Salome που τρέλανε τον Νίτσε. Μίλα μου για τη γυναίκα που βαρέθηκε τον ποιητή σύζυγό της επειδή επέστρεφε κάθε βράδυ την ίδια ώρα στο σπίτι. Ο έρωτας θέλει δύο, όμως ο ένας είναι πάντα βέβαιος ότι αγαπιέται και ο άλλος έχει πάντα αμφιβολίες. Πάντα ρωτά: «Μ’ αγαπάς;»

Υπάρχει στη ψυχή μας μαζεμένη σκόνη από το γεγονός ότι είμαστε κάτοικοι ενός μικρού νησιού. Περάσαμε από τα χέρια παππούδων που έλεγαν στα εγγόνια τους «κερατά». Είχαμε γείτονες που φώναζαν ο ένας του άλλου «πού είσαι ρε πεζεβέγκη». Εμείς καταλάβαμε τον έρωτα στα τουρκικά. Εκείνοι τον κατάλαβαν στα ελληνικά. Όμως, δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ τους. Εμείς είπαμε «Seni seviyorum». Εκείνοι είπαν «Σ’ αγαπώ». Θα περνάς από αυτά τα οδοφράγματα σκεπτόμενος ότι μια μέρα δεν θα υπάρχει κανένας σκοπός σε αυτά. Δεν θα υπάρχουν και οδοφράγματα. Οι παππούδες μια μέρα θα διηγούνται στα εγγόνια τους αυτές τις μέρες με τις κακές συνήθειες. Ουφ! Τι όνειρο είναι αυτό; Είμαστε Κύπριοι. Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον όπως αγαπήσαμε την Κύπρο. Σε αυτό το μικρό νησί στη μέση των τεσσάρων θαλασσών, σε ένα χωράφι με μαργαρίτες, κρίμα σε όσους μεταναστεύουν στην αιωνιότητα χωρίς να φιληθούν έστω και μια φορά.

Μας μισούν εκείνοι που έχυσαν αίμα σε αυτά τα χώματα. Είμαστε ευτυχισμένοι που κερδίσαμε την κατάρα και των ποταπών!