Σφυρίγματα φιδιών στο Βαρώσι

Αν τώρα πάω στη Νέα Υόρκη, στο Χονγκ Κονγκ, στο Σίδνεϊ, στο Τορόντο. Αν πάω στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Μόσχα. Ακόμα αν πάω στην Αθήνα ή στην Άγκυρα. Και αν σταθώ και ρωτήσω όποιον περνάει στις πιο πολυσύχναστες λεωφόρους αυτών των πόλεων: «Υπάρχει μια πόλη - φάντασμα σε αυτό τον κόσμο, το Βαρώσι στην Κύπρο. Την ακούσατε ποτέ;» Άραγε θα συναντήσω κάποιον που την ξέρει, που την άκουσε; Ή αν ρωτήσω τους 700 βουλευτές στο Ευρωκοινοβούλιο. Μη γελάτε. Σοβαρολογώ. Είμαι βέβαιος ότι ανάμεσά τους υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν καν το όνομα της Κύπρου και πού βρίσκεται αυτή και όχι μόνο το Βαρώσι. Να σας πω γιατί ρώτησα. Το Βαρώσι είναι μια νεκρή πόλη, που όμοιά της δεν υπάρχει στον κόσμο. Φάντασμα. Χωρίς ανθρώπους εδώ και πενήντα χρόνια. Παραδομένη στα φίδια, στα έντομα. Όμως, τα σπίτια και τα κτήρια στέκονται στη θέση τους, παρά το γεγονός ότι είναι βομβαρδισμένα και εγκαταλειμμένα. Ξενοδοχεία. Μισά κτήρια. Όμως, είναι έτσι έρημα. Έτσι ήσυχα. Όπως γίνεται αντιληπτό, ούτε το Χόλιγουντ έχει ιδέα γι’ αυτήν. Αλλιώς, μήπως θα έχαναν καθόλου αυτή την ευκαιρία οι μεγάλοι παραγωγοί ταινιών; Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να κάνουν εκεί μια ταινία φαντασίας με την ονομασία «Μετά τον πυρηνικό πόλεμο». Φυσικά, δεν βάζει το κλειστό Βαρώσι στις τουριστικές μπροσούρες η τουρκική πλευρά. Όμως, μπορεί να ελκύσει κάμποσους τουρίστες. Αλλά, τι θα δουν οι τουρίστες; Τη βαρβαρότητα; Η τουρκική πλευρά κρύβει το Βαρώσι από τον κόσμο, το καταλαβαίνω αυτό, όμως δεν καταλαβαίνω την ελληνοκυπριακή πλευρά. Νομίζω πως δεν προώθησαν αρκετά στον κόσμο αυτή την πόλη - φάντασμα. Κατά τη γνώμη μου, έπρεπε να διοργανωθούν παντού εκθέσεις, προβολές, σεμινάρια, συνέδρια. Το Βαρώσι έπρεπε να μετατραπεί σε μια μεγάλη εκστρατεία στον κόσμο. Θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό με τους ευρωβουλευτές της Κύπρου, τις πρεσβείες και τις αντιπροσωπείες της Κυπριακής Δημοκρατίας στον κόσμο. Αν κανείς στον κόσμο δεν είναι ενήμερος γι’ αυτή την πόλη - φάντασμα που παραμένει κλειστή εδώ και πενήντα χρόνια, πρέπει να ψάξουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας. Εσείς που λέτε ότι αγαπάτε πολύ την Κύπρο, που σκιρτάει η καρδιά σας όταν λέτε ψυχή μου Κύπρος, αφού την αγαπάτε τόσο πολύ, τότε πώς υπομένετε να κρατείται αλυσοδεμένη μια πόλη που είναι μια από τις πιο θαυμάσιες γωνιές αυτής της πατρίδας; Πώς αντέχετε;

Η Τουρκία την προξενεύει, γυρίζει στο Βαρώσι όποιον έρχεται. Γύρισαν και τους Αζέρους. Έχουν πολλά χρήματα οι Αζέροι. Οι διεφθαρμένοι τους είναι πολύ περισσότεροι από τους δικούς μας. Στέκεται όρθια εδώ και εξήντα χρόνια η δυναστεία Αλίγιεφ, μην τον ματιάσω. Ο καημένος ο αζέρικος λαός! Εμείς απαλλαχτήκαμε από τον Ντενκτάς, όμως εκείνοι δεν θα μπορέσουν να απαλλαχτούν καθόλου από τη δυναστεία Αλίγιεφ. Δεν είμαστε σε κατάσταση να χαιρόμαστε και πολύ επειδή απαλλαχτήκαμε από τον Ντενκτάς. Τι καταλάβαμε που απαλλαχτήκαμε; Δεν μπορέσαμε να απαλλαχτούμε από την Άγκυρα. Επιπλέον, όποιοι ήρθαν μετά τον Ντενκτάς, είναι όλοι απόφοιτοι της σχολής Ντενκτάς!

Γύρισε και είδε το Βαρώσι ο Ιταλός βουλευτής Φασίνο. Ετοιμάζει έκθεση για το Βαρώσι, λέει. Να ετοιμάσει να δούμε. Θα πει, άραγε, «πρέπει να επιστραφεί αμέσως στους παλιούς ιδιοκτήτες της αυτή η πόλη»; Ουσιαστικά είμαι περίεργος κατά πόσον ενδιαφέρθηκε για το γιατί δεν επαναστατήσαμε ως Κύπριοι που προσφέρεται στα φίδια εδώ και πενήντα χρόνια αυτή η ωραία πόλη μας. Έγιναν πολλές διαδηλώσεις και πολλά συλλαλητήρια στη Λευκωσία μέχρι σήμερα. Όμως, δεν έγινε έστω και ένα συλλαλητήριο για το Βαρώσι. Μήπως πρέπει να ντρεπόμαστε γι’ αυτό; Ναι, πρέπει να ντρεπόμαστε! Σαν να μην είναι έδαφος της Κύπρου το Βαρώσι. Μήπως κανείς δεν νοσταλγεί τα σοκάκια, τα καλντερίμια, τις φωτεινές βραδιές του Βαρωσιού; Εγώ το νοστάλγησα πολύ. Και δεν είμαι Βαρωσιώτης. Σκεφτείτε πώς το νοσταλγεί ένας Βαρωσιώτης.

Μήπως ένας Κερυνειώτης δεν νοσταλγεί την Κερύνεια; Ένας Καραβιώτης, ένας Λαπηθιώτης, ένας Βασιλιώτης; Ένας Ελληνοκύπριος φίλος μου, μου είπε: «Ξέρεις, υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι που ονειρεύονται ότι θα επιστρέψουν στην Κερύνεια μια μέρα». «Και εγώ θα ονειρευόμουν αν ήμουν Κερυνειώτης», του είπα. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο. Μήπως εμείς δεν μπορούμε να έχουμε ένα όνειρο;