24η Απριλίου του 2004:  Μαύρη επέτειος

Πριν λίγες μέρες και συγκεκριμένα στις 24 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το δακρύβρεχτο και σκηνοθετημένο «Όχι» του 2004. Οι δηλώσεις για την επέτειο του «Όχι» και η «εορταστική» ατμόσφαιρα που επικράτησε, ήταν ως και να γιορτάζαμε ένα άλλο «Όχι», ηρωικό και όχι καταστροφικό, αυτό του Μεταξά προς τους Ιταλούς του 1940. Τόσο ικανοποιημένοι δείχνουμε. Αν υπήρχε πολιτικό Guinness book of records σίγουρα θα ήμασταν στην πρώτη θέση.

Δεν νομίζω να υπήρξε παγκόσμιο προηγούμενο όπου ο λαός μιας ημικατεχόμενης πατρίδας γιορτάζει γιατί, 20 χρόνια πριν, είπε «Όχι» στην απαλλαγή από την κατοχή. Για να είμαστε σωστοί το «Όχι» του 2004 δεν ήταν μόνο «Όχι» στο σχέδιο Ανάν αλλά περιείχε εξειδικευμένα ερωτήματα. Μας ρώτησαν αν θέλουμε να φύγουν οι 40.000 Τούρκοι στρατιώτες και απαντήσαμε, «Όχι να μην φύγουν». Μας ρώτησαν αν θέλουμε να ελευθερωθεί η Αμμόχωστος, η Μόρφου και άλλες κατεχόμενες περιοχές και απαντήσαμε, «Όχι να παραμείνουν υπό τουρκική κατοχή». Τέλος μας ρώτησαν αν θέλουμε να επανέλθει η πατρίδα μας στην κανονικότατα, δηλαδή να γίνει ένα κανονικό κράτος με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα και απαντήσαμε, «Όχι θέλουμε να παραμείνουμε ένα κράτος στη βάση του δικαίου της ανάγκης». Όλα τα πιο πάνω είναι τα ουσιώδη ερωτήματα στα οποία απαντήσαμε «Όχι».

Ο τότε Πρόεδρος, Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος όπως και οι άλλοι Πρόεδροι μετά την τουρκική εισβολή παρέλαβαν μια αναγνωρισμένη κοινότητα και όχι κράτος, ρωτήθηκε αν θέλει να παραδώσει κράτος με σύνορα μέχρι τον Απόστολο Ανδρέα και απάντησε, «Όχι θέλω να παραδώσω ό,τι παρέλαβα», δηλαδή μια αναγνωρισμένη κοινότητα με σύνορα μέχρι το Λήδρα Πάλας.

Και ενώ όλοι νόμιζαν ότι το 2004 θα ήταν το τέλος του Κυπριακού, η ιστορία κτύπησε ξανά την πόρτα μας τον Ιούλιο του 2017 με παρόμοια ερωτήματα αλλά δυστυχώς δώσαμε τις ίδιες απαντήσεις, αυτήν τη φορά με ηγέτη τον ηγέτη του «Ναι» του 2004, τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Νίκο Αναστασιάδη. Βέβαια αυτήν τη δεύτερη φορά, αν και δεν υπήρξε δημοψήφισμα, μέσω του ηγέτη μας ήμασταν πιο σαφείς. Δεν είπαμε μόνο το τι δεν θέλουμε αλλά διευκρινίσαμε στην άλλη πλευρά και σε πολλούς άλλους, το τι θέλουμε. Είπαμε «Όχι» στην επανένωση και «Ναι» στα δύο κράτη, δηλαδή στην οριστική διχοτόμηση.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες γιορτάζουμε τα μαύρα μας τα χάλια. Γιορτάζουμε το «Όχι» του 2004 και ακόμα, εδώ και επτά χρόνια, δικαιολογούμε το «Όχι» του 2017. Το δε εκπληκτικό, δείχνουμε έτοιμοι να βροντοφωνάξουμε για ακόμη μια φορά «Όχι» στην απαλλαγή από την κατοχή. Αν αυτά δεν είναι το συνώνυμο της κατάντιας τότε τι είναι; Το ένα ευτράπελο φέρνει το άλλο και στο τέλος δημιουργείται μια ανούσια κωμικοτραγωδία. Κωμωδία για τις πράξεις μας και τραγωδία για τη μισή χαμένη πατρίδα. Ο, κατά τον τέως ΠτΔ, παραπλανημένος και παραπληροφορημένος λαός του 2004, έγινε αίφνης «σώφρων» και για αυτό ο τότε ηγέτης του «Ναι» έλεγε ότι σεβόμαστε και δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την ετυμηγορία του 76% του λαού. Με άλλα λόγια, κατά τον τέως, η παραπλάνηση και η παραπληροφόρηση είναι πλέον κατανοητά και σεβαστά.

Δυστυχώς η πολιτική υποκρισία κατάντησε καθημερινότητα. Το ΑΚΕΛ, ενόψει εκλογών, διαμαρτύρεται για τη μη συμπερίληψη του πραξικοπήματος στις εγκυκλίους για τα 50 χρόνια από την εισβολή. Σίγουρα, ως είθισται για το κόμμα της Αριστεράς, όπου να 'ναι θα αρχίσουν και τον αντιγριβισμό, γιατί πιστεύουν ότι μόνο με διχαστικό λόγο μπορούν να συσπειρώσουν τους φίλους και ψηφοφόρους τους.

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 ήταν ασφαλώς εθνικά εγκληματικό, καμία αμφιβολία επί τούτου. Βέβαια ήταν η αφορμή και όχι η αιτία της εισβολής. Η αιτία ήσαν οι απαράδεκτες ενέργειες εναντίον των Τ/Κ που εφάρμοσε από το 1963 ο Εθνάρχης Μακάριος, τον οποίον η ιστορία σιγά-σιγά τον αναδεικνύει ως τον ολετήρα της πατρίδας μας. Αυτό όμως που ξεχνούν στο ΑΚΕΛ είναι τη δική τους ευθύνη για τη σημερινή δεινή κατάσταση που βρισκόμαστε. Εσκεμμένα ξεχνούν το αυτονόητο, ότι δηλαδή η σημερινή κατοχή της μισής μας πατρίδας έχει δύο πτυχές. Αδιαμφισβήτητα πρώτη πτυχή είναι η τουρκική εισβολή που είχε ως αποτέλεσμα την κατοχή αλλά δεύτερη και σημαντικότατη, είναι η διατήρηση της κατοχής. Το ΑΚΕΛ δεν ευθύνεται για την πρώτη πτυχή είναι όμως ο πρώτος υπαίτιος για τη συνέχιση της κατοχής. Το «Όχι» τους το 2004, δήθεν για να τσιμεντώσουν το «Ναι» και η διαχρονική τους τυφλή συμπόρευση και εξάρτηση από τη Μόσχα, τον κυριότερο υπαίτιο για τη διαιώνιση του Κυπριακού και τη μη λύση, τους καθιστά εξίσου υπεύθυνους. Μήπως το 1978 η πίεση προς τον τότε Πρόεδρο Σπύρο Κυπριανού από το ΑΚΕΛ, για να απορρίψει το δυτικό σχέδιο το οποίο προνοούσε άμεση επιστροφή της Αμμοχώστου, δεν ήταν κατευθυντήρια γραμμή της Σοβιετικής ένωσης; Συνεπώς μπορεί να έχει δίκαιο το ΑΚΕΛ για το πραξικόπημα αλλά, «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί».

Η 24η Απριλίου δεν μπορεί να θεωρείται γιορτή. Δεν γιορτάζεις την καταστροφή σου. Η 24^η Απριλίου του 2004 θα πρέπει να καθιερωθεί ως μέρα θρήνου, εθνικής απερισκεψίας και ύμνος προς την κατοχή. Όλοι αυτοί που πρωτοστάτησαν και παρέσυραν έναν λαό στην καταστροφή, με το να συναινέσει στη διατήρηση της κατοχής, θα πρέπει κάποτε να απολογηθούν και να λογοδοτήσουν. Είτε τους αρέσει είτε όχι, κάποτε οι νέες γενιές θα τους δαχτυλοδείχνουν ως τους υπαίτιους της διατήρησης του καταστροφικού στάτους κβο που μέρα με τη μέρα εδραιώνεται και η διχοτόμηση γίνεται ντε γιούρε. Η δε ιστορία θα γράψει όλους αυτούς με τα μελανότερα χρώματα ως τους υπαίτιους της χαμένης πατρίδας.

Στις μαύρες επετείους του Ιουλίου του 1974, στη 15^η του πραξικοπήματος και στην 20ή της τουρκικής εισβολής, θα πρέπει να προστεθούν ακόμα δύο. Η 24^η Απριλίου του 2004 και η 6^η Ιουλίου του 2017. Η πρώτη, γιατί είπαμε «Όχι»Ι στην απελευθέρωση και η δεύτερη γιατί τινάξαμε στον αέρα την τελευταία ίσως προοπτική για λύση και επανένωση.

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τα «ανανικά απομεινάρια» και οι της «γονυκλισίας», όπως οι κατ’ επάγγελμα πατριώτες αποκαλούν αυτούς που είπαν «Ναι» στην επανένωση, και μας θυμίζουν τα εθνικά εγκλήματα στα οποία έχουμε υποπέσει. Γιατί, κύριοι πατριώτες της δεκάρας, γονυκλισία δεν είναι το όραμα μιας επανενωμένης και ελεύθερης πατρίδας. Γονυκλισία είναι να προσπαθείς να διατηρήσεις την πατρίδα σου μοιρασμένη για να ικανοποιήσεις ιδιοτελή συμφέροντα, προσωπικές φτηνές φιλοδοξίες, αυταπάτες και ανέφικτες εμμονές.