Ο Μάριος Πελεκάνος, κυβερνητικός εκπρόσωπος στην κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη από το 2021 μέχρι το 2023, υπέβαλε την παραίτησή του από αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ, με σύντομες διαδικασίες προσχώρησε στο ΕΛΑΜ και ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις ευρωεκλογές με το νέο του κόμμα. Έκανε μάλιστα τη δήλωση ότι «η ένταξή μου στο ΕΛΑΜ εδράζεται στις διαχρονικές μου θέσεις όπως το μεταναστευτικό, το δημογραφικό και η οικονομική πολιτική απέναντι στους ευάλωτους». Οι ακροδεξιές θέσεις του ΜΠ είναι γνωστές και τις διακήρυσσε με κάθε ευκαιρία. Ήταν πάντοτε ακραίος εθνικιστής και ρατσιστής με τοποθετήσεις που ξεχείλιζαν με μισαλλοδοξία, ψεύδη και ξενοφοβία. Έχει δίκαιο να λέει ότι στο ΕΛΑΜ βρήκε τον φυσικό του χώρο.
Το φαινόμενο «Πελεκάνος» το συναντάμε λίγο πολύ σε όλους τους κομματικούς χώρους ως ζήτημα πολιτικού καιροσκοπισμού που πλείστοι όσοι μετέρχονται για να μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο προκειμένου να ικανοποιήσουν αποκλειστικά προσωπικές φιλοδοξίες αδιαφορώντας για την ηθική του διάσταση. Οι κομματικοί αριβίστες δεν διστάζουν να κάνουν το παν προκειμένου να αναρριχηθούν σε πολιτικά αξιώματα αφού αυτή η πρακτική γίνεται ανεκτή από τον κόσμο και τους ξαναψηφίζει. Έτσι, έχουμε τους κατ’ επάγγελμα μετακινούμενους, για τους οποίους ισχύει το «αν δεν ικανοποιηθώ σε ένα κόμμα μετακινούμαι σε άλλο έως ότου ικανοποιήσω τους στόχους μου». Τα παραδείγματα τέτοιων πολιτικών μετατοπίσεων είναι πολλά και σίγουρα έρχονται στο μυαλό μας αρκετά γνωστά και τρανταχτά. Το θέμα της ιδεολογίας γι’ αυτούς είναι δευτερεύον, σημασία έχει το προσωπικό τους συμφέρον. Η αήθης αυτή τακτική δυστυχώς δεν είναι σπάνια στα πολιτικά μας πράγματα.
Η άλλη μεγάλη πτυχή της υπόθεσης Πελεκάνου είναι το πώς αντέδρασε το κόμμα από το οποίο αποχώρησε, δηλαδή ο ΔΗΣΥ, και τι σημαίνουν οι αντιδράσεις του. Ο αναπληρωτής του πρόεδρος δήλωσε ότι «φθηνοί τακτικισμοί του ΕΛΑΜ για πρόσκαιρη αλίευση ψήφων ουσιαστικά ενισχύουν το ΑΚΕΛ». Αντί να δει τα τεράστια ιδεολογικά αδιέξοδα που βρίσκεται το κόμμα του, απλά επισημαίνει τον κίνδυνο να αναδειχθεί το ΑΚΕΛ σε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές. Η προσέγγισή του είναι απλοϊκά οπαδική: ποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα θα αναδειχθεί πρώτο! Η θεώρηση είναι τουλάχιστον επιφανειακή. Ούτε το Κυπριακό σκέφτηκε ο αξιωματούχος του ΔΗΣΥ, ούτε την κατρακύλα προς τη ρατσιστική Ακροδεξιά, αλλά η έγνοια του είναι να μη χαθεί η πρωτιά στις εκλογές. Ας σκεφθούν στο κόμμα της Δεξιάς ότι αν πρόκειται ποτέ να περάσει κάποιο σχέδιο λύσης, αυτό θα γίνει οπωσδήποτε με τη συνεργασία του ΑΚΕΛ, που βασικά τα δύο κόμματα συμφωνούν. Ακόμη στον ΔΗΣΥ είπαν πως «έτσι στελέχη δεν τα θέλουμε». Μα ο ΜΠ δεν άλλαξε, την ίδια ρητορική και πολιτική συμπεριφορά είχε πάντοτε. Τώρα που έφυγε δεν είναι πια καλός; Οι 9.000 Συναγερμικοί ψήφοι που συγκέντρωσε για να γίνει αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ ήξεραν ποιον ψήφιζαν. Τότε που ο ΜΠ τούς ήταν χρήσιμος για να τους φέρνει ψήφους δεν άρθρωσαν καμία διαφωνία, σε κανένα επίπεδο. Ούτε όταν μετά τα γεγονότα στη Χλώρακα, όντας ακόμη αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ, διατύπωσε την άκρως ρατσιστική άποψη «αρκετά ανεχτήκαμε το παραμύθι περί ενσωμάτωσης»!
Ο ΔΗΣΥ με τις δικές του ευλογίες καλλιέργησε συνθήκες που είχαν ως αποτέλεσμα την άνοδο του ΕΛΑΜ. Τα δύο κόμματα λειτούργησαν ως συγκοινωνούντα δοχεία με σκόπιμα ασαφή και δυσδιάκριτα όρια, τώρα φοβούνται ότι η ροή θα είναι προς την Ακροδεξιά και η ηγεσία αναζητεί το λάθος. Στόχος ήταν η κατάληψη της εξουσίας με τίμημα ιδεολογικές εκπτώσεις.
Ωστόσο, ένα δυνατό κεντροδεξιό κόμμα είναι χρήσιμο για τον τόπο και επιβάλλεται ο επαναπροσδιορισμός του πολιτικού στίγματος μακριά από ακρότητες και εθνικισμούς. Δεν μπορεί κάποτε να είναι μετριοπαθής Δεξιά και κάποτε εθνικιστική Ακροδεξιά. Δεν μπορεί να διακηρύσσει ότι ασπάζεται τις ευρωπαϊκές αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά ταυτόχρονα να έχει στις τάξεις του ρατσιστές και νοσταλγούς του Ναζισμού. Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης προχώρησε σε ένα υγιές κεντροδεξιό κόμμα διώχνοντας ακροδεξιά στελέχη και απωθώντας τα ακραία περιθωριακά κόμματα πέραν της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό συνέβαλε στην ανάπτυξη μιας ομαλής πολιτικής ζωής.
