Η περίπτωση της Ευδοκίας Λοΐζου και η δικαίωσή της 17 χρόνια μετά είναι μια γροθιά στο στομάχι για όλους μας. Για το κράτος δικαίου. Για το γεγονός πως η Ευδοκία έγινε μπαλάκι ανάμεσα στις δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμη και για εμάς τους δημοσιογράφους που δεν παλέψαμε όσο έπρεπε για να δικαιωθεί νωρίτερα. Είναι ταυτόχρονα η απόδειξη πως σε αυτό το κράτος τίποτα δεν λειτουργεί και πως για να βρεις το δίκαιό σου θα πρέπει να παλέψεις μόνος σου. Με όσες αντοχές έχεις. Κι ευτυχώς η Ευδοκία είχε πολλές.
Και είναι ταυτόχρονα ένα wake up call. Περιμέναμε δυστυχώς καρτερικά μαζί της αυτήν τη δικαίωση που δεν ερχόταν και διάφοροι συνάδελφοι γράφαμε ξανά και ξανά για την περίπτωσή της. Η ίδια όμως επέμενε. Ξανά και ξανά. Μέχρι που κάποιοι συνάδελφοι την θεωρούσαν γραφική, την είχαν αφήσει στο έλεός της. Και το δυστυχώς είναι η δική μας ήττα που δεν έχουμε καταφέρει να πιέσουμε σε αυτό τον τόπο, εκείνη την έρμη τη δικαίωση να έρχεται νωρίτερα. Να μην περιμένει η Ευδοκία 17 χρόνια για να δικαιωθεί. Το ίδιο έζησε άλλη μια συνάδελφος, η Θέμις Ανθοπούλου που κι αυτή για να δικαιωθεί έκανε έναν ολόκληρο αγώνα μόνη της και πάλεψε ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρει να έρθει η δικαίωση. Δυστυχώς για εμάς ήταν απλά θέμα, και μάλιστα έπρεπε να έρθει η Ευδοκία, να μας πάρει τηλέφωνο για να το αναδείξουμε ξανά.
Από το 2012 το τμήμα επιθεωρήσεως εργασίας είχε καταδικάσει και ζητούσε μέτρα από το ΡΙΚ. Και το ήξεραν οι ΡΙΚάδες. Και είχαν προσφύγει στο δικαστήριο κατά της απόφασης, ενώ τον Αύγουστο του 2021 στο δημοσίευμα του «Π», είχαμε αναφέρει για την πλήρη αδιαφορία της διεύθυνσης του ιδρύματος προς την περίπτωση της Ευδοκίας. Μάλιστα, οι ΡΙΚάδες και τότε είχαν αναφερθεί απαξιωτικά απέναντί της, παρά το γεγονός πως και τότε το κρατικό ίδρυμα καταδικάστηκε για νιοστή φορά από το Τμήμα Επιθεώρησης Εργασίας σε μια έκθεση που δεν τους βρήκε πουθενά δίκαιο. Καταδικάστηκε το ίδρυμα εξαιτίας της παράληψης εφαρμογής κατάλληλου συστήματος ασφάλειας ή διαχείρισης των κινδύνων για την παρακολούθηση, τον έλεγχο και την αναθεώρηση των προληπτικών και προστατευτικών μέτρων που πρέπει να λαμβάνονται για τις δραστηριότητες στους χώρους εργασίας που ενέχουν κινδύνους, γράφαμε τότε. Η Ευδοκία όμως συνέχισε να παλεύει. Δικαιώθηκε και από την επίτροπο Διοικήσεως. Και για να μην ξεχνιόμαστε ο ελεγκτής ανέφερε σε έκθεσή του ότι «από προηγούμενο έλεγχο που διενήργησε η Ελεγκτική Υπηρεσία διαπιστώθηκε ότι καλύφθηκαν από το κράτος έξοδα περίθαλψης της κ. Λοΐζου στο εξωτερικό χωρίς να πληροί τα κριτήρια επιδότησης ασθενών, εφόσον οι θεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε προσφέρονται και στην Κύπρο και επομένως δεν καλύπτονται από το Σχέδιο Παροχής Οικονομικής Αρωγής».
Το λιγότερο είναι οι ΡΙΚάδες να μην προχωρήσουν με προσφυγή και να αφήσουν την κοπέλα ήσυχη. Και να δώσουν εξηγήσεις στους πολίτες που κάνουν ραδιομαραθώνιους για το show αλλά άφησαν μια κοπέλα στο έλεος του Θεού να παλεύει μόνη της ψάχνοντας νομικίστικες δικαιολογίες.
