Δύο χρόνια από την εισβολή του Πούτιν

Αύριο, το ημερολόγιο θα γράψει 24 Φεβρουαρίου και θα συμπληρώνονται ήδη δύο ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησε η, χωρίς αιτία και έξω από κάθε λογική, εισβολή του Πούτιν στη γειτονική Ουκρανία.

Μία εισβολή που κανείς λογικός άνθρωπος πίστευε ποτέ ότι θα γινόταν και που όταν άρχισε κανείς πίστευε ότι θα διαρκούσε περισσότερο από μερικές μέρες ή έστω ελάχιστες εβδομάδες.

Δυστυχώς και στις δύο περιπτώσεις η λογική και ο ορθολογισμός έπεσαν έξω γιατί δεν μέτρησαν σωστά το πόσο αιμοσταγής και αδίστακτος είναι ο Πούτιν και δεν διάβασαν καλά το σχέδιό του, που όπως αποδεικνύεται στην πράξη, δεν ήταν και δεν είναι άλλο από το να αφανίσει μία ολόκληρη χώρα, την Ουκρανία, και να εξολοθρεύσει τον λαό της.

Οι αρχικές δικαιολογίες του Πούτιν περί ναζιστικού Κιέβου και νατοϊκής επέκτασης στα σύνορα της Ρωσίας - όχι πως έπεισαν κανέναν- αποδείχθηκαν στην πράξη γελοίες και ατεκμηρίωτες.

Ο ναζισμός που δήθεν επεδίωκε να πολεμήσει ο Πούτιν ανθεί, και ως ιδέα και ως πρακτική, όχι στην Ουκρανία αλλά μέσα στην ίδια τη Ρωσία, με την επικάλυψη του νεορωσισμού και του ορθόδοξου φανατισμού και τη θεοποίηση του Πουτινισμού. Η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες δεν καταπατούνται στην Ουκρανία αλλά στη Ρωσία. Και το ΝΑΤΟ, αν ήθελε και αυτό επεδίωκε, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια θα ήταν όχι στα σύνορα της Ρωσίας αλλά μέσα από αυτά.

Και όμως ο Πούτιν συνεχίζει εδώ και δύο χρόνια απτόητος το έγκλημά του στην Ουκρανία. Βομβαρδίζει και σκοτώνει αμάχους, ισοπεδώνει πόλεις και χωριά, καταστρέφει υποδομές και σκλαβώνει ουκρανικά εδάφη. Την ίδια ώρα έχει ξαναφέρει τον όλεθρο του πολέμου στα σύνορα της Ευρώπης μετά από εβδομήντα χρόνια ειρήνης και κρατά εγκλωβισμένη και τη δική του χώρα σε έναν άδικο πόλεμο, αδιαφορεί κυνικά για τις χιλιάδες ήδη αδικοχαμένους στα πολεμικά μέτωπα στρατιώτες του και καταδικάζει τον λαό του στη φτώχεια, την ανέχεια και τις στερήσεις, απλά και μόνο για να «τρέφει» τη στρατιωτική του μηχανή.

Παρ' όλα αυτά δεν κατόρθωσε να καθυποτάξει τους Ουκρανούς και ούτε φαίνεται πως θα το κατορθώσει. Και αυτό δεν οφείλεται στη βοήθεια που όντως δέχονται σε οπλισμό από τη Δύση, αλλά στο αξιοθαύμαστο μαχητικό πνεύμα τους, τον ηρωισμό και κυρίως το δίκαιό τους.

Ειλικρινά, δεν ξέρουμε αν υπάρχουν πολλές άλλες χώρες και λαοί που θα άντεχαν, όπως αντέχουν οι Ουκρανοί, με όλα αυτά που βιώνουν εδώ και δύο χρόνια και που θα συνέχιζαν να αντιστέκονται, όπως αντιστέκονται σε έναν πανίσχυρο οικονομικά και στρατιωτικά αντίπαλο, και γι΄αυτό αξίζουν τον θαυμασμό και την αναγνώριση όλης της ανθρωπότητας.

Αξίζουν όμως και κάθε είδους βοήθεια και στήριξη από κάθε φιλελεύθερη χώρα και λαό γιατί ο αγώνας τους δεν είναι μόνο δικός τους. Ο Πούτιν δεν πρέπει να αφεθεί να λυγίσει τους Ουκρανούς γιατί αν το πετύχει, κανείς δεν ξέρει πού θα σταματήσει.

Αυτό ας μην το λησμονούν ούτε λεπτό όσοι «κουράστηκαν» να βοηθούν και να συμπαραστέκονται στην Ουκρανία και άρχισαν να την πιέζουν να συνθηκολογήσει και να συμβιβαστεί με τη μοίρα της.