Αντίδραση στο χθεσινό κείμενο είχα από τον κ. Κωνσταντίνο Φελλά, πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Ο κ. Φελλάς ήταν ο πρώην πρόεδρος της Συντονιστής της Επιτροπής για το λονγκ κόβιτ στην Κύπρο.
Με την παρέμβασή του στην χθεσινή στήλη, ο κ. Φελλάς μάς έδωσε χρήσιμες πληροφορίες από την εμπειρία του.
Υπάρχει ένα παράδοξο, υπογράμμισε. Αφού περάσουν οι μέρες που χρειάζονται να νοσήσει κάποιος, προχωρεί μετά στην εξέταση και πραγματοποίηση του τεστ. Το τεστ δείχνει αρνητικό, όσες φορές και να το διενεργήσεις. Τι συμβαίνει όμως… Ακολουθούν τα συμπτώματα που οι ειδικοί χαρακτηρίζουν ως λονγκ-κόβιτ. Ιδού λοιπόν το παράδοξο. Το τεστ δείχνει αρνητικό αλλά τα συμπτώματα εμφανίζονται κι επιμένουν! Μακρόσυρτα. Δεν υπάρχει χρονικός ορίζοντας που να τελειώνει αυτό το πρωτόγνωρο μαρτύριο.
Ο κ.Φελλάς σημειώνει: «Είναι μια μοναχική πάθηση, λέει. Αν έχεις κόβιτ αυτόματα αυτοπεριορίζεσαι. Η στο σπίτι ή σε θάλαμο νοσοκομείου. Μακριά από όλους. Αυτοεξορία πρώτου βαθμού. Αν μετά τη νόσηση προκύψουν όλα αυτά που ονομάστηκαν λονγκ κόβιτ, ένας λόγος παραπάνω είναι να αποκτήσεις ψυχολογικά αφού σχεδόν κανείς δεν σε πιστεύει ούτε και δίνει σημασία στο τι λές ή τι νιώθεις.
Είμαι σίγουρος πως πολλοί αναγνώστες που δεν είχαν μια τέτοια εμπειρία διερωτώνται αν η κόπωση που αρκετοί επικαλούνται πως τους ταλαιπωρεί δεν είναι παρά ένα… παιχνίδισμα του μυαλού που επηρεάζει το σώμα το οποίο δυσκολεύεται να βρει τον εαυτό του.
Ο στιγματισμός σχεδόν γίνεται αναπόφευκτος, επιμένει ο κ. Φελλάς αφού το να παραπονιέσαι επί μήνες ότι είσαι «πτώμα» δεν πείθει κανέναν, ούτε ακόμα κι εσένα τον ίδιο, που αρχίζεις να αμφιβάλλεις για τις συνέπειες στις ικανότητές σου. Άλλοι χάνουν τον ύπνο τους, φορτώνονται άγχος και αδιαθεσία. Στην παγκόσμια στατιστική πολλοί χάνουν ή αφήνουν την εργασία τους αφού ο στιγματισμός γίνεται αφόρητος.
Η Μαρίνα είναι γνωστή μου μέσα από αυτές τις συζητήσεις και αναζητήσεις. Για μερικά σκαλοπάτια, μέχρι τον δεύτερο όροφο εκεί που διαμένει μπορεί να χρειαστούν πάνω από 25 λεπτά για να τα ανεβεί!.. Τι γίνεται; Ποιος θα τη στηρίξει και πως, αφού δεν υπάρχει ακριβής διάγνωση… Πόσες και όσες πολυβιταμίνες και να καταναλώσεις η διαφορά που θα νιώσεις είναι κι αυτή ανεπαίσθητη. Δεν είναι λίγοι οι πάσχοντες που έχασαν φίλους και γνωστούς μέσα από αυτήν την αυτοεξορία. Στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας υπάρχει (ακόμα;) μια κλινική για το λονγκ κόβιτ. Εκεί γνώρισα και τον λοιμοξιολόγο Κων. Τσιούτη, ο οποίος χθες, σε τηλεφωνική επικοινωνία, μου υπογράμμισε πως αν κι επιμένουν ακόμα τα συμπτώματα, έχουν εξασθενήσει αρκετά, γιατί το στέλεχος του ιού έχει κι αυτό αδυνατίσει. Μιλώντας μαζί του (γιατί είναι από τους λίγους που αφιέρωσαν χρόνο και κόπο) γι αυτήν την παράδοξη ασθένεια, κατανόησα πως με τον ιό του κόβιτ και ό,τι κουβαλάει αυτός μαζί του θα έχουμε μια πολύ μακρά κι αδιευκρίνιστη σχέση. Οι… Χούθι του ανοσοποιητικού μας!
Η «νέα εποχή» δεν αφορά μόνον τοπικούς πολέμους και συρράξεις, αλλά και νόσους που θα μας δείχνουν τα δόντια τους για πολύ καιρό ακόμα…Ίσως για πάντα.
