Πριν από αρκετά χρόνια σε ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες, απ’ αυτά τα δημοσιογραφικά, ένας συμπατριώτης μας δημοσιογράφος, αναφέρει σε ένα πηγαδάκι εκείνο τον αστικό μύθο που λέει πως για μία μόνο ψήφο η ελληνική γλώσσα δεν έγινε διεθνής. Και δεν αναφέρουμε το όνομά του, προφανώς επειδή και εμείς θα μπορούσαμε να πέσουμε στην παγίδα να αναπαράγουμε τον μύθο. Ένας δημοσιογράφος από τη Γερμανία άκουγε έκπληκτος όσα έλεγε αναφέροντάς του πως ξέρει λανθασμένα τον μύθο, αφού, όπως του εξήγησε αυτό ισχύει για τη Γερμανία. Τουλάχιστον, ανέφερε, έτσι του είπαν στο σχολείο, δεν το έψαξε και ποτέ. Τάλε κουάλε δηλαδή με τη δική μας περίπτωση. Στη Γερμανία, ο ίδιος μύθος που θέλει τα γερμανικά για μία ψήφο να μην έχουν γίνει διεθνής γλώσσα, ονομάστηκε μύθος του Μούλενμπεργκ και εξαπλώθηκε στην κοινή γνώμη κυρίως κατά τη δεκαετία του 1930, με την έξαρση της ναζιστικής προπαγάνδας. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι αστικοί μύθοι που αναφέρονται για διάφορα γεγονότα. Είναι μύθοι που είτε φτιάχνονται και αναπαράγονται για να εξυψώσουν το φρόνημα των λαών είτε φτιάχνονται για να… μεταθέσουν τις ευθύνες στους παρακάτω.
Ένας τέτοιος αστικός μύθος είναι κι αυτός που σχετίζεται με τη Θάτσερ και το ποδόσφαιρο στην Αγγλία. Ο αστικός μύθος λέει πως η Μάργκαρετ Θάτσερ απέσυρε τις ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και έλυσε έτσι απλά το πρόβλημα. Ένας μύθος που αναπαράχθηκε από πολιτικούς σε Ελλάδα και Κύπρο ή και αργότερα από φιλάθλους με στόχο να βλέπουμε πάντα το δέντρο και όχι το δάσος. Κι αυτό γιατί, στην ουσία η χώρα δεν αρκέστηκε σε αυτό το μέτρο. Και σίγουρα δεν έγιναν όλα από τη μια μέρα στην άλλη, ενώ προφανώς δεν υπήρχε άμεση συμμόρφωση των οπαδών. Η Αγγλία επένδυσε πολλά εκατομμύρια στο ποδόσφαιρό της και μετέτρεψε την οπαδική βία σε οπαδική κουλτούρα. Στην ουσία η χώρα πέρασε από την αντίδραση της Αστυνομίας και την επίδειξη δύναμης στην ουσιαστική και αποτελεσματική λύση του προβλήματος με μέτρα. Όσοι οπαδοί συνελήφθησαν δεν μπορούσαν να συμμετέχουν ξανά σε αγώνες. Η χώρα έφτιαξε καλύτερα στάδια, άλλαξε το σύστημα καμερών, άλλαξε τη νομοθεσία, έβαλε το ποδόσφαιρο στην κουλτούρα του κόσμου και το μετέτρεψε σε γιορτή με μαθήματα επενδύοντας και εκπαιδεύοντας το κοινό στο οπαδικό πνεύμα.
Φυσικά, αξίζει να σημειωθεί πως στην Αγγλία δεν υπήρχε ποτέ τόσο στενή σύνδεση του ποδοσφαίρου με την πολιτική, όπως γίνεται στην Κύπρο, στην Ελλάδα, ακόμη και στη Σερβία.
Δυστυχώς ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης πέφτει στην ίδια παγίδα. Δείχνει το δάχτυλο σε ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο και τους απειλεί πως θα τους κλείσει τα στάδια. Επιστρέφει δηλαδή σε εκείνα τα δικτατορικά μέτρα που είναι η πιο εύκολη λύση, να παίρνει κατά καιρούς ένα κράτος όταν δεν μπορεί να λύσει ένα πρόβλημα. Κάνει επίδειξη δύναμης αντί να εκπαιδεύσει το κοινό. Ας κόψουμε αρχικά λοιπόν κάθε δεσμό των πολιτικών με το ποδόσφαιρο, όπου κανένας πολιτικός δεν θα δικαιούται να έχει έμμεση ή άμεση εμπλοκή σε σωματεία και συλλόγους, ενώ μετά μπορούμε να μιλήσουμε για μέτρα και αντίμετρα.
