Μια σταλιά ευτυχία

Ένας κόσμος που το ένα μάτι του γελάει και το άλλο κλαίει. Που από τη μία λέει χαρμόσυνα χριστουγεννιάτικα τραγούδια με φόντο χριστουγεννιάτικα δέντρα στολισμένα σαν νυφούλες. Ενώ, από την άλλη, περιπλανάται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανάμεσα στους ανθρώπους που φιλούν τα τυλιγμένα σε λευκά σάβανα παιδιά τους. Δεν πάει το χέρι μου να κάνω «like» σε αναρτήσεις φίλων με φαγητό και γλέντι. Όχι, δεν λέω μην τρώτε, μην πίνετε, μην γλεντάτε. Μόνο μοιράζομαι αυτό το ντέρτι μαζί σας. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου ένα βίντεο. Βομβαρδισμένα κτήρια. Και κοντά τους παιδιά που τρέχουν όλα μαζί με φόβο κάτω από μαύρους καπνούς. Αυτή η βόμβα θα μπορούσε να εκραγεί και πάνω στο δικό τους κεφάλι. Ξαφνικά μετά από αυτό το βίντεο εμφανίζεται ένας χώρος διασκέδασης με τραγούδια. Τι κόσμος είναι αυτός. Στα βομβαρδισμένα μέρη βλέπω πτώματα που έμειναν εκτεθειμένα για βδομάδες επειδή δεν κατέστη δυνατόν να μαζευτούν και κομματιάστηκαν από σκυλιά. Όπως εγώ, τα βλέπει και ο κύριος Γκουτέρες. Τα βλέπει και ο κύριος Μακρόν. Τα βλέπουν και ο Αμερικανός Πρόεδρος και οι Γερουσιαστές. Τι πράγμα είναι να παραμένουν θεατές μπροστά σε αυτή τη θηριωδία. Μπράβο στ' αλήθεια σε όσους μπορούν να κάθονται και να τρώνε σε ένα θαυμάσιο τραπέζι χωρίς να σκέφτονται τα παιδιά που δεν έχουν τίποτα να φάνε και τίποτα στο οποίο να καταφύγουν! Ο άνθρωπος κουράζεται μία μέρα και λέει ας πεθάνω πια. Είδα μια φωτογραφία. Ένα δωμάτιο νοσοκομείου που το ταβάνι του τινάχθηκε στον αέρα από βόμβες. Το πάτωμα είναι γεμάτο συντρίμμια. Κομμάτια από τζάμι και πέτρες. Οι χειρουργοί εγχειρίζουν έναν πληγωμένο, ο οποίος είναι ξαπλωμένος πάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι. Δεν υπάρχει αναισθητικό. Δεν υπάρχουν φάρμακα!

Μας ανάγκασαν να παρακολουθούμε αυτή τη θηριωδία. 2023 χρόνια μετά τη γέννηση του Χριστού. Άρχισαν να μας φαίνονται ντροπή οι χαρές και η ευτυχία που νιώθουμε. Χάσαμε όλες τις πεποιθήσεις μας. Δεν έμεινε τίποτα στο οποίο να πιστεύουμε. Ούτε στον κόσμο, ούτε στην πατρίδα μας. Τι είδους καλοσύνη μπορούν να μας υποσχεθούν από εδώ και μπρος όσοι διαπράττουν αυτή τη θηριωδία; Αν αυτός που με αγκαλιάζει είναι δολοφόνος, να μην ακουμπήσουν τα χέρια του πάνω μου. Δεν θέλω. Ούτε το σχέδιο ειρήνης του, ούτε τα χρήματά του. Ο Άγιος Βασίλης φορτώθηκε τη σακούλα στην πλάτη και μοιράζει δώρα στα παιδιά. Τι ωραία, τι γλυκά είναι τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η Νέα Υόρκη είναι εκθαμβωτική. Το Παρίσι στολισμένο με χρώματα. Παίρνει τον δρόμο για τη Βενετία η οικογένεια που προγραμματίζει διακοπές. Θα παίζει ο γονδολιέρης. Θα τραγουδούν εκείνοι. Δεν απέμεινε κάποια ανάμνηση από τον παλιό τον χρόνο. Μια ανάμνηση που δεν ξεχάστηκε. Ίσως από μια χιονισμένη χώρα. Σε ένα τραπέζι με κερί. Ή πίνουν για έναν νέο έρωτα. Ή για τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων μαζί. Αυτή τη στιγμή σε όλα τα τραπέζια στον κόσμο που δεν έφαγαν βόμβες. Κάποτε θέλει να κάνει μια τρέλα, μια παραφροσύνη ο άνθρωπος. Μια τρέλα που δεν έκανε μέχρι εκείνη την ημέρα. Κάποτε τέτοια πράγματα μου περνούν από το μυαλό. Να κάνω τα περιστέρια να φύγουν για παράδειγμα. Σε ένα ναρκοπέδιο.

Η ζωή είναι ωραία, έτσι δεν είναι; Να ζει κανείς. Να αναπνέει. Θυμάστε εκείνον τον πατέρα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως των ναζί, ο οποίος είπε στον μικρό γιο του ότι αυτό είναι ένα παιχνίδι; Πώς είχε μετατρέψει σε διασκεδαστικό παιχνίδι εκείνη την τραγωδία ο άνθρωπος. Κάποτε σκέφτομαι και αφαιρούμαι ακούγοντας εκείνη τη θαυμάσια μουσική του Andre Rieu και της ορχήστρας του. Και όταν ακούω έναν τραγουδιστή του δρόμου. Έτσι πρέπει να είναι όλα. Για όλους τους ανθρώπους. Τα βιώματά μας είναι πικρά, τα όνειρά μας γλυκά. Εκτείνονται και πάνε οι σιδηρόδρομοι. Τα πουλιά κάθονται πάνω στα τέλια του τηλεγράφου. Η ζωή περνάει και φεύγει κάποτε με χαρά, κάποτε με θυμό και κάποτε με θλίψη. Όχι, σωπάστε. Μην μου λέτε πόσο αξία έχει να ζει κανείς τη ζωή. Δεν χρειάζομαι συμβουλές ευτυχίας. Έμαθα να είμαι ευτυχισμένος στο πλευρό των δυστυχισμένων σε αυτόν τον ψεύτη κόσμο που η μια πλευρά του είναι ευτυχισμένη και η άλλη δυστυχισμένη. Ακόμη και στην Κύπρο που δεν έχει χώμα στο οποίο δεν έχει στάξει αίμα. Δεν γίνεται να είναι ευτυχισμένος έστω για μια στιγμή ο άνθρωπος; Αφότου ήταν ένα παιδί που τα ρούχα του πλένονταν σε αλισίβα…