Όταν οι σημαίες γίνουν μαύρες

Τι είναι στ' αλήθεια οι σημαίες πέρα από ένα, συνήθως πολύχρωμο, κομμάτι πανί; Τι συμβολίζουν όταν τις κραδαίνουν τα πλήθη, όταν κυματίζουν στις κορυφές των οδοφραγμάτων, όταν υψώνονται περήφανα σε ιστούς στέλνοντας το μήνυμα της νίκης, όταν ανεμίζουν σε διαδηλώσεις, όταν φευ καταρρακώνονται από τον εχθρό ή υποτιμητικά υποστέλλονται για να στείλουν το μήνυμα της ήττας και της ταπείνωσης;

Είτε στον πόλεμο, είτε στην επανάσταση, είτε στη νίκη, είτε στην ήττα, είτε στην παρέλαση, είτε στην επέλαση, την προέλαση ή την αναδίπλωση η σημαία έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: Επιτρέπει σε κάποιους να αναγνωρίζουν τους δικούς τους. Όλους αυτούς που μέσα στη σύγχυση της συμπλοκής στοιχίζονται στον ίσκιο της. Η σημαία σήμερα φαίνεται να εμπνέει και ακόμα να ταυτοποιεί ομάδες οι οποίες αίφνης αποκτούν μεταφυσικές ιδιότητες όπως τις κατέγραψε πρώτος ο ιστορικός Ηρόδοτος, κάνοντας λόγο για το όμαιμον, το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον.

Εθνικισμός

Η σημαία για τους περισσότερους είναι το ιερό σύμβολο κάθε έθνους. Η προσβολή της θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως και σε πολλές τριτοκοσμικές χώρες τιμωρείται ακόμα και με θάνατο. Σήμερα έχουμε εκατοντάδες επίσημες σημαίες εθνών κρατών αλλά και χιλιάδες άλλες που εντός του ίδιου κράτους μπορούν να εκπροσωπούν επιμέρους ταυτότητες, που συγκροτούνται σε διάφορες ομάδες. Η κάθε ομάδα επιλέγει τα χρώματά της έτσι για να ξέρουμε σε τι έδαφος βαδίζουμε. Στον Μεσαίωνα, οι βασιλείς είχαν στη σημαία τους τυπωμένο το οικόσημό τους. Οι Τούρκοι ανέμιζαν μπαϊράκια έξω από τη Λευκωσία πριν από την τελική τους επίθεση στον προμαχώνα Κωνστάντζο τον Σεπτέμβριο του 1571. Ο Ναπολέων τον Αύγουστο του 1812 ανεμίζοντας την τρίχρωμη σημαία πολέμησε στην πεδιάδα του Μποροντίνο, δυτικά της Μόσχας, επιτυγχάνοντας μια πύρρεια νίκη κατά των ρωσικών δυνάμεων που τελούσαν υπό τη διοίκηση του στρατάρχη Μιχαήλ Κουτούζοφ. Οι Έλληνες ξεκινώντας από τη Μεσσηνία σήκωσαν τα φλάμπουρα και κίνησαν για την Τριπολιτσά το 1821. Ο πολεμικός ανταποκριτής Τζo Ρόζενταλ, απαθανάτισε στις 23 Φεβρουαρίου του 1945 έξι Αμερικανούς πεζοναύτες να καρφώνουν την αμερικανική σημαία στην κορυφή Σουριμπάτσι του νησιού του Ειρηνικού Ίβο Τζίμα.

Παντού σημαίες σε κάθε σχήμα και χρωματισμό, η κάθε μία με τη δική της ιστορία, είτε αληθινή είτε fake. Όταν μετά την έναρξη της επανάστασης μαζεύτηκαν στην Επίδαυρο το 1822 από κάθε ελληνική γωνιά κοτζαμπάσηδες και οπλαρχηγοί μπορούσε κάποιος να δει πολλές σημαίες. Άλλη οι Υδραίοι, άλλη οι Ψαριανοί, άλλη οι Μανιάτες άλλη η «ΣΗΜΕΑ ΕΛΛΗΝΗΚΗ Πατρίς Κύπρου» που κουβαλούσαν οι Κυπραίοι Εθελοντές, άλλη οι Πατρινοί, οι Μεσολογγίτες, οι Μακεδόνες.

Τα χρώματα πάντα είχαν τη σημασία τους, ιδιαίτερα στην Κύπρο. Στο ποδόσφαιρο π.χ. οι σημαίες με πολύ μπλε ανήκουν σε δεξιά σωματεία, με κόκκινο και πράσινο σε πιο αριστερά. Οι σημαίες στα χρώματα του ουρανίου τόξου παραπέμπουν στον σεξουαλικό προσανατολισμό κάποιων ανθρώπων, στα χρώματα του μαύρου μας θυμίζουν τους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι και κάτι ξεπεσμένους φασίστες του ΕΛΑΜ στη Λευκωσία. Οι σημαίες γενικά, θα πρέπει να παραδεχτούμε, είναι κατά κύριο λόγο το ψωμοτύρι, αν όχι το φετίχ, των εθνικιστών. Κάθε σωστός εθνικιστής ακόμα και όταν πεθάνει θέλει στον τάφο να τον σκεπάσουν με τη σημαία της πατρίδας του. Οι Έλληνες εθνικιστές, όπως είναι αναμενόμενο, πάντα θέλουν το κατιτίς παραπάνω. Ένας Έλλην εθνικιστής δεν περιμένει να πεθάνει, αλλά στην κυριολεξία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη σημαία του. Ξυπνάει το πρωί, ανοίγει το παράθυρο και βλέπει τη σημαία του να ανεμίζει. Δακρύζει και έμπλεος υπερηφάνειας μπαίνει στην τουαλέτα, ρίχνει ένα πατριωτικό χέσιμο και μετά βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Όπως έγραψε κάποτε ο Νίκος Δήμου, «ο Έλληνας όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη». Όλη αυτή η μεταρσίωση οφείλεται εν μέρει στη σημαία μας.

Πιο περήφανοι από όλους για τη σημαία τους είναι οι Τούρκοι, αν και η ιστορία της μετρά μόνο 100 χρόνια. Χιλιάδες σημαίες ανεμίζουν άνευ λόγου και αιτίας σε κάθε γειτονιά και ρούγα της χώρας. Πρόκειται για μια σημαία που επιπλέον έχει πάρει κόκκινη κάρτα από την Green Peace αφού ταυτίζεται με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Ειδικά στη βόρεια Κύπρο, με αποκορύφωμα τον Πενταδάκτυλο, βλέπουμε σημαίες που έχουν καταστρέψει τη χλωρίδα και έχουν απομακρύνει κάθε ζωντανό από ένα ολόκληρο βουνό. Σημαίες και κεφαλές του Κεμάλ σε κάθε ραχούλα, τεράστιες σημαίες σε πανύψηλους ιστούς, οι οποίες έχουν τουλάχιστον και κάποια χρησιμότητα: Κάτω από τον ίσκιο τους μπορεί να ξύνει με μανία τους μικρούς του όρχεις ο κάθε ψειριάρης και άλουτος Μεχμετζίκ.

Ελληνικότητα

Μια κανονική σημαία διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να βγάζει όλα τα κόμπλεξ ανωτερότητας που κάθε αμπάλατος αισθάνεται για την εθνικότητά του. Ο εθνικιστής είναι πάνω από όλα άνδρας. Ψηλός, δυνατός και κυρίως εμπροσθογεμής, έχει ως εκ τούτου κάθε δικαίωμα να γαμ... και να δέρνει όποιον γουστάρει. Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί ως εκ τούτου να επιτρέψει σε μια ροζ ελληνική σημαία που έχει δημιουργηθεί από σεντόνια, τα οποία έκαναν δωρεά κακοποιημένες γυναίκες που ζουν στην Ελλάδα, να βγάλει προς τα έξω κάποια σοβαρότερα προβλήματα. Δηλαδή τις πομπές του. Δεν μπορεί να αποκαλύψει τη μαλακία που τον δέρνει.

Κάπως έτσι η ροζ σημαία αποκαθηλώθηκε από το ελληνικό Γενικό Προξενείο στη Νέα Υόρκη με εντολή του Υπουργείου Εξωτερικών, θεωρούμενη «προσβλητική» για το εθνικό μας σύμβολο. Πρόκειται για το έργο της εικαστικού Γεωργίας Λαλέ, «Ενοχή της Γειτονιάς» (Neighborhood Guilt), που πραγματεύεται τα φαινόμενα της γυναικοκτονίας και της ενδοοικογενειακής βίας.

Όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο ΥΠΕΞ της Ελλάδος ο κ. Γεραπετρίτης ζήτησε να απομακρυνθεί μια ροζ ελληνική σημαία από την έκθεση. Από την άλλη, αν το ροζ είναι ένα χρώμα που εκπροσωπεί περισσότερο τις γυναίκες, το βάψιμο της σημαίας στο χρώμα αυτό ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι ένα ολόκληρο έθνος συντάσσεται πίσω από την ανάγκη προστασίας τους. Ότι αντιτάσσεται στην προσβολή των γυναικών και καταδικάζει τη βιαιότητα κάποιων ανδρών.

Το χρώμα

Η σημαία κάθε έθνους και κράτους μπορεί να είναι κόκκινη, κίτρινη, μπλε ή ροζ. Σημαία από μετάξι, από λινό ή ακόμα, όπως είπε και ο Σαββόπουλος, σημαία από νάιλον, σημαία πλαστική. Αν μια σημαία συμβολίζει τον καλό μας εαυτό, καλώς. Οι σημαίες δυστυχώς υπάρχουν για να βγάζουν από μέσα μας μια αδικαιολόγητη πολλές φορές, και κατ' επέκταση ανόητη, περηφάνια. Ποτέ δεν είδαμε π.χ. κάποιους Έλληνες να υψώνουν τη γαλανόλευκη για να τιμήσουν την προσφορά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη στη διαμόρφωση της παγκόσμιας σκέψης. Οι περισσότεροι Έλληνες εξάλλου δεν κατανοούν για ποια πράγματα πρέπει να είναι πραγματικά περήφανοι. Δεν κατανοούν ότι τα φλάμπουρα, οι σημαίες, οι μάχες, οι νίκες, οι ήττες, οι ήρωες και οι προδότες δεν διαφοροποιούν κανένα έθνος ή κράτος από τα υπόλοιπα. Όλοι έχουν παρόμοια πράγματα. Αν έπρεπε να ήταν για κάτι περήφανοι οι Έλληνες είναι γιατί το ελληνικό πνεύμα κατάφερε να επιδράσει σε μια παγκόσμια ζύμωση δημιουργώντας την Ακαδημία και την Επιστήμη.

Ψιλά γράμματα. Δυστυχώς, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, όλο και περισσότερο απομακρυνόμαστε από όσα θα έπρεπε να μας κάνουν περήφανους. Κολλήσαμε στις σημαιούλες και στον κάθε μαλακοπίτουρα που τις ανεμίζει. Οι σημαίες διαχρονικά αλλάζουν χρώματα και σχήματα. Στο Βυζάντιο ήταν κόκκινες, μετά έγιναν μπλε και πολύ σύντομα, όπως πάμε, θα γίνουν μαύρες.