Μια αληθινή ιστορία

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Η μεγάλη γιορτή των Χριστιανών και της ελπίδας. Παρόλο που ανήμερα των Χριστουγέννων πέρσι έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο γιος μου και αύριο Κυριακή τελούμε το πρώτο του ετήσιο μνημόσυνο, οι μέρες αυτές για μας δεν παύουν από του να είναι μέρες ελπίδας και αισιοδοξίας. Έτσι σήμερα θα σας διηγηθώ μια ιστορία συγκινητική κι αληθινή μέσα στο πνεύμα των ημερών. Συνέβη στην Πολιτεία του Τενεσί.

Ο Μπεν δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του. Μπάσταρδο τον έλεγαν εκείνη την εποχή. Γεννήθηκε το 1870, τότε που αυτό ήταν σχεδόν θανάσιμο αμάρτημα. Η κοινωνία ήταν σκληρή και αμείλικτη. Από τριών χρόνων όλοι τον ρωτούσαν ποιος ήταν ο πατέρας του. Εκείνος έσκυβε το κεφάλι από ντροπή. Τ’ άλλα παιδάκια δεν τον έπαιζαν. Οι μανάδες τα απομάκρυναν, λες κι είχε λέπρα. Ο Μπεν μεγάλωνε και τα πράγματα χειροτέρευαν. Το σχολείο ήταν κόλαση. Στα διαλείμματα έπαιζε μόνος του. Τα Σαββατοκύριακα όμως ήταν χειρότερα. Όπου πήγαινε με τη μάνα του, μικροί και μεγάλοι, λες κι ήταν συνεννοημένοι, έκαναν την ίδια ερώτηση: «Ποιος είναι επιτέλους ο πατέρας σου;» Δώσ’ του κι έσκυβε το κεφάλι ο Μπεν. Στην εκκλησία έμπαινε τελευταίος κι έβγαινε πρώτος για ν’ αποφύγει τις ερωτήσεις. Περπατούσε συνέχεια με σκυφτό κεφάλι. Κάποιες φορές ευχόταν να μην είχε γεννηθεί. Ο Μπεν είχε γίνει 12 χρόνων. Τότε ήρθε στην ενορία του ένας νέος εφημέριος. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Φωτισμένος και τρυφερός. Μοντέρνος και ανοικτόμυαλος. Γνήσιος άνθρωπος του Θεού. Μια Κυριακή η λειτουργία τελείωσε γρηγορότερα κι ο Μπεν δεν πρόλαβε να φύγει. Ο εφημέριος βρέθηκε κοντά του. Τον έπιασε από τον ώμο. Και προς έκπληξη του Μπεν, αλλά και των υπολοίπων, τον ρώτησε μεγαλόφωνα: «Τελικά, ποιανού γιος είσαι, Μπέν;» Κανείς δεν μίλησε. Θ’ άκουγες μια καρφίτσα να πέφτει. Ο Μπεν ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Ο εφημέριος κοίταξε γύρω τους πιστούς και με ενθουσιασμό φώναξε: «Ξέρω ποιος είναι ο πατέρας σου! Ο πατέρας σου είναι ο Θεός. Γι’ αυτό και είσαι τόσο ευλογημένος. Έχεις μια τεράστια κληρονομιά, παιδί μου. Να πας και να μεγαλουργήσεις», του είπε. Το αγόρι χαμογέλασε ευτυχισμένο. Τα μάτια έτρεχαν, αυτή τη φορά από χαρά. Για πρώτη φορά στην ζωή του ήταν κάποιος. Κανείς πια δεν τον ξαναρώτησε για τον πατέρα του.

Για πρώτη φορά, ο Μπεν ήταν περήφανος γι’ αυτό που ήταν. Πολύ περήφανος. Κι όντως μεγαλούργησε. Ο Μπεν έγινε κυβερνήτης του Τενεσί κι επανεξελέγη. Έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο πετυχημένους κυβερνήτες των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Μπεν είχε απλώς αλλάξει ταυτότητα. Δεν ήταν πια ένα μπάσταρδο. Σε μια στιγμή, έγινε γιος του Θεού. Ήταν πια αυτός που ονειρευόταν. Μια στιγμή παίρνει για ν’ αλλάξεις αυτό που είσαι. Μια στιγμή αρκεί να το θελήσεις με όλο σου το είναι. Κάποιοι από τις μεγαλύτερες μορφές που πέρασαν ποτέ είχαν ζήσει μαρτυρικά παιδικά χρόνια. Είχαν ξυλοκοπηθεί, είχαν μεγαλώσει από μέθυσους και πόρνες. Κι όμως, κάποια στιγμή ήρθε και γι’ αυτούς η περίφημη στιγμή. Η στιγμή τους. Που μέσα σε μια νύχτα έγιναν άλλοι άνθρωποι. Που σιχάθηκαν και κλότσησαν το παλιό. Που γέννησαν το καινούργιο. Και μετά το έθρεψαν με μόχθο και μεράκι. Και αργότερα έγιναν αυτό που γράφει η παγκόσμια ιστορία. Εσύ ποιος είσαι; Μήπως είσαι η ιστορία που λες; Αυτός που δεν έκανε τις σπουδές που ήθελε; Αυτός που δεν τον μεγάλωσαν σωστά; Αυτός που δεν του δόθηκαν ευκαιρίες; Αυτός που ζει στην Κύπρο της τριτοκοσμικής μιζέριας; Αυτός που θεωρεί τη δουλειά που κάνει καταναγκαστικά έργα; Μήπως και εσύ σκοτώνεις τα όνειρά σου, όπως τον Μπεν μέχρι τα 12 του; Μήπως ήρθε και η δική σου στιγμή να γίνεις αυτός που ονειρεύεσαι; Εγώ δεν θα πάψω να μοιράζομαι μαζί σας από αυτή εδώ τη στήλη το δικό μου όνειρο: Ν’ αλλάξουμε σαν λαός την κουλτούρα μας. Να παύσουμε να είμαστε μια κοινωνία στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία σκέφτεται και συμπεριφέρεται με τη λογική της ικανοποίησης του ατομικού ή ιδιωτικού συμφέροντος σε βάρος του συλλογικού ή του δημόσιου. Και στην οποία η συμπεριφορά αυτή να εκφράζεται οπουδήποτε και με πολλούς τρόπους, όπως για παράδειγμα η παρανομία, η φοροδιαφυγή, η λούφα, η αρπαχτή, ο χρηματισμός, το ρουσφέτι, η μόλυνση και η καταστροφή του περιβάλλοντος, η νοθεία, η κερδοσκοπία, η απάτη, η κλεψιά. Να πάψουμε να είμαστε μια κοινωνία που ανέχεται να την κοροϊδεύουν με τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα. Και στην οποία κυριαρχεί ο νόμος του ζωικού βασιλείου «να κερδίσω εγώ και να χάσουν οι άλλοι». Και σε αυτούς που μου ρωτούν συχνά πυκνά με αμφιβολία «εμείς θ’ αλλάξουμε τον κόσμο;» Απαντώ, με το συμπάθκειο: Ναι, ρε μαλ…ς. Εμείς θα τον αλλάξουμε. Αν δεν τον αλλάξουμε εμείς, ποιος θα τον αλλάξει;

Του Χρήστου Πουργουρίδη