Τα σέα τα μέα και οι ΑμεΑ

«Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως το δικό μου παιδί δεν έχει ακούσει ποτέ τη θάλασσα, πως δεν έχει ακούσει ποτέ τις φράσεις που ακούγονται σε μια τηλεοπτική σειρά;». Προφανώς και το ξέρεις για τους κωφούς, ωστόσο είναι συγκλονιστικό να ακούς μια περιγραφή μιας μάνας, όπως αυτή που ακούστηκε σε πρόσφατη ημερίδα που διοργανώθηκε από την Παγκύπρια Οργάνωση Αποκατάστασης Αναπήρων Λεμεσού για την προσβασιμότητα και τα Μέσα Ενημέρωσης. Η ημερίδα κατέληξε σε ένα δριμύ κατηγορώ για το ανάλγητο κράτος, το οποίο βλέπει πως είναι πολλά τα κονδύλια όταν αφορούν τις κοινωνικές παροχές, δεν τα βλέπει όμως όταν δίνει για εξοπλιστικά προγράμματα ή στις αυξήσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Θα μου πείτε άκρατος λαϊκισμός, ναι, συμφωνώ, αλλά ταυτόχρονα είναι μια σκληρή πραγματικότητα αυτού που ζούμε.

Αν και η ημερίδα διοργανώθηκε με στόχο να ελεγχθεί κατά πόσον τα Μέσα Ενημέρωσης δίνουν βήμα ή τουλάχιστον το παραγόμενο περιεχόμενό τοτς είναι προσβάσιμο σε άτομα με αναπηρία, εντούτοις, η ημερίδα έγινε ένα «γαμώτο» για τον τόπο που ζούμε. Όχι από τα άτομα με αναπηρία. Από τους υπόλοιπους που παρακολουθήσαμε την ημερίδα. Οι άνθρωποι απλώς επανέλαβαν το αυτονόητο: Το κράτος τους βλέπει ως αριθμούς, αφού ενδιαφέρεται περισσότερο για τα χρήματα που θα πάρουν παρά για τη στήριξη που θα τους παρέχεται. Πως το τοις εκατόν μετρά μέχρι και στη βοήθεια που σου παρέχεται από το κράτος, αφού ουδείς νοιάζεται για τα άτομα που δεν έχουν καθολική αναπηρία ή τα άτομα τα οποία φροντίζουν τους οικείους τους, χωρίς να τους δίνονται οι αυτονόητες διευκολύνσεις. Που σε αυτόν τον τόπο προφανώς και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

Πάντως, και για τα Μέσα, για να πούμε και για το συνάφι μου, με την ίδια σκοπιά είδαμε το θέμα. Αριθμοί, χρήμα, μπάτζετ. Αυτή, άλλωστε, ήταν και η δικαιολογία που ακούστηκε. Πως τα κανάλια δεν έχουν χρήματα για να φτιάξουν προγράμματα ή μια σειρά ή μια εκπομπή για να ενημερώνει αυτά τα άτομα για διάφορα θέματα, όπως ήταν μια εισήγηση που ακούστηκε στην ημερίδα.

Εκείνο που συνειδητοποιεί κανείς σε τέτοιου είδους ημερίδες είναι πως κοινός παρονομαστής και των δύο, κράτους και Μέσων Ενημέρωσης, ήταν και θα είναι πάντα η έλλειψη πρωτοβουλίας. Μετατρέψαμε το κράτος και κατά συνέπεια τους εαυτούς μας σε ανθρώπους που αρκούνται απλώς στις συμβατικές υποχρεώσεις, για να μιλήσουμε και με πολιτικούς όρους. Μας ενδιαφέρουν τα… χρειώδη, τα απολύτως απαραίτητα, ποτέ η δεύτερη ματιά στον δίπλα, στον παραδίπλα. Χάσαμε ή μας έκαναν να χάσουμε το νοιάξιμο. Το κάτι παραπάνω. Εκείνο το βήμα παραπέρα που οφείλαμε να κάνουμε όλοι σε αυτόν τον τόπο για να κάνουμε την κοινωνία μας καλύτερη. Το χρήμα θα είναι πάντα εκεί, ως ωραία δικαιολογία για να μπορείς να απαλλάξεις τον εαυτό σου, όχι από τις ευθύνες, αλλά από την ενσυναίσθηση. Γι’ αυτό και δυστυχώς, είναι τα δικά μου, τα δικά του και τίποτα περισσότερο. Και δυστυχώς, οι ΑμεΑ είναι οι πρώτοι που βιώνουν τις συνέπειες αυτής της νέας μας πραγματικότητας.