Η πρόσκληση του Ταγίπ…

Αυτή η ιστορία με τη δήθεν πρόσκληση του Ταγίπ Ερντογάν προς τον Πρόεδρο Χριστοδούλιδη να επισκεφθεί την Τουρκία δείχνει τι σόι κράτος είμαστε και τι σόι άνθρωποι μας κυβερνούν. Και να έχει γίνει κάποια νύξη για τέτοια επίσκεψη είτε από τον ίδιο τον κ. Ερντογάν είτε από κάποιο στενό του συνεργάτη, έπρεπε να τηρηθεί απόλυτη μυστικότητα για πολύ ευνόητους λόγους. Όταν ένα τέτοιο θέμα δεν μπορούμε να το χειριστούμε με την επιβαλλόμενη σοβαρότητα, κανένας δεν θα μπορεί να βασιστεί σε αυτά που λέμε και κάνουμε. Θα μας θεωρούν παντελώς αφερέγγυους συνομιλητές. Και να υπήρχε κάποια σκέψη για τέτοια ιστορική επίσκεψη το θέμα σκοτώθηκε από τις δικές μας γελοιότητες. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τρόπο που δείχνει ότι αγνοεί κάποια στοιχειώδη πράγματα. Για παράδειγμα, φαίνεται να αγνοεί πως ότι η επίσκεψή του στην Τουρκία δεν είναι θέμα δικής του επιλογής. Ασφαλώς, η δυνατότητα να επιλέγουμε ό,τι θέλουμε και ό,τι μας συμφέρει δεν σημαίνει ότι δεν σεβόμαστε την αντίστοιχη ελευθερία των άλλων, ότι αδιαφορούμε για το τι θέλουν και τι τους συμφέρει. Ως κοινωνικά όντα, η δική μας ελευθερία δεν μπορεί να είναι σε βάρος της ελευθερίας των άλλων. Το «μην κάνεις στους άλλους ό,τι δεν θέλεις να κάνουν οι άλλοι σε ‘σένα» (εκτός, βεβαίως, αν οι ίδιοι το επιθυμούν!) αποτελεί την πιο θεμελιώδη, κατά τη γνώμη μου, αρχή της ηθικής. Η κλασική ρήση «η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου», όσο αφηρημένη κι αν είναι, αποτελεί μια καλή αρχή σε ό,τι αφορά τα όρια της ελευθερίας μας. Διότι, η πλήρης ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει παρά στην απόλυτη μοναχικότητα και η πλήρως ανεξαρτησία από τα πάντα είναι μάλλον αδύνατη για τον γήινο άνθρωπο.

Ο ίδιος διέρρευσε τα περί πρόσκλησης για να πάρει τη λατρευτή του δημοσιότητα και μετά άρχισε να κατηγορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης για επικοινωνιακά παιχνίδια. Αλλά τόσο ο ίδιος όσο και αυτοί της αντιπολίτευσης έκαμαν τις κινήσεις τους χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τον αντίκτυπο μιας τέτοιας δημόσιας συζήτησης πάνω στον άλλο, που δεν είναι άλλος από τον Ταγίπ Ερντογάν. Η άλλη πλευρά του νομίσματος που ακούει στο όνομα ελευθερία επιλογής είναι η ατομική ευθύνη που αυτή συνεπάγεται για τις επιλογές και τις πράξεις μας. Αυτό σημαίνει ότι είναι δικής μας ευθύνης οι άμεσες ή έμμεσες, βραχυπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες συνέπειες των επιλογών και των πράξεών μας. Ατομική ευθύνη σημαίνει να γνωρίζω ότι η κάθε επιλογή μου -και η συνακόλουθη πράξη μου- έχει συνέπειες στον εαυτό μου, στους άλλους και αφήνει πάνω μου τα χνάρια ή τα αποτυπώματά της. Ατομική ευθύνη σημαίνει: δεν παρασύρομαι από τις παρορμήσεις μου, ούτε συμμορφώνομαι χωρίς τη θέλησή μου στις πιέσεις ή στις απαιτήσεις των άλλων και του περιβάλλοντός μου, αλλά επιλέγω εγώ, και αυτομάτως αποδέχομαι τις συνέπειες των επιλογών και των πράξεών μου και δεν τις χρεώνω στους άλλους. Εδώ ο Πρόεδρος έκανε την επιλογή να διαρρεύσει τα περί πρόσκλησης να επισκεφθεί την Τουρκία -πρόσκληση που αν όντως έγινε-, η διαρροή συνιστά έγκλημα και τώρα προσπαθεί να φορτώσει την ευθύνη στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Πότε θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι με την Τουρκία και την κυβέρνησή της δεν μπορούμε να παίζουμε επικοινωνιακά παιγνίδια για εσωτερική κατανάλωση; Πότε θα κατανοήσουμε ότι η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να ικανοποιεί ή να μην ικανοποιεί τις πλέον σημαντικές μας ανάγκες - όπως την ειρήνη, τη δίκαιη λύση και άλλα παρόμοια υψίστης σπουδαιότητας; Αν δεν κατανοήσουμε το πόσο εξαρτημένοι είμαστε δεν θα μπορέσουμε ποτέ να μειώσουμε ή και να εξαλείψουμε την εξάρτηση. Πότε θα κατανοήσουμε ότι η Τουρκία αποτελεί έναν οδοστρωτήρα που έχει όλες τις δυνατότητες να μας ισοπεδώσει και πρέπει να βρούμε τρόπους αυτός ο φοβερός κίνδυνος να εξαφανιστεί; Να χαθεί η Τουρκία από τον χάρτη είναι αδύνατον.

Όσοι σεισμοί και καταποντισμοί και να την πλήξουν δεν θα πάψει να είναι μια ισχυρή χώρα. Δεν θα πάψει από του να είναι ένας οδοστρωτήρας. Που όπως τα πράγματα δείχνουν αυτοί που τον οδηγούν δεν είναι ανθρωποφάγοι…. Μπορεί να κουβεντιάσει κάποιος μαζί τους και να καταλήξει σε κοινά αποδεκτές λύσεις. Αυτό όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί με συμπεριφορές σαν αυτή της διαρροής της πρόσκλησης. Η εξεύρεση κοινού εδάφους συνεννόησης με την Τουρκία σημαίνει να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τις ευθύνες μας. Αυτό απαιτεί να ξεπεράσουμε πρώτα τους δικούς μας εσωτερικούς περιορισμούς, τις φοβίες, τις συγχύσεις, τις παρορμήσεις και τα στερεότυπα, την άγνοια, την απαισιοδοξία και τη μοιρολατρία. Απαιτεί θάρρος, κουράγιο, τσαγανό, αυτοπεποίθηση, λογική νοημοσύνη και πολιτική νοημοσύνη. Το όνειρό μας για μια Κύπρο ενωμένη, ευημερούσα και ειρηνική για να γίνει πραγματικότητα χρειάζονται σχέδια, στρατηγικές, πολιτικές δράσεις και, κυρίως, ανθρώπους που θα έχουν τη βούληση και την ικανότητα να τα διαμορφώνουν και να τα υλοποιούν αποτελεσματικά. Με τον χειρισμό του θέματος της δήθεν πρόσκλησης Ερντογάν, σας ερωτώ ευθέως, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι;