Οι κακοποιημένοι καθηγητές

Μια λέξη που ακούνε συχνά οι καθηγητές είναι η λέξη κακοποίηση. Τη μαθαίνουν και σε πολλά σεμινάρια που κάνουν, γνωρίζουν τρόπους αντιμετώπισης - το λαλούν παρέμβαση. Το Υπουργείο Παιδείας πάντα επιδεικνύει μεγάλη ευαισθησία όταν ακουστεί αυτή η λέξη και πολύ καλά κάνει.

Στο κυπριακό σχολείο, αν δει κανείς το θέμα λίγο αντικειμενικά, όσοι κακοποιημένοι μαθητές υπάρχουν, υπάρχουν και άλλοι τόσοι κακοποιημένοι δάσκαλοι και δασκάλες, καθηγήτριες και καθηγητές.

Οι εκπαιδευτικοί του τόπου μπορεί να κακοποιηθούν απότομα, ή σταδιακά μέσα στα χρόνια. Στο κυπριακό σχολείο συμβαίνουν και τα δύο.

Απότομη κακοποίηση ονομάζεται το κούντημα του καθηγητή από τις σκάλες από μια παρέα μαθητών. Ξεπίτηδες για να πέσει. Πολλοί καθηγητές έσπασαν ένα χέρι ή πόδι έτσι. Επίσης, στην απότομη κακοποίηση μπαίνουν οι πέτρες που πετάνε οι μαθητές στις τάξεις, τα σπασμένα τζάμια, το ρίξιμο της έδρας στο κεφάλι του κυρίου Κώστα, μιας καρέκλας στην πλάτη της κυρίας Μαρίας, το χτάρσιμο του αυτοκινήτου της κυρίας Ελένης, οι πόμπες πίσω από τις θερμάνσεις του διαδρόμου την ώρα που περνά ο κύριος Χρίστος ο οποίος εδώ και τρία χρόνια έχασε το 50% της ακοής του.

Συχνά οι καθηγητές τρώνε μπουνιές, πάτσους, τριχομάλλισμα. Τις περισσότερες φορές οι τραυματισμένοι εκπαιδευτικοί της Κύπρου δεν το λένε παρακάτω για δύο λόγους. Πρώτον επειδή ντρέπονται που τις έφαγαν και δεύτερο διότι ακόμα και αν το πουν δεν πρόκειται να πάρουν το αίμα τους πίσω με κανένα τρόπο, αφού στο 99% των περιπτώσεων ο κόσμος, δηλαδή οι γονείς και οι μαθητές θα τους ρίξουν το φταίξιμο. Οι υπόλοιποι καθηγητές ενός σχολείου, πάντα υποστηρίζουν τον δερμένο καθηγητή αλλά μόνο στα λόγια, ποτέ στην πράξη. Έτσι πρέπει δηλαδή αφού αυτό ονομάζεται πολιτισμός, διά της ταπείνωσης που υποστηρίζουν και οι σοφοί θεολόγοι. Οι εκπαιδευτικοί σε λίγα χρόνια αγγίζουν τις λεπτές γραμμές της αγιοσύνης, όπως τη βίωσαν οι χριστιανοί μάρτυρες των βασανιστηρίων.

Οι διευθυντές και οι διευθύντριες των σχολείων, στις συχνές αυτές περιπτώσεις προσπαθούν να βρουν πάντα μια λύση να μην διαρρεύσει η ιστορία έξω από το σχολείο. Σκουπίζουν τα αίματα, μαζεύουν τις πέτρες και τα τζάμια, όχι οι ίδιες αλλά οι καθαρίστριες με εντολή τους. Οι διευθυντές δηλαδή πρέπει να βρίσκουν λύσεις που όμως δεν είναι ακριβώς λύσεις. Απλά πηδάνε πάνω από τον κόμπο αφήνοντάς τον πίσω τους.

Παράλληλα με όλα αυτά τρέχει και η ψυχολογική κακοποίηση των καθηγητών, ως αποτέλεσμα της σωματικής, ή από μόνη της. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Γονείς που απειλούν, μουχτάρηδες που ζητούν εξηγήσεις, επιθεωρητές απρόσιτοι, τάξεις που δεν σιωπούν με καμιά παιδαγωγική μέθοδο, μηχανισμοί πολύπλοκοι που δεν τους υπερβαίνει ούτε ατομική βόμβα και που υπάρχουν ακριβώς για να κάνουν τα πράγματα όλο και πιο δύσκολα, αφού είναι γνωστό πως μόνο μέσα από τη δυσκολία θα έρθει η πολυπόθητη λύτρωση, δηλαδή η σύνταξη, που όμως και αυτή δύσκολα θα έρθει αφού πολλοί δάσκαλοι πεθαίνουν νέοι από το μεγάλο άγχος.

Ο κακοποιημένος καθηγητής στο τέλος συμφέρει του κράτους. Ενώ το υπηρετεί με ιώβεια υπομονή και μαθαίνει να το αγαπά και να το διδάσκει, το ίδιο αυτό κράτος, ως σαράκι, θα τον αργοροκανίσει μέχρι να καταρρεύσει όπως η μισή Γάζα. Απόδειξη αυτού οι πολλές έρευνες που δείχνουν το επίπεδο χαράς και αυτοεκτίμησης του εκπαιδευτικού μας κόσμου, να βρίσκεται στον πάτο.