Η αποκάλυψη ότι σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία ο Πρόεδρος και έξι υπουργοί λαμβάνουν ταυτόχρονα μισθό και συντάξεις, έφερε ξανά στην επικαιρότητα το ερώτημα που τέθηκε ήδη από την εποχή του Διαφωτισμού, κατά πόσο το νόμιμο είναι και ηθικό. Όταν ρωτήθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σχετικά με τις αποδοχές του Προέδρου, απάντησε ότι ο Πρόεδρος θα κρατήσει τη σύνταξή του γιατί δεν υπάρχει διαδικασία αποποίησής της. Οχυρωμένος πίσω από μια σκανδαλιστικά γι' αυτόν ευνοϊκή νομοθεσία εκμεταλλεύεται τον νόμο, αδιαφορώντας ότι αυτό προκαλεί βάναυσα το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Μπορεί σε παλαιότερες εποχές η προβολή του νόμιμου να μη σήκωνε καν συζήτηση για την ηθική του διάσταση. Σήμερα όμως με τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και τη διαφάνεια στην πληροφορία, αυτό δεν περνά απαρατήρητο. Όταν μάλιστα πρόκειται για έναν Πρόεδρο που προεκλογικά υποσχόταν αξιοκρατία, χρηστή διοίκηση και κυρίως νέο ήθος. Η στάση του είναι ένδειξη πλήρους απουσίας ενσυναίσθησης για τον απλό λαό και ότι οι εύηχες διακηρύξεις του δεν ήταν παρά κούφια λόγια και έπεα πτερόεντα.
Το νόμιμο που επικαλείται ο Πρόεδρος δεν είναι πάντα ηθικό, και όταν δεν είναι ηθικό μπορεί να είναι και ανήθικο. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν τη σφραγίδα της νομιμότητας. Τα παραδείγματα είναι ανεξάντλητα. Οι εκτελέσεις ανθρώπων σε ολοκληρωτικά καθεστώτα ήταν στις χώρες τους νόμιμες. Οι βιαιότητες εναντίον των γυναικών που λαμβάνουν χώρα στο Ιράν που τις σύρουν στις φυλακές και στον θάνατο θεωρούνται και αυτές από την εξουσία νόμιμες. Η γραμμή που χωρίζει το νόμιμο από το ηθικό είναι πολύ λεπτή και εναπόκειται στη συνείδηση του καθενός να τη διακρίνει.
Όταν ένας στους τρεις εργαζόμενους παίρνει μισθό κάτω από 1.250 ευρώ τον μήνα και με αυτά πρέπει να καλύψει στέγη, τροφή, καύσιμα και σπουδές των παιδιών, αντιλαμβανόμαστε την τεράστια δυσχερή οικονομική θέση στην οποία βρίσκεται μεγάλο μέρος του λαού και πόσο προκλητική είναι η στάση του Προέδρου, ο οποίος φαίνεται να μην έχει καμιά επαφή με μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Το θέμα δεν είναι νομικό, δηλαδή αν οι πρόωρες συντάξεις (ο Πρόεδρος παίρνει σύνταξη ήδη από τα 45 του) δηλώθηκαν ή όχι στο Πόθεν Έσχες, αλλά είναι κατά βάση ηθικό και συνειδησιακό. Αν ήθελαν Πρόεδρος και λοιποί και είχαν την ευαισθησία, μπορούσαν να αποποιηθούν τις συντάξεις με μιαν απλή επιστολή στο Γενικό Λογιστήριο, και ας μην ισχυρίζεται ο κυβ. εκπρόσωπος ότι δεν υπάρχει διαδικασία αποποίησης της σύνταξης. Αυτό έκαναν, και είναι προς τιμήν τους, πολλοί υπουργοί.
Ο ΠτΔ υπέπεσε μέχρι τώρα σε βαρύτατα πολιτικά και άλλα ολισθήματα για τα οποία δεν έδωσε ποτέ του εξηγήσεις όσες φορές και αν ρωτήθηκε, και η προσφιλής του φράση ήταν «καθαρός ουρανός…». Ο ίδιος ουδέποτε ανέλαβε την ευθύνη των πράξεών του, αλλά τη μετατόπιζε σε άλλους. Στην ιστορική λογοκλοπή της ομιλίας Κασουλίδη απέλυσε τον επικοινωνιολόγο του και ο ίδιος δήλωνε άγνοια. Φυγομαχούσε με άλλη επαναλαμβανόμενη φράση «δεν θα υποβαθμίσω το επίπεδο του πολιτικού λόγου». Για τα άλλα θέματα που προβάλλει ως επιχείρημα τη νομιμότητα, ουσιαστικά μεταθέτει την ευθύνη στη Βουλή, ο ίδιος απλά εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει.
Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος δεν έδειχνε τον πραγματικό εαυτό του όταν παρουσιαζόταν ως αντισυστημικός και θα έφερνε νέα πνοή στην πολιτική ζωή. Η όλη πολιτεία του φανερώνει άνθρωπο που εργάζεται για τον εαυτό του, αδιαφορεί για τους άλλους και αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του.
Το θέμα δεν είναι ότι παίρνει 1.300 ευρώ πλέον τον μήνα, αλλά η νοοτροπία της απομύζησης του Δημοσίου φτάνει να καλυπτόμαστε από τον νόμο. Ο απλός πολίτης έχει άλλες προσδοκίες από τον Πρόεδρό του. Το αξίωμα είναι θέση προσφοράς στα κοινά και αυτό προϋποθέτει ο Πρόεδρος να αίρεται πάνω από τα συνηθισμένα. Η πλέον σύνταξη που παίρνει έχει γι’ αυτόν ελάχιστη σημασία, όταν μάλιστα η Πολιτεία καλύπτει πλούσια όλες του τις βιοτικές ανάγκες, σε σχέση με την εικόνα που σχηματίζει ο πολίτης για τον αρχηγό του κράτους.
