Η απολιτίκ πληρώνεται ακριβά

Ο όρος «απολιτίκ» προέρχεται από τη γαλλική λέξη «apolitique» και αναφέρεται σε αυτόν που δεν ενδιαφέρεται ή δεν ασχολείται με την πολιτική. Μια λέξη, που όπως φαίνεται, ρίζωσε για τα καλά πλέον μέσα στις ζωές μας. Ο περισσότερος κόσμος, βέβαια, δεν ενδιαφέρεται και δεν ασχολείται με την πολιτική. Άλλωστε είναι δικαίωμά του να ασχολείται με αυτά που ο ίδιος θέλει και τον ενδιαφέρουν. Και εξάλλου, διαχρονικά, αρκετά μεγάλη μερίδα της κοινωνίας δεν ασχολείται με την πολιτική. Την ίδια ώρα όμως ενοχλείται, θυμώνει και απογοητεύεται από τις συνέπειες συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Παρ' όλα αυτά και αναγνωρίζοντας τη σχέση πολιτικών αποφάσεων και επιπτώσεων στην καθημερινότητα, την κρίσιμη ώρα των εκλογών, επιλέγει πολιτικούς αγνοώντας αυτή τη μεγάλη επίδραση που θα έχουν η νοοτροπία και οι αποφάσεις τους στη ζωή του. Δυστυχώς, η μερίδα της κοινωνίας που δεν ασχολείται με την πολιτική αυξάνεται επικίνδυνα. Και για το φαινόμενο αυτό υπάρχουν περισσότερες από μια ερμηνεία. Είναι, μήπως, αποτέλεσμα της απαξίωσης των πολιτικών εξαιτίας της εμπλοκής τους στη διαφθορά. Βάσιμη και λογική ερμηνεία. Ή είναι μια αναπόφευκτη εξέλιξη της συνεχούς ενασχόλησης του κόσμου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Που έχει ως αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της διάρκειας της συγκέντρωσής μας -του ανθρώπου- ώστε να μην μπορούμε να εστιάσουμε και να κατανοήσουμε τι πραγματικά και τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί;

Η αύξηση των απολιτίκ ανθρώπων αντανακλαστικά δημιούργησε μια νέα ελίτ, την ελίτ των «απολιτίκ πολιτικών»! Σχήμα οξύμωρο. Να εκλέγεις ανθρώπους που δεν ασχολούνται με την ουσία της πολιτικής. Δεν ενδιαφέρονται για τα μεγάλα διλήμματα και διακυβεύματα της πολιτικής, και όμως επιδιώκουν να πολιτευτούν, να κυβερνήσουν μια χώρα και να λάβουν αποφάσεις για έναν ολόκληρο λαό. Πιο πάνω το ονόμασα οξύμωρο, μήπως είναι κάτι χειρότερο: η πλήρης απαξίωση της πολιτικής μέσα από το νέο είδος των απολιτίκ πολιτικών, ανδρών και γυναικών. Το πολιτικό «φαίνεσθαι» επισκίασε το πολιτικό «είναι». Το πολιτικό «είναι» έχει να κάνει με τη βαθύτερη αξία των πραγμάτων. Οι πολιτικοί του «είναι» πέραν των άλλων αμαρτημάτων τους, κατέχουν βαθιά γνώση της ιστορίας. Κάνουν στέρεη πολιτική ανάλυση. Δημιουργούν στρατηγική και πλάνο. Οι απολιτίκ, αλλιώς, οι πολιτικοί του «φαίνεσθαι», κατά βάση εκπροσωπούν το φτιαχτό, το αληθοφανές, το επιφανειακό. Η ενασχόλησή τους αφορά κυρίως, στο πώς να φτιάξουν μια εικόνα και να την πλασάρουν. Μια εικόνα η οποία πόρρω απέχει από τη σκληρή πραγματικότητα. Μια εικόνα που δεν αποτυπώνει και το ποιοι πραγματικά είναι.

Η χειρότερη συνέπεια της ύπαρξης των απολιτίκ στη διακυβέρνηση των διαφόρων χωρών είναι ότι άνοιξαν την καγκελόπορτα να περάσει μέσα και να αλωνίσει το ακραίο. Μπορεί η άνοδος της Ακροδεξιάς να συνδέεται με τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες αλλά η ανοχή προς αυτήν έχει τις ρίζες της στην απολιτίκ προσέγγιση. Η απουσία βαθιάς γνώσης, κριτικής και αναλυτικής σκέψης επιτρέπει στον παραλογισμό και στα συνθήματα να εισχωρήσουν στις κοινωνίες και να ξυπνήσουν ένστικτα τα οποία τιθασεύσαμε στους αιώνες μέσα από την καλλιέργεια του πνεύματος. Οι απολιτίκ σε ηγετικές θέσεις, εξαιτίας της ρηχότητάς τους, δεν έχουν αναπτύξει τις απαραίτητες δεξιότητες, ούτε κατέχουν εκείνο το πολιτικό επίπεδο και σθένος για να περιορίσουν τη διασπορά του ακραίου και τα προβλήματα που αυτό γεννά μέσα στις κοινωνίες. Το «φαίνεσθαι» είναι το μόνο όπλο που διαθέτουν. Η δημιουργία της ψευδαίσθησης στην κοινωνία ότι γίνεται μια επιτυχής διαχείριση μιας κατάστασης, ενώ επί της ουσίας το κακό φουντώνει, κορυφώνεται και οδηγεί σε καταστροφικές συνέπειες για τον καθένα από εμάς και τις οποίες θα πληρώσουμε όλοι μαζί πολύ ακριβά!