Ώρα για διακοπές, αλλά για ποιους και πόσους;

Διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του Αυγούστου και από αύριο Σάββατο ξεκινά το πρώτο μεγάλο κύμα θερινών διακοπών, με χιλιάδες εργαζόμενους να επιζητούν λίγη ξεκούραση και ανανέωση δυνάμεων, μετά από μία δύσκολη και επίπονη χρονιά.

Θεωρητικά, οι θερινές διακοπές δεν είναι μόνο εργατικό δικαίωμα για όλους τους εργαζόμενους, αλλά και βασικό ανθρώπινο δικαίωμα. Στην πράξη όμως, όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Κύπρο, για τους περισσότερους έχουν καταντήσει όνειρο απατηλό.

Το κόστος των διακοπών έχει ξεφύγει και για πάρα πολλούς είναι απαγορευτικό. Και δεν μιλάμε για διακοπές στο εξωτερικό και ακριβούς προορισμούς αλλά για διακοπές, εδώ στον τόπο μας, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας.

Μία ολιγοήμερη διαμονή ακόμη και στα λεγόμενα φθηνά καταλύματα κοστίζει για μία μικρή οικογένεια 3-4 ατόμων ή ακόμα και για ένα ζευγάρι ίσα με τον μηνιαίο μισθό τους και αν προσθέσεις και τα έξοδα διατροφής ή στοιχειώδους ψυχαγωγίας δεν φτάνουν ούτε δύο, ούτε τρεις μισθοί.

Το επιπλέον επίδομα άδειας ανάπαυσης που σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι θεσμοθετημένο εδώ και χρόνια, στην Κύπρο, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, δεν υπάρχει.

Και ακόμα χειρότερα, σε χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι εργοδότες αποκόπτουν κατά τις μέρες απουσίας τους για διακοπές ακόμα και τα μεροκάματά τους και αρκούνται με επίδομα άδειας ανάπαυσης από τις Κοινωνικές Ασφαλίσεις, του οποίου όμως το ύψος δεν καλύπτει την απώλεια των μεροκαμάτων και το οποίο καταβάλλεται συνήθως ετεροχρονισμένα και με μεγάλη καθυστέρηση.

Με τι λεφτά να φύγει λοιπόν κάποιος για διακοπές, όταν την ίδια ώρα θα πρέπει να πληρώσει λογαριασμούς, δόσεις για δάνεια, ενοίκια και άλλα τρέχοντα και σταθερά μηνιαία έξοδα;

Με άλλα λόγια και οι διακοπές έχουν καταντήσει πλέον στην Κύπρο πολυτέλεια και προνόμιο για τους λίγους. Για τους λίγους αλλά «εκλεκτούς» της κυπριακής κοινωνίας, δημόσιους υπαλλήλους και υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα και για ελάχιστους υψηλά αμειβόμενους του ιδιωτικού τομέα.

Και αυτό, όπως και όλα τα υπόλοιπα στραβά σε αυτόν τον τόπο, κανέναν όμως προβληματίζει, κανέναν εξοργίζει.

Η ίδια παθητική στάση όπως εκείνη μπροστά στο διαρκές ψαλίδισμα, εδώ και χρόνια, πολλών στοιχειωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων, μπροστά στη χωρίς τέλος συρρίκνωση μισθών και εισοδημάτων και μπροστά στην αχαλίνωτη αύξηση του κόστους ζωής με τον διπλασιασμό και τριπλασιασμό των τιμών βασικών αγαθών, προϊόντων και υπηρεσιών.

Η κυπριακή κοινωνία φτωχοποιείται όλο και περισσότερο, οι λίγοι θησαυρίζουν στις πλάτες των πολλών, αλλά ουδείς συγκινείται. Η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα και το συνδικαλιστικό κίνημα (υπάρχει ακόμα;) περί άλλων τυρβάζει.

Το χειρότερο και πιο απαισιόδοξο όμως είναι ότι μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχει καμία αντίδραση και αντίσταση από τους ίδιους τους εργαζόμενους και πολίτες, που δείχνουν να έχουν αποδεχθεί και συμβιβαστεί με τη μοίρα τους.

Λες και σε αυτόν τον τόπο έχουμε πάθει ομαδικό στρουθοκαμηλισμό. Έχουμε τα κεφάλια μας βουτηγμένα, στην κατά τα άλλα χρυσή μας άμμο, και περιμένουμε -όπως και ο στρουθοκάμηλος- ότι θα περάσει ο κίνδυνος.

Με αυτήν την απάθεια, αδράνεια και υποταγή στη μοίρα μας όμως, όχι μόνο ο κίνδυνος δεν θα περάσει αλλά καταδικάζουμε τους εαυτούς μας σε αργό και βασανιστικό θάνατο από ασφυξία, κάτω από τη... χρυσή μας άμμο.