Αυτοί είμαστε, για τα κουπέπια

Διάβαζα προχθές την είδηση σε σχέση με το χωριό Αυδήμου της επαρχίας Λεμεσού το οποίο είναι έτοιμο να κατακτήσει μια θέση στο βιβλίο του Ρεκόρ Γκίνες, φτιάχνοντας κουπέπι επτά μέτρων. Σύμφωνα μάλιστα με τον κύριο Αντρέα Φωτίου, κοινοτάρχη της Αυδήμου, το φεστιβάλ κουπεπιού πραγματοποιείται εδώ και αρκετά χρόνια και σημειώνει μεγάλη επιτυχία και συγχαρητήρια για την προσπάθεια. Αυτοί είμαστε όμως. Το μεγαλύτερο κουπέπι, το μεγαλύτερο λοκούμι, τον μεγαλύτερο σιουσιούκο. Αυτή όμως είναι η νοοτροπία του Κύπριου. Ποιος την έχει μεγαλύτερη. Το τραγικό όμως είναι πως αυτή η κατάσταση συμβαίνει και σε άλλα πράγματα, όχι μόνο στα φαγητά. Συμβαίνει σε σπίτια, σε αυτοκίνητα και εγώ δεν ξέρω σε τι άλλο. Το 1974, χάθηκαν σχεδόν όλα. Μια ολόκληρη χώρα διαλύθηκε. Οικογένειες έμειναν άστεγες, χωρίς εισοδήματα και χωρίς φαγητό. Άνθρωποι ξενιτεύτηκαν για μια καλύτερη ζωή. Έπειτα, ήρθε το χρηματιστήριο. Κάποιοι που ήξεραν, έβγαλαν χρήματα. Πολλά. Ήταν όμως και εκείνοι, ο κοσμάκης, που την είδε χρηματιστής. Και πάμε πάλι από την αρχή. Οικογένειες έμειναν άστεγες, χωρίς εισοδήματα και χωρίς φαγητό. Άνθρωποι έβαλαν τέλος στη ζωή τους και οικογένειες διαλύθηκαν. Μετά ήρθαν τα διαβατήρια που μας κατάντησαν να επιστρέψουμε στα θρανία για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με τους Ρώσους που δημιούργησαν στην Κύπρο μια μικρή Ρωσία. Μάθαμε ρωσικά αλλά με το αζημίωτο. Μας τελείωσε και το επενδυτικό πρόγραμμα. Και τώρα τι. Μας έμειναν μόνο τα μεγάλα. Οι αυξήσεις ζώνουν την κοινωνία, με τους πολίτες να μετρούν σεντ για να βγάλουν τον μήνα, ακόμα και εκείνοι με τα μεγάλα σπίτια και τα μεγάλα αυτοκίνητα τα οποία πλέον για να κινηθούν έχουν αποκτήσει ανοσία στη βενζίνη από τα κατεχόμενα. Με βάση τα όσα φέραμε στο φως της δημοσιότητας, πλέον όλο και περισσότεροι πρόσφυγες προσφεύγουν στην επιτροπή αποζημιώσεων των κατεχομένων για να πωλήσουν τις περιουσίες τους στα κατεχόμενα. Πλέον είναι θέμα επιβίωσης και όταν τίθεται θέμα επιβίωσης, ο πατριωτισμός μπαίνει σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Οφείλουμε σαν λαός να αφήσουμε στην άκρη τη μεγαλομανία που μας διακατέχει. Οφείλουμε πλέον να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες. Το έζησε και ο Δημοκρατικός Συναγερμός πρόσφατα, μετά από δέκα χρόνια μεγαλοπιάσματος θα αργήσει να δει την κορυφή και για να τη δει, θα πρέπει να δουλέψει πολύ. Η υπόθεση με την πώληση των περιουσιών στα κατεχόμενα είναι κάτι το οποίο θα πρέπει επιτέλους να προβληματίσει και να μπει στον κάλαθο των αχρήστων καραμέλα της πολιτικής ιδεολογίας Κυπριακού και να αντιμετωπίσουμε τις πραγματικότητες όπως έχουν διαμορφωθεί. Ποιες είναι αυτές; Ο κόσμος εστιάζεται πλέον στην προσωπική του επιβίωση και εκεί πρέπει να επικεντρωθούν όλοι. Κυβέρνηση και κόμματα. Στο Κυπριακό δυστυχώς υπάρχουν τετελεσμένα τα οποία με βάση τα σημερινά δεδομένα είναι μη αναστρέψιμα και ως εκ τούτου οφείλουμε να πούμε αλήθειες. Δυστυχώς.