Η λέξη «πλιάτσικο» είναι μία από τις λέξεις που μπήκε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο μετά το 1974 και χρησιμοποιείται πιο πολύ από τη μεριά μας. Ναι, ο τουρκικός στρατός ήρθε τον Ιούλιο του 1974. Βομβάρδισε. Έπιασε αιχμαλώτους. Και εκδιώκοντας περίπου 160 χιλιάδες Ελληνοκύπριους από τα σπίτια και τα χωράφια τους με τη βία των όπλων κατέκτησε τις περιουσίες τους. Ιδού αυτές οι περιουσίες ονομάστηκαν λάφυρα. Ό,τι υπάρχει στην Κερύνεια, την Αμμόχωστο, τη Μόρφου. Όλα είναι λάφυρα. Οι ευρισκόμενοι επικεφαλής μας διάλεξαν από αυτές τις περιουσίες, και ύστερα διάλεξαν και τις πήραν μαζί τους και όσοι είχαν μέσον, αυτά που ήταν να διαλέξουν. Τα υπόλοιπα τα έβαλαν στ' αμπάρια και τα πρόσφεραν στον λαό προς πώληση. Μάλιστα, απηύθυναν έκκληση και στους τότε βουλευτές για τα αυτοκίνητα που πήραν. Ελάτε διαλέξτε και πάρτε ένα αυτοκίνητο κι εσείς. Και εκείνοι πήγαν και πήραν. Μόνο μερικά άτομα δεν πήραν. Πολύ λίγες οικογένειες που δεν έχουν στο σπίτι τους ελληνοκυπριακή περιουσία υπάρχουν σήμερα.
Προέβη σε μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση ο Κουντρέτ Όζερσαϊ σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή που έκανα μαζί του. Δυσκολεύτηκαν πολύ, λέει, όταν έπρεπε να συστήσουν την Επιτροπή Αποζημιώσεων Περιουσιών. Να βρουν μέλη. Διότι σε αυτήν την επιτροπή μπορούσαν να είναι μέλη μόνο άτομα που δεν κατείχαν καθόλου ελληνοκυπριακή περιουσία. Τι ενδιαφέρον, έτσι δεν είναι; Όλοι μας φάγαμε απαγορευμένο. Άρα όλοι είμαστε πλιατσικολόγοι.
Δεν ήμουν εδώ το 1974. Ήμουν στη Μόσχα. Επέστρεψα στο νησί το 1979. Ουσιαστικά όλοι μου έλεγαν να μην επιστρέψω. Προσπαθούσαν να με κάνουν να μετανιώσω, λέγοντας «εμείς προσπαθούμε να φύγουμε, εσύ γιατί να επιστρέψεις». Παρά ταύτα δεν τους έλαβα υπόψη και επέστρεψα. Αυτό το οποίο μου τράβηξε πιο πολύ την προσοχή σε σπίτια στα οποία πήγαινα τότε ως επισκέπτης ήταν τα ελληνοκυπριακά αντικείμενα. Καθρέφτες. Πολυθρόνες κ.λπ. Όταν ρωτούσα, μου έλεγαν «τα αγοράσαμε από τ' αμπάρια». Ενδιαφέρονταν ειδικά για αντικείμενα που ήταν αντίκες. Όμως, συνάντησα και άτομα που δεν άπλωσαν καθόλου χέρι σε ελληνοκυπριακή περιουσία. Και ένιωσα τιμή για εκείνους. Χάρηκα. Έδιναν ελληνοκυπριακό σπίτι και σε όσους επέστρεφαν από το εξωτερικό για μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα. Είπαν και σε εμένα «πήγαινε να σου δώσουν». Δεν πήγα, δεν πήρα.
Έχουν δίκιο όσοι μας λένε «κοινωνία πλιατσικολόγων». Ζυμώθηκε με την κουλτούρα του πλιάτσικου αυτή η κοινωνία και απέκτησε πλούτο τον οποίο δεν μπορούσε καν να ονειρευτεί το 1974. Σίγουρα σε αυτό οφείλεται η κατάρα που δεν λέει να φύγει από πάνω μας. Είμαστε καταραμένοι. Η γενιά του 1974 μεγάλωσε με αυτό το πνεύμα του πλιάτσικου. Υπήρχε ένα μικρό συμπαθητικό κοριτσάκι. Είχε ένα μικρό ποδήλατο, λάφυρο. Ύστερα της έκλεψαν το ποδήλατο. Αργότερα της έφερε ένα άλλο ποδήλατο λάφυρο ο πατέρας της. Ενώ εγκαταστάθηκαν σε σπίτια λάφυρα εκείνοι που άφησαν περιουσίες στον νότο και πέρασαν στον βορρά ήταν πιο ήσυχοι επειδή τουλάχιστον τα πήραν ως αντάλλαγμα για τις περιουσίες τους στον νότο. Όμως, ο θείος Σαλίχ από τον Άγιο Θεόδωρο δεν συμβιβάστηκε σε αυτήν την ανταλλαγή. Δεν ήθελε άλλωστε να αφήσει το χωριό του και να φύγει. Επέστρεψε στον βορρά πολύ αργότερα από την επιστροφή της οικογένειάς του. Ήταν από εκείνους που γύρισαν τελευταίοι. Όμως, νοσταλγούσε τόσο πολύ το χωριό του, που σαν να κάκιωσε με τη ζωή. Μόνο οι παλιοί δίσκοι του γραμμοφώνου και τα παλιά τραγούδια τον παρηγορούσαν.
Θα ήθελα να γυριστεί μια ταινία με τον τίτλο «Πλιάτσικο». Κάποιοι να γράψουν στις πόρτες «κρατημένο» σε αυτήν την ταινία. Ένας στρατιωτικός διοικητής να μαζέψει πράγματα από το Βαρώσι. Να φορτώσει σε καράβι τα πράγματα που μάζεψε. Οι βουλευτές μας να διαλέξουν δωρεάν αυτοκίνητο. Κάποιος να αφαιρέσει τις εικόνες των εκκλησιών και να τις πάρει. Να πάρει ακόμα και την καμπάνα από το καμπαναριό και να φύγει. Να λεχθεί σε εκείνους που ήρθαν από την Τραπεζούντα «πάρε αυτήν την παραλία, νά είναι δική σου». Και σε αυτό το φόντο να υπάρχουν και τα αντίσκηνα στον νότο. Τα αντίσκηνα εκείνων που εκδιώχθηκαν με τη βία των όπλων από τα σπίτια τους. Μερικά παιδιά να παίζουν μπάλα στη σκιά αυτών των αντίσκηνων.
Να ψάχνουν κάποιον που να μην κατέχει ελληνοκυπριακή περιουσία για να τον διορίσουν στην Επιτροπή Αποζημιώσεων Περιουσιών και να μην μπορούν να βρουν εύκολα. Κοιτάξτε σε τι χάλια έπεσαν τώρα εκείνοι που έκαναν αυτή τη λεηλασία πριν από 49 χρόνια. Αν δεν άνοιγε τις πόρτες και ο νότος, πάρα πολλοί άνθρωποί μας θα έμεναν άνεργοι και χωρίς ψωμί. Πρέπει να ντρεπόμαστε, έτσι δεν είναι; Όμως, μήπως μας έμειναν μούτρα για να ντραπούμε;
