Πριν από δεκαεπτά χρόνια, όταν πήρα το δίπλωμα οδήγησης, είχε αρχίσει το κυκλοφοριακό πρόβλημα να επιδεινώνεται. Ως νέος οδηγός που ήμουν, μου έκανε εντύπωση το ότι, χρόνο με τον χρόνο -ειδικά τα πρώτα τρία με τέσσερα χρόνια- η κίνηση στους δρόμους γινόταν αισθητά πιο δύσκολη. Και ως κάτοικος της επαρχίας τότε δεν ήθελα να κατεβαίνω στο κέντρο της Λευκωσίας, καθώς δεν θα εύρισκα χώρο στάθμευσης. Κατηγορούσα τις τοπικές αρχές ότι δεν δημιουργούσαν αρκετούς χώρους στάθμευσης για να εξυπηρετούνται οι ολοένα αυξανόμενοι οδηγοί…
Εδώ και μερικά χρόνια, είμαι, πλέον, κάτοικος του κέντρου της Λευκωσίας. Αλλά, επειδή το θέμα αυτό με ενδιαφέρει, άρχισα να προσέχω και να δίνω σημασία σε ανθρώπους –επιστήμονες στον τομέα- οι οποίοι εισηγούνται συχνά τρόπους άμβλυνσης του κυκλοφοριακού προβλήματος και των εκ βάθρων αλλαγών που πρέπει να γίνουν για τις πόλεις. Παράλληλα, παρατηρώ το πώς επηρεαζόμαστε όσοι έχουμε την ανάγκη να γνωρίσουμε τις πόλεις μας, είτε περπατώντας τες, είτε ποδηλατώντας σε αυτές, είτε περιδιαβαίνοντας χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε άλλο μέσο εκτός από το αυτοκίνητο. Έτσι, άρχισα να αναδιαμορφώνω την άποψή μου, ειδικά από τότε που άρχισα να διαπιστώνω τη δυναμική που έχει το ιστορικό κέντρο της Λευκωσίας, δηλαδή η εντός των τειχών πόλη, όσον αφορά την προσέλκυση τουριστών, οι οποίοι την επισκέπτονται, από την άνοιξη μέχρι το φθινόπωρο κάθε χρόνο.
Αν και το τελευταίο διάστημα ο χώρος εργασίας μου βρίσκεται στην εντός των τειχών πόλη της Λευκωσίας, η εν λόγω περιοχή ανέκαθεν μου προσέλκυε το ενδιαφέρον. Ως καθημερινός επισκέπτης της, όμως, μη έχοντας άλλη αξιόπιστη επιλογή, μετακινούμαι με το προσωπικό μου αυτοκίνητο, όπως και πολύς κόσμος. Με αυτό τον τρόπο έχω σχηματίσει την άποψη ότι η εντός των τειχών πόλη της Λευκωσίας είναι μη φιλική προς τον πεζό, πόσω μάλλον στον τουρίστα.
Πολλές φορές ένιωσα ντροπή οδηγώντας, βλέποντας ομάδες τουριστών οι οποίοι εξερευνούσαν την πόλη με έναν χάρτη ανά χείρας, θέλοντας να δουν, να γνωρίσουν και να μάθουν για σημεία και μνημεία, να κάνουν στην άκρη για να περάσει το αυτοκίνητό μου. Αυτό είναι ένα αίσθημα που βιώνω καθημερινά και μια ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου: άραγε, ποια άποψη διαμορφώνουν αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι αναγκάζονται να στριμώχνονται σε μικροσκοπικά πεζοδρόμια (κατηλειμμένα από αντικείμενα παντός είδους και αυτοκίνητα), να σκαρφαλώνουν σε σκαλάκια παρακείμενων σπιτιών και να νιώθουν ότι κάνουν «παρκούρ» για να αποφύγουν τον ενδεχόμενο κίνδυνο.
Πρόσφατα, έβλεπα ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για τη λεωφόρο Μακαρίου, επίσης στη Λευκωσία. Πολλοί εκ των ερωτηθέντων είχαν απαντήσει ότι απολαμβάνουν καλύτερα πλέον την εμπορική αυτή λεωφόρο, λόγω της μείωσης των οχημάτων. Ωστόσο, υπήρξε και η ατάκα που με προβλημάτισε: «Χωρίς αυτοκίνητα, δεν έχει ζωή». Αν το να θέτουμε τον εαυτό μας σε κίνδυνο είναι «ζωή», μάλλον κάτι κάνουμε λάθος…
