Δύσκολο πράγμα να κυβερνάς χωρίς τους δύο βασικούς πόλους. Και το έμαθε με τον χειρότερο τρόπο ο Νίκος Χριστοδουλίδης, ο οποίος δέχεται τα πυρά και από τις δύο πλευρές. Κάποτε, επί Νίκαρου, ήξερες πως η Αριστερά θα ρίχνει τα πυρά της στην κυβέρνηση, άντε να υπήρχε και κάνα φτωχό Μέσο που δεν ήταν της Δεξιάς και καθάριζε εύκολα το παιχνίδι, προχωρούσε η ζωή στα δισεκατομμύρια και χωρίς να υπάρχει κανένα άγχος. Τώρα, βρισκόμαστε στην πρώτη κυβέρνηση μετά το 1974 όπου δεν υπάρχει η εύνοια των δύο βασικών πόλων του κομματικού συστήματος, με αποτέλεσμα να δέχεται τα πυρά και από τους δύο. Προεκλογικά, όλο αυτό το σκηνικό ήταν μια χαρά βολικό για τον Πρόεδρο, ο οποίος κατάφερνε να συγκεντρώνει από δεξιά μέχρι αριστερά αυτούς που ήταν απογοητευμένοι από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Τώρα, μετεκλογικά, βλέπουν φαντάσματα. Όπως ήταν η ανακοίνωση με την οποία εξέφρασαν τη δυσαρέσκειά τους για τη στάση που τήρησαν ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ στη Βουλή για τη θεσμοθέτηση του e-kalathi και την εισήγηση για διορισμό της κ. Μαρίας Κουρούπη ως μέλους στην Εθνική Αρχή Παιγνίων και Εποπτείας Καζίνο. Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση, «από κοινού βουλευτές του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ που συμμετέχουν στην κοινοβουλευτική Επιτροπή Εμπορίου της Βουλής έφεραν προσκόμματα και απέρριψαν δύο κυβερνητικές προτάσεις».
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά. Τι περίμεναν δηλαδή; Πως τα δύο κόμματα για τους δικούς του λόγους το καθένα θα έδιναν λευκή επιταγή στον Πρόεδρο; Πως θα ήταν όλα μέλι-γάλα, όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος προσπάθησε, μέσω των απογοητευμένων πολιτών, να σπάσει την κομματοκρατία που ακούστηκε κι αυτό ανάμεσα στα υπόλοιπα;
Και πέραν τούτου, αλήθεια, γιατί λυπάται η κυβέρνηση για τα δύο κόμματα; Μόνο ο κεντρώος χώρος δικαιούται να κλίνει προς δεξιά και αριστερά κατά το συμφέρον του για να μπορεί να είναι πάντα κυβέρνηση; Δεν μπορούν τα δύο κόμματα να συνεργαστούν μεταξύ τους; Ήταν δεδομένο πως και ο Συναγερμός και το ΑΚΕΛ θα έπρεπε να αναζητήσουν τους τρόπους πολιτικής επιβίωσής τους. Είτε θα ήταν αντιπολίτευση και θα έριχναν τα πυρά τους, είτε θα έβρισκαν εκείνες τις πολιτικές ώστε να αποδείξουν στους πολίτες πως η κυβέρνηση που δημιουργείται χωρίς τους βασικούς κομματικούς πόλους δεν μπορεί να έχει μέλλον.
Όλα τα παραπάνω είναι φυσικά θεμιτά και μάλλον δικαιολογημένα, όταν παίζεται ένα πολιτικό παιχνίδι σε μια ιδιόμορφη περίσταση, όπως η σημερινή που ζούμε. Εκείνο που ξεχνούν και οι δύο πλευρές, είναι πως ο αποδέκτης θετικών και αρνητικών κριτικών είναι οι πολίτες. Δημιουργείται δηλαδή ένα τοξικό κλίμα, όπου κάθε μέρα οι θεσμοί, οι πολιτικοί, το σύστημα απαξιώνονται ακόμη περισσότερο στα μάτια του κόσμου, το οποίο φαίνεται πως ίσως γυρίσει μπούμερανγκ και στις δύο πλευρές.
