Πολιτισμικές Προκαταλήψεις και Σιγά τ’ Αβγά!

Του πήρα κατσαρολάκι για ποσέ, απ’ αυτά που βάζεις νερό από κάτω, σπας τα αβγά σε ειδικές θήκες, ψήνεις με ατμό σε σχήμα στρογγυλούλια και κάνεις παρουσίαση μάστερ σεφ. Από μια μαρκέτα στη Λόντρα το ψώνισα, εκπτωτική με φίρμες, ολόκληρο χωριό με μάλμπερι, μπέρμπερι, Louvi Vraston και τα καλύτερα κουζινικά στη μέση του πουθενά. Αμέ, σκεύος από ανοξείδωτο ατσάλι, τίποτα να μην παθαίνει! Χαλάλι του ατσαλένιου μου, κάθε μάνα αυτό εύχεται για το μωρό της να ’ναι γερό σαν το ανοξείδωτο ατσάλι, όσο και να μεγαλώσει για μένα θα είναι το μωρό μου. Μου. Αμ’ τι;

Πια όμως το μωρό είναι υποσιτισμένο, σαν αυτά της Μπιάφρα. Νηστικό. Αχ… Ποιος θα μου το λεγε ότι θα ’φερνα εγώ στον κόσμο το παλικάρι μου, θα το μεγάλωνα μες τα φούτσαλ και τα τάεκβοντο, με τα φροντιστήρια ενισχυμένης χημείας, στα ιδιωτικά σχολεία και τα καλύτερα πανεπιστήμια για να τόνε στρατολογήσει ο Πούτιν. Ω ναι, σπίτωσε το ξανθό γένος, μια ψηλή ξανθιά με πόδια αλόγου, τι το χρειάζεσαι μωρό μου εσύ το άλογο; Δεν σου πήραμε κούρσα είκοσι αλόγων; Αναβάτης είσαι; Αναβάτη τον έβγαλαν οι φίλοι του γιατί είναι μόλις ένα 1.60. Τι τη θέλεις αγάπη μου την αλλοδαπή κοπέλα, θα σε νοιαστεί νομίζεις, νοιάστηκαν ποτέ οι ξένοι τον τόπο μας; Η υπερδύναμη αγόρι μου θα κοιτάξει πρώτα το συμφέρον της.

Και ήταν και δεκαπέντε χρόνια μικρότερή του. Μεγαλούτσικη φαινόταν δηλαδή όταν μας την έφερε και σκέφτηκα πως έμοιαζε με το παγόβουνο που πήγε και κάρφωσε ο Τιτανικός. Πορεία προδιαγεγραμμένη, δεν φτάνει που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα είχαν και χάσμα γενεών. Τι της βρήκε;

Είναι τα πόδια έκοψε και έραψε η Όλγα, η μοδίστρα, όταν τη ρώτησα. Άλλη αλόγα αυτή, δύο μέτρα, με ξανθό μαλλί μέχρι τη μέση, σαραντάρα αυτή, πέτυχε υπηκοότητα ετών ενενήντα, μακαριστός πλέον.

Βρε Όλγα, ο γιος μου τα ’φτιαξε με μια δικιά σας, ρίξε συμβουλή, δέκα, μου απάντησε το μαντείο της Σιβηρίας, ρίχνοντάς μου μια μούντζα νταμπλ εμβληματική. Τι δέκα; Χρόνια, τόσα τους δίνω… Και γιατί παρακαλώ; Γιατί οι άντρες είναι οι πιο ηλίθιοι στον κόσμο.

Ακολούθησε παύση. Αισθάνθηκα τ’ αχείλι μου να στραβώνει να μουδιάζει καθώς η Όλγα με κοιτούσε με το στραβό χαμογελάκι του θριάμβου. Άξαφνα η γυναίκα-σορμπέ λεμόνι μαλάκωσε, ίσως να σκέφτηκε πως θα έμενα στον τόπο. Κοίτα, τα πόδια της δεν είναι για την κουζίνα. Τα ’χει για να φοράει λουμπουτάν, και να λικνίζεται!

Τάδε έφη η άτιμη η Όλγα, που κάθε φορά μετανιώνω την ώρα και τη στιγμή που της τα λέω γιατί μου απευθύνεται με ύφος ανώτερο και ξυπνά το πατριωτικό μου. Τότε γιατί δεν μένετε στη χώρα σας να παντρευτείτε τους δικούς σας ε; Διότι οι δικοί μας είναι οι χειρότεροι άντρες στον κόσμο. Πίνουν και δέρνουν. Σηκώθηκα να φύγω. Και που ’σαι, ούτε αβγό δεν ξέρει να ψήσει. Και έπρεπε να διαλέξει το μοναχοπαίδι μου;

Στα δέκα χώρισαν, διάνα η νταρντάνα από το Καζακστάν. Και του πήρε και τα σώβρακα. Και βρέθηκα στα ογδόντα να κάνω ντελίβερι κεφτέδες και παστίτσια, τα αγαπημένα του και τον ταξιτζή για τα μικρά της λεγάμενης που ισχυρίζεται πως είναι του γιού μου.

Ομολογώ όμως ανακουφίστηκα. Ρατσίστρια εγώ δεν είμαι αλλά ετούτες δεν ξέρουν τι θα πει φιλότιμο. Ρε συ Όλγα, ήταν άρρωστος και δεν του έφτιαξε μια σούπα, το πιστεύεις; Μα ούτε μια σούπα; Μου έριξε ένα γυάλινο βλέμμα και νά την η επαλήθευση διπλού κωδικού. Εγώ σ’ το ’πα! Θυμάσαι; Δεν τη διάλεξε για το νοικοκυριό της αλλά μετά θυμήθηκε τα κουπέπια. Ε δεν πρόκειται να τυλίξει κουπέπια η Ρωσίδα τι δεν καταλαβαίνεις κυρά Μαρία μου; Την τσάντισα πολύ την Όλγα νομίζω γιατί τα υπόλοιπα μου τα είπε στα ρωσικά. Το βούλλωσα και πήγα ταξίδι να μου περάσει η εθνική ήττα. Και του πήρα και το σκεύος για τα ποσέ. Τουλάχιστον να τρώει αβγά που έχουν πρωτεΐνη.