Το Σάββατο που μας πέρασε, το οποίο σύμφωνα με την ορθόδοξη θρησκεία ήταν το Σάββατο του Λαζάρου, μια κοπέλιτσα κοντά στα 30 στεκόταν μαζί με το μωρό της στο ταμείο γνωστής υπεραγοράς. Πίσω της στεκόταν μια κυρία τουλάχιστον 65 ετών, και μετά ήμουν εγώ. Η κοπελίτσα, όση ώρα περίμενε να τελειώσει ο προηγούμενος, έκανε κάτι υπολογισμούς, την ίδια στιγμή που το μωρό έκανε τα γλυκά μάτια και χαμογελούσε στην κυρία που βρισκόταν μπροστά μου. Έρχεται η σειρά της 30χρονης στο ταμείο και εκεί φάνηκε τι μετρούσε και ξαναμετρούσε όλη την ώρα. Χρειαζόταν άλλα 13 ευρώ για να πληρώσει όλα όσα ήθελε να πάρει. Έβγαλε έξω κάτι σαμπουάν, ένα ψωμί και κάποια από τα παιδικά γάλατα που είχε πάρει. Αγόρασε όσο πράγματα μπόρεσε να αγοράσει και τα υπόλοιπα τα έβαλε στην άκρη η ταμίας για να τα επιστρέψει στη συνέχεια πίσω στα ράφια τους. Αφού έφυγε η κοπελίτσα, η κυρία μπροστά μου ζήτησε από την ταμία να κτυπήσει μαζί με τα δικά της και τα ψώνια που δεν μπόρεσε να πληρώσει η 30χρονη μητέρα. Εκεί ήταν που κατάλαβα τι έχει συμβεί. Βλέπετε όση ώρα η κοπέλα προσπαθούσε να κόψει από το φαΐ της για να πληρώσει το φαγητό του μωρού της, εγώ έπαιζα με το κινητό μου. Καταραμένη τεχνολογία.
Όση ώρα κτυπούσε τα πράγματα η ταμίας, η κυρία μπροστά μου πήγε και έφερε και άλλα κουτιά παιδικό γάλα, αλλά και διάφορα άλλα προϊόντα, τα οποία έβαλε σε σακούλες ξεχωριστές από τις δικές της. Με την άκρη του ματιού μου είδα στη συνέχεια την κυρία να βγαίνει έξω από την υπεραγορά και να ψάχνει την 30χρονη. Της παρέδωσε τα πράγματα που είχε αγοράσει γι’ αυτήν και το παιδί της και έβγαλε και κάτι άλλο από την τσάντα της και της το έδωσε. Μάλλον ήταν χρήματα ή το τηλέφωνό της. Δεν μπορούσα να διακρίνω από την απόσταση που ήμουν.
Έφυγα από εκεί και δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα με τις δύο αυτές γυναίκες. Ξαφνικά μπαίνει στο ραδιόφωνο ένα σποτάκι που έλεγε κάτι για το Πάσχα και το τι δεν πρέπει να λείπει από το πασχαλινό μας τραπέζι. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα την κοπέλα από την υπεραγορά. Τι Πάσχα θα κάνει άραγε αυτή και το παιδάκι της; Τι Πάσχα θα κάνουν, όχι μόνο εκείνες αλλά και πολλοί συμπολίτες μας, οι οποίοι ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά. Γι΄αυτούς ο Χριστός δεν θα αναστηθεί, και η Κυριακή που έρχεται θα είναι άλλη μια ημέρα προσπάθειας να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. Τι μας νοίαζει όμως εμάς; Το μόνο που μας ενδιαφέρει, είναι τι θα φορέσουμε τη νύχτα της Ανάστασης, να πετύχουν οι φλαούνες και τα κόκκινα τα αβγά, και κυρίως να ψηθεί καλά η σούβλα. Αυτά δεν είναι που έχουν σημασία στο τέλος της ημέρας;
