Ο Γκέμπελς και οι μέρες μας

«Όσο μεγαλύτερο το ψέμα, και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό γίνεται», έχει πει κάποτε ο Γιόζεφ Γκέμπελς.

Ο αρχιπροπαγανδιστής των Ναζί απάλλαξε σχετικά νωρίς την ανθρωπότητα από την παρουσία του, αυτοκτονώντας μαζί με τη σύζυγό του, αφού πρώτα δηλητηρίασαν τα έξι τους παιδιά ανήμερα την Πρωτομαγιά του 1945, καθώς οι Σύμμαχοι έμπαιναν στο Βερολίνο.

Δυστυχώς όμως, ήταν ήδη αργά. Το κακό είχε γίνει και το αστείρευτο δηλητήριο με το οποίο ο Γκέμπελς τροφοδοτούσε για χρόνια την προπαγανδιστική μηχανή των Ναζί έρεε πλέον στις φλέβες των περισσότερων Γερμανών. Kαι όχι μόνο.

Το Ολοκαύτωμα είχε ήδη συντελεστεί με έξι εκατομμύρια Εβραίους νεκρούς, ο δε Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε προκαλέσει ανυπολόγιστη καταστροφή.

Σήμερα, η εφιαλτικά σκοτεινή ευφυία του Γκέμπελς παραμένει σημείο αναφοράς καθώς,, δυστυχώς, τα συμπεράσματα του αρρωστημένου του μυαλού, κυρίως ως προς τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να χειραγωγηθούν οι μάζες, παραμένουν και αυτά επίκαιρα.

Η πολιτική ορθότητα δε και το cancel culture, ως η κατάρα της δικής μας εποχής, βοηθούν ώστε κάποια από αυτά τα ψέματα, όχι μόνο να συντηρούνται κυρίαρχη άποψη, αλλά και να παρουσιάζονται ως «αλήθειες», οι οποίες κιόλας δεν επιδέχονται αντιλόγου, πόσω δε μάλλον και διάψευσης. Ακόμα και όταν τα γεγονότα βοούν.

Στην περίπτωση δε των Εβραίων, ο προαιώνιος αντισημιτισμός ο οποίος βόλευε τους περισσότερους από τους λαούς που τους φιλοξένησαν στις δύο χιλιετίες της εξορίας τους από τη γη τους να τους φορτώνουν ότι εκείνοι έκαναν στραβά και να τους δαιμονοποιούν επανέρχεται σήμερα δριμύτερος καθώς η μόδα της απόρριψης τού… δαιμονικού επίσης κράτους που έφτιαξαν, η μόδα η οποία τροφοδοτεί και αναφλέγει πια τον αντισημιτισμό παγκοσμίως, έχει γίνει ακριβώς λόγω όλων των πιο πάνω trend της εποχής.

Βεβαίως, η εξήγηση για αυτό, για την οποία είχα γράψει και παλαιότερα, είναι μια άλλη ιστορία. Μια ιστορία η οποία περνάει από πολλά, με πρώτο το πώς μέχρι την ανακήρυξη του Ισραήλ -αλλά και μετά από αυτήν- κανένας από τους Άραβες στην περιοχή δεν προσδιοριζόταν ως «Παλαιστίνιος», αντιθέτως πριν την ίδρυση του Ισραήλ οι Εβραίοι ήταν εκείνοι που προσδιορίζονταν πολύ περισσότερο ως τέτοιοι.

Ακόμα και τα νομίσματα της Βρετανικής Εντολής της Παλαιστίνης ανέγραφαν και τα εβραϊκά δεκαετίες μάλιστα πριν, οι δε Εβραίοι που ζούσαν εκεί εκπροσωπούσαν την «Παλαιστίνη» στις πλείστες αθλητικές και άλλες διοργανώσεις στο εξωτερικό.

Το πώς αυτό εξελίχθηκε μετά την ανακήρυξη του Ισραήλ, το οποίο Ισραήλ με βάση απορριφθέν από τους Άραβες ειρηνευτικό σχέδιο του ΟΗΕ δεν ήταν παρά ένα μικροσκοπικό κομμάτι γης, ερήμου ως επί το πλείστον στο οποίο είχαν κατοικήσει οι Εβραίοι, είναι πια Ιστορία. Kαι είναι εκεί.

Μια ιστορία η οποία λέει πως οι Άραβες ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν -και ξεκινούν ακόμα εάν μιλάμε για τους εξτρεμιστές- τους πολέμους για να αφανίσουν το Ισραήλ, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δημιουργήθηκε και ακόμα εθνικά «κατάγεται» όχι από τους Εβραίους της Ευρώπης, αλλά συντριπτικά μάλιστα τα πρώτα χρόνια, από το ένα και πλέον εκατομμύριο το οποίο οι αραβικές χώρες είχαν εκδικητικά απελάσει, τους Εβραίους της Μέσης Ανατολής και της βορείου Αφρικής.

Αποστερώντας τους τις υπηκοότητες σε μια νύχτα και κατάσχοντας τις περιουσίες τους. Αυτοί πήγαν αναγκαστικά στο Ισραήλ τα πρώτα χρόνια. Οι απογραφές είναι αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία και αυτές.

Η ίδια ιστορία, πάντα παρενθετικά, διδάσκει με αποδείξεις ότι το νεοϊδρυθέν εβραϊκό κράτος προοριζόταν για να γίνει «σοσιαλιστικό», εξ ου και είχε αρχικά την εύνοια των Σοβιετικών, όχι των Δυτικών. H ΕΣΣΔ ήταν η πρώτη χώρα που το αναγνώρισε, ακολουθούμενη από την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία.

Στον ΟΗΕ η Βρετανία τήρησε αποχή στην ψηφοφορία, ενώ οι ΗΠΑ διά του Τρούμαν χρειάστηκαν εβδομάδες ασφυκτικών πιέσεων από τους εκεί Εβραίους για να αλλάξουν απόφαση. Φυσικά στο κυρίαρχο αφήγημα, και αφού οι Σοβιετικοί αποφάσισαν ότι τους συνέφερε οικονομικά και στρατιωτικά η υποστήριξη των Αράβων. ειδικά μετά το Σουέζ, το Ισραήλ βαφτίστηκε… δημιούργημα του ιμπεριαλισμού και η αραβική τρομοκρατία εναντίον του που ακολούθησε, έγινε επαναστατική και απελευθερωτική δράση.

Οι Άραβες έχασαν τους πολέμους και απέτυχαν να το καταστρέψουν. Οι πλείστοι το χώνεψαν πλέον, σε επίπεδο κράτους τουλάχιστον, και συνεργάζονται μαζί του, έχοντας καταλάβει ότι διαθέτει τη δημοκρατία και τη γνώση που εκείνοι ποτέ δεν απέκτησαν και δεν θα μπορούσαν υπό τις παρούσες συνθήκες να αποκτήσουν. Κάποιοι άλλοι πάλι, ούτε αυτό.

Το αφήγημα όλων αυτών είναι που αναγεννάται σήμερα στη Δύση -και όχι μόνο- ως «προοδευτική» μόδα εποχής, συνεπικουρούμενο ενίοτε και από τις απόψεις αριστερών κυρίως Εβραίων στις ΗΠΑ και αλλού, οι οποίοι ως τέτοιοι ιεραρχούν την πολιτική τους ταυτότητα και ιδεολογία και συνήθως νιώθουν να ντρέπονται έναντι των ομοϊδεατών τους και του αντισημιτισμού τους, ο οποίος παραμένει ζωντανός όσο ποτέ.

Ζωντανός και χαμένος σε ιστορικές ανακρίβειες και συσσωρευμένα «αριστερά» πάθη δεκαετιών, αλλά και, το κυριότερο, μασκαρεμένος ως αγώνας «υπέρ των Παλαιστινίων», ένας αγώνας ο οποίος υποστηρίζει την καταστροφή ενός πρωτοπόρου -μικροσκοπικού- κράτους και τον αφανισμό του μαζί με τα δέκα σχεδόν εκατομμύρια των πολιτών του, από τα οποία τα δύο είναι αραβικής καταγωγής και βρίσκονται παντού: στο Δημόσιο, στον στρατό, στα νοσοκομεία, στις δικαστικές υπηρεσίες με όλα τα δικαιώματα των Εβραίων υπηκόων.

Όσο για τα Παλαιστινιακά εδάφη, κανείς δεν θυμάται ότι αυτά χάθηκαν μετά από τον Πόλεμο του 1967 για αφανισμό του Ισραήλ, τον οποίο οι Άραβες ξεκίνησαν και έχασαν. Όπως κανείς δεν ακούει το απλούστερο: το θέμα τη ασφάλειας του Ισραήλ με ανθρώπους να δολοφονούνται κάθε μέρα σχεδόν σε δρόμους και σε στάσεις λεωφορείων και την… καλή Παλαιστινιακή Αρχή, το διεφθαρμένο καθεστώς του Αμπάς το οποίο ξυλοκοπεί μέχρι θανάτου ακόμα και δημοσιογράφους που το επικρίνουν, να δίνει συντάξεις στις οικογένειες εκείνων που γίνονται «μάρτυρες» όταν μετά τους φόνους αθώων πολιτών - ακόμα και παιδιών, όπως τις προάλλες στην Ιερουσαλήμ- που διαπράττουν, εξουδετερώνονται από την ισραηλινή Αστυνομία.

Σ’ αυτό το μοδάτο και πάλι πανηγύρι της παραπληροφόρησης και της διαστροφής της αλήθειας, με τους δαιμονικούς Εβραίους να βασανίζουν τους καημένους τους Παλαιστίνιους, το φοβερό marketing του αραβικού εθνικισμού, ο οποίος δεν θέλει ούτε έναν Εβραίο στην περιοχή, είχε και έχει το πάνω χέρι συνεπικουρούμενο από πάθη και την επιλεκτική ιστόρηση η οποία περνάει μέσα από συμφέροντα ακόμα και σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο ΟΗΕ, την ώρα μάλιστα που όλοι αυτοί ισχυρίζονται ότι οι κακοί Εβραίοι κυβερνούν τον πλανήτη!

Η προσπάθεια όσων επιδιώκουν να αναδείξουν την πραγματική εικόνα, είναι καταδικασμένη να προσκρούει σε ένα σχεδόν αδιαπέραστο τείχος παραπληροφόρησης και προκατάληψης ενάντια στο Ισραήλ στο οποίο σταματούν και όλα όσα δείχνουν τη δική του πλευρά, με πρώτο τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει ο κάθε πολίτης στους δρόμους του, αλλά και την απειλή ενάντια στο ίδιο το κράτος συνολικά.

Τις προάλλες, μετά από μέρες προσευχών χιλιάδων μουσουλμάνων στο Αλ Άκσα για το ραμαζάνι, Άραβες εξτρεμιστές άρχισαν όπως κάθε χρόνο να πετούν πέτρες, φωτοβολίδες και άλλα αντικείμενα ενάντια στους Ισραηλινούς φρουρούς οι οποίοι απαγορεύουν σε μη μουσουλμάνους να εισέλθουν υπό κανονικές συνθήκες. O λόγος φέτος; Η άρνηση των εξτρεμιστών να επιστρέψουν σε Εβραίους να επισκεφθούν τον χώρο ο οποίος είναι ιερός και για τους ίδιους, ενόψει του εβραϊκού Πάσχα.

Ο έξω κόσμος όμως έμαθε την επομένη ότι η ισραηλινή Αστυνομία έδειρε «πιστούς που προσεύχονταν», όπως πάντα μαθαίνει την ιστορία από την ανάποδη. Ευτυχώς αυτή τη φορά υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία για την αλήθεια. Ακόμα και μαρτυρίες Παλαιστινίων ότι τους κλείδωσαν έξω οι εξτρεμιστές. Αλλά ακόμα και αυτά, λίγοι ασχολήθηκαν να τα προβάλουν καθώς δεν πουλούσαν και δεν κολλούσαν με το ψέμα που έμαθε να χάφτει ο κόσμος για τους «καλούς» και τους «κακούς».

Τα νέα επεισόδια τροφοδότησαν, όπως ήταν αναμενόμενο, τους Άραβες εξτρεμιστές, οι οποίοι εξαπέλυσαν επιθέσεις με πυραύλους από το ,νότιο Λίβανο, αλλά και τους ανάλογους Εβραίους εντός του Ισραήλ οι οποίοι εργαλειοποιούν τον φόβο των πολιτών για να προωθήσουν τις δικές τους ατζέντες. Ο φόβος όμως δεν είναι παράλογος. Είναι πραγματικός. Όσες από τις ρουκέτες της ιρανικής επί της ουσίας Χεζμπολάχ δεν ανακόπηκαν χθες χτύπησαν σπίτια και γειτονιές στο βόρειο Ισραήλ. Ακόμα και σε μια παιδική χαρά έσκασαν. Ο κόσμος στο βόρειο Ισραήλ, οι Εβραίοι αλλά και Δρούζοι και άλλοι, όπως και στο τέλος κάθε ραμαζανιού με τη βία που εκδηλώνουν οι εξτρεμιστές, έτρεξε στα υπόγεια.

Όσο για τον Γκέμπελς θα ήταν αναμφίβολα περήφανος σήμερα για αντισημιτικό μίσος που γιγαντώνεται και πάλι.

Ο Γκέμπελς δεν ζει σήμερα. Ζούμε όμως εμείς. Και το θέμα είναι εάν η συνείδησή μας μας επιτρέπει να βρίσκουμε τέτοιες δικαιολογίες προκειμένου να γινόμαστε αρεστοί στο κυρίαρχο ρεύμα ή εάν επιλέγουμε τα απλά δεδομένα και την ιστορική αλήθεια. Ακόμα κι όταν δεν γινόμαστε αρεστοί λέγοντας την.