Η κυρία Στυλιανού - Λοττίδη και η κάθε «άχρηστη»

Τα πράγματα δεν είναι τόσο σύνθετα όσο φαίνονται. Κάθε άλλο. Η δε υπόθεση αυτή είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να δούμε πρώτον, πώς διαχωρίζεται και πώς πρέπει να διαχωρίζεται το συναίσθημα και η εντύπωση από τα δεδομένα και τη λογική, δεύτερον, πώς οι εξουσίες οφείλουν να παραμένουν η κάθε μία στα όριά της, αλλά και τρίτον, πόσο θα πρέπει να αποφεύγουμε να δίνουμε τροφή στους κανίβαλους. Κρίσιμο, ειδικά στις μέρες μας.

Αρχίζοντας από το τελευταίο, εάν ρίξει κανείς μια ματιά στα ρεπορτάζ για τη χθεσινή συνεδρία της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής στην οποία συζητήθηκε το θέμα της απόφασης του Προέδρου της Δημοκρατίας για επαναδιορισμό της Μαρίας Στυλιανού – Λοττίδη στη θέση της επιτρόπου Διοικήσεως, και ειδικά εάν διαβάσει τι γράφεται από κάτω, θα καταλήξει σε κάποια βασικά συμπεράσματα ως προς το κλίμα που έχει διαμορφωθεί και το οποίο, αν και σίγουρα δεν αποδίδει την πραγματική εικόνα σε μια εποχή και σε μία χώρα στην οποία οι πλείστοι που σχολιάζουν είναι τοξικοί και ψέκια πίσω από ψευδώνυμα, εντούτοις να που διαμορφώνει κάποια εικόνα και ένα ευρύτερο κλίμα ανθρωποφαγίας.

Με βάση το κλίμα αυτό και με λέξεις που δανείζομαι από σχόλια, πρόκειται για μια «άχρηστη» η οποία διορίστηκε εκεί «λόγω του άντρα της» και η οποία «δεν κάνει τίποτα». Ως ένας από εκείνους δε οι οποίοι είχαν διαφωνήσει ανοιχτά με τον διορισμό της, κυρίως διότι πίστευα, και το έγραψα άλλωστε καθαρά ότι ένα άλλο άτομο το οποίο προοριζόταν για τη θέση και είχε τεράστια εμπειρία για να την αναλάβει ήταν σαφώς καλύτερο, έχω, νομίζω, το δικαίωμα και ίσως την υποχρέωση να τοποθετηθώ, πέντε χρόνια μετά.

Ναι, για τον διορισμό της τότε, που δεν την ήξερε κανείς, ενδεχομένως να συνέβαλε ή και να υπήρξε καθοριστικής σημασίας η ιδιότητα του εκδότη συζύγου της ως προς την επιλογή του τέως Προέδρου, ο οποίος ίσως και να προσέβλεπε σε ευνοϊκότερη μεταχείριση από τα ΜΜΕ του, την οποία όμως στη συνέχεια ουδείς μπαίνει στη διαδικασία να δει εάν την είχε. Και δεν την είχε.

Αυτό δεν σταμάτησε να κυνηγά έκτοτε την επίτροπο Διοικήσεως, παρόλο που ούτε «άχρηστη» αποδείχτηκε, ούτε έδωσε αφορμές. Υπήρξαν μάλιστα και αρκετές στιγμές κατά τις οποίες συγκρούστηκε και κρατήθηκε στο ύψος που απαιτούσε το αξίωμά της, αλλά και αυτές χάθηκαν διότι είχαν ήδη επικρατήσει εντυπώσεις, εντυπώσεις και σεξιστικές, ναι, και άδικες.

Υπήρχε δε ένα σοβαρό ερώτημα τότε το οποίο δεν μας απασχόλησε και ούτε και σήμερα μας απασχολεί με αφορμή τον επαναδιορισμό της: πληρούσε τις προϋποθέσεις για τον διορισμό η κυρία Στυλιανού – Λοττίδη ή όχι; Η απάντηση είναι πως και τις πληρούσε και τις πληροί.

Η δε επιλογή του/της επιτρόπου Διοικήσεως ήταν και είναι προνόμιο του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας και η Βουλή, η οποία καλείται να την εγκρίνει, έχει αυτή την ευχέρεια, όχι για να πει εάν της αρέσει ή όχι αυτός/αυτή που διάλεξε ο Πρόεδρος, αλλά για να παρεμβαίνει εκεί όπου υπάρχει ζήτημα. Ζήτημα προσόντων, χρηστής διοίκησης, παραβίασης της νομοθεσίας και πολλά άλλα. Όχι… γούστου. Ούτε προτίμησης.

Εάν οιοσδήποτε έχει την αίσθηση ότι, είτε ο νυν είτε ο τέως Πρόεδρος τη διόρισαν αποβλέποντας σε κάτι άλλο, αυτό δεν είναι δυνατόν να σημαίνει ότι η κυρία Στυλιανού – Λοττίδη παύει να υφίσταται ως άνθρωπος, ως νομικός και ως υποψήφια για το αξίωμα.

Εάν επίσης ο Νίκος Χριστοδουλίδης, όπως λέει η αντιπολίτευση, δεν συνέστησε (από τον πρώτο μήνα της διακυβέρνησής του, όπως υποθέτω ότι έκανε και το ΑΚΕΛ όταν ήταν εκείνο στην εξουσία!..) γνωμοδοτικό συμβούλιο για να ελέγχει τα βιογραφικά των υποψηφίων, αυτό και πάλι είναι θέμα που δεν την αφορά. Αφορά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είναι πολιτικό θέμα.

Με την… αβανιά, λοιπόν, λόγω του συζύγου της να μετατρέπεται σε απόδειξη για τα τρολ και τους ψέκες του διαδικτύου, με τα όσα έχει κάνει να έχουν απλά διαγραφεί διότι δεν βολεύουν, αλλά και με τον απαράδεκτο γενικό ελεγκτή να τη διασύρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αλλού, εκτονώνοντας μία ακόμα από τις πολλές του εμμονές, αλλά και τη μόνιμη ανάγκη του να παριστάνει τον Ιαβέρη, η γυναίκα αυτή έχει μετατραπεί, όπως πολύ σωστά είπε και εκείνη, σε «κυρία του κυρίου» η οποία καλείται να αποδείξει και τα πλέον αυτονόητα.

Όσο για το... ακλόνητο επιχείρημα με τα είκοσι βιογραφικά που υπήρχαν: κανείς και καμία μας δεν ξέρει αυτή τη στιγμή εάν υπήρχε έστω και ένας καλύτερός της. Μπορεί να ήταν και οι είκοσι; Μπορεί, βέβαια. Όμως ο Πρόεδρος αποφασίζει και εκείνοι που διαφωνούν από εκείνον θα έπρεπε να ζητούν διευκρινίσεις. Όχι εξηγήσεις, έτσι; Απλώς διευκρινίσεις.

Διότι εάν ήθελαν εξηγήσεις. θα μπορούσαν να είχαν ανά πάσα στιγμή αλλάξει τη νομοθεσία, εισάγοντας άλλα κριτήρια τα οποία θα τους ικανοποιήσαν. Δεν το έκανε κανείς τους, και ούτε θα το κάνει για έναν και μοναδικό λόγο: διότι κάποτε θα έρθει και η σειρά τους να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν.

Και τότε αυτά που δεν χωρούν, όπως λένε από την πόρτα, μια χαρά θα περνούν από την τρύπα του βελονιού.

Εμάς αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί, είναι εάν επιτρέπουμε μία / ένας πολίτης ή αξιωματούχος -όποιος και να είναι- να υποβάλλεται σε αυτή την εξευτελιστική μεταχείριση με βάση, είτε τις εμμονές του γενικού ελεγκτή, ο οποίος δεν άφησε άνθρωπο για άνθρωπο που να μην τον κυνηγήσει και να μην τον διασύρει δημοσίως προκειμένου να εξαργυρώνει τον λαϊκισμό για να χτίζει την εικόνα του στους αμέτρητους ψέκες και τους τοξικούς, είτε με τη λογική ότι μια γυναίκα εάν είναι σύζυγος ιδιοκτήτη ή σχετιζόμενου με ΜΜΕ πρέπει να μένει σπίτι και να πλένει σώβρακα για να μην κατηγορηθεί ότι έτσι πήρε τη θέση.

Και αυτό να ισχύει, πέντε χρόνια μετά που και έργο επέδειξε και ουδεμία αφορμή έδωσε!

Κοντολογίς, θα πρέπει να διερωτηθούμε εάν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι και πολίτες οι οποίοι συζητούν σοβαρά και ζητούν να εφαρμόζεται ο νόμος και εκεί όπου ενδεχομένως να μην τους ικανοποιεί κάτι στο νόμο απαιτούν να βελτιώνεται, ή κανίβαλοι οι οποίοι όταν δεν γουστάρουν κάποιον για τον όποιον λόγο καταργούν τη λογική τους και υιοθετούν αγόγγυστα τις αβανιές που βγάζει ο οποιοσδήποτε ,αλλά και τις εξισώσεις οι οποίες ξεκινούν από το αποτέλεσμα.

Ο καθένας κάνει την επιλογή του.