Η άτιμη φάρα των δημοσιογράφων και η ευθύνη

Μια ανάρτηση στο Facebook από μία κυρία, δεν έχει σημασία ποια, αλλά μία κυρία ενεργή στα social media, στέκεται αφορμή για αυτό το άρθρο. Ανέφερε πως δεν σηκώνει το κλίμα στα ΜΜΕ να δημοσιεύσουν κάποιο πρωταπριλιάτικο ψέμα. Μας την είπε με λίγα λόγια στους δημοσιογράφους πως είμαστε ψεύτες. Απ’ όλα είμαστε. Και ψεύτες, και άνθρωποι της αλήθειας. Άτιμη φάρα είναι το συνάφι μου των δημοσιογράφων για να ακριβολογούμε. Βρε, κάθε μέρα βγαίνουμε με στελέχη της κυβέρνησης, μας δίνουν 5-6 χιλιάρικα και μετά πάμε διακοπές και πίνουμε πίνα κολάντα συνοδεύοντάς τα με αμπελοπούλια γιατί είμαστε και χώρκατοι. Και τρώμε και αμπελοπούλια γιατί είμαστε και παράνομοι. Τα παίρνουμε χοντρά, αλλά ταυτόχρονα οι δημοσιογράφοι εργάζονται για έναν πενιχρό μισθό. Είμαστε πουλημένοι, μας έχουν αγοράσει Ρώσοι, επιχειρηματίες, πολιτικοί, πεθαμένοι και ζωντανοί, μας έχουν ρίξει στα πατώματα και μας χτυπάνε αλύπητα οι εκδότες μας και ταυτόχρονα μας κρατάνε το χέρι για να πηγαίνει στις σωστές λέξεις την ώρα του πληκτρολογίου.

Δεν ξέρω να σας πω πολλά για τους δημοσιογράφους, τα Μέσα Ενημέρωσης, τον τρόπο που λειτουργούν, μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι ταυτόχρονα αλήθεια και ψέματα. Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι πως τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης, για να τσουβαλιάσω και τα κανάλια και τα ραδιόφωνα και όλους μαζί, λογοδοτούν για καθετί που δημοσιεύουν / μεταδίδουν. Και πρέπει να το αποδεικνύουν αν όντως γράφουν την αλήθεια, στις επιτροπές, στις αρχές μέχρι στα δικαστήρια. Δεν το έγραψε μόνο και μόνο επειδή το κατέβασε η κούτρα του στο διαδίκτυο. Δίνει λόγο στον εργοδότη (δεν έχει σημασία σε ποιο Μέσο είναι, πόσο ανεξάρτητο είναι, πόσο αντικειμενικό είναι), σημασία έχει πως υπάρχει ευθύνη.

Και αυτή η έρμη η ευθύνη των πράξεων που χάθηκε (στους δημοσιογράφους είναι ο λόγος τους, τα γραπτά τους), είναι από τα βασικά μας προβλήματα, από τότε που έχουμε όλοι (δημοσιογράφοι και μη) δημόσιο λόγο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Δεν υπάρχει τεκμηρίωση. Δεν υπάρχει διασταύρωση. Δεν υπάρχει ευθύνη ό,τι και να γράψεις. Όχι πως και οι δημοσιογράφοι την ξέρουν 100%. Ας πούμε, για παράδειγμα, σε δελτίο ειδήσεων, κυρία κουνούσε το δάχτυλο στην κυβέρνηση, απειλώντας πως δεν θα προβληθούν δηλώσεις για κάποιο περιστατικό. Λες και η συχνότητα ανήκει στο κανάλι και δεν είναι δημόσια, λες και είναι χωράφι της. Ναι, οφείλεις να μεταδώσεις την είδηση, αλλά ταυτόχρονα έχεις ελεύθερα την άποψη να εκφράσεις την κριτική. Η μη μετάδοση των ειδήσεων, μήπως σε κάνει ένα με αυτούς τους οποίους κριτικάρεις, ειδικά στα μάτια του κοινού; Λογικά η αρμόδια αρχή θα έχει δει το περιστατικό και θα δράσει.

Είναι δύο εβδομάδες τώρα που διαβάζουμε διάφορες ταυτόχρονα ιστορίες και θεωρίες συνωμοσίας σε σχέση με ειδήσεις που κυκλοφορούν και δεν… αποκαλύφθηκαν από δημοσιογράφους. Έχουν διασταυρωθεί, ώστε να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα; Επίσης, πόσο εύκολο είναι να κατηγορείται ένας άνθρωπος και να διασύρεται δημοσίως χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία πως έγινε ένα περιστατικό; Κι αν γίνεται με μια αλόγιστη ευκολία στα δημόσια πρόσωπα, τι θα γίνει με τους υπόλοιπους; Εύκολα να γράφεις ό,τι θέλεις. Δύσκολα όμως να παίρνεις την ευθύνη αυτών που γράφεις.