Περί κ...ομπαράδων και δημοσίων αξιωματούχων

Κύριε ελέησον, πλέον! Ναι, είναι ένας πολύ ορθόδοξα ανορθόδοξος τρόπος για να αρχίσει κάποιος ένα κείμενο, αλλά φοβάμαι πως τίποτα δεν αποδίδει καλύτερα το πώς νιώθει το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας, μαζί του και εγώ. Δεν είναι δυνατόν να ζούμε αυτό που ζούμε.

Ή μάλλον, είναι. Όλα είναι, ειδικά σ’ αυτή τη χώρα. Αυτό που δεν γίνεται είναι να τα παρακολουθούμε απαθείς.

Όλοι ζήσαμε άβολες στιγμές στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Πολλοί εκτεθήκαμε, ενίοτε και σοβαρά, μέσα από παρορμητικές συμπεριφορές, επιπολαιότητες και πράγματα τα οποία δεν τα θυμόμαστε με περηφάνια, ούτε και θα έπρεπε άλλωστε, μέχρι που να μάθουμε να διαχειριζόμαστε αυτήν την πραγματικότητα καλύτερα, να κρατάμε αποστάσεις και να αντιδρούμε ηπιότερα ή και καθόλου. 

Κάποιοι δεν θέλουν να το μάθουν και είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Ή μήπως όχι; Διότι εάν μιλάμε για δημόσιους αξιωματούχους και ειδικά άτομα που ηγούνται θεσμών, θα πρέπει κάποια στιγμή να ξανανοίξουμε τη συζήτηση νομίζω και να ασχοληθούμε σοβαρά.

Το φαινόμενο Χριστόφορος Τορναρίτης δεν με απασχολεί. Ο άνθρωπος είναι ένας ιδιώτης ο οποίος μπορεί να λέει και να κάνει ό,τι γουστάρει. Μιλάμε πάντα εντός των πλαισίων του νόμου. Το γεγονός ότι κάποιοι παίρνουν τις ανοησίες που γράφει και τις εκρήξεις του στα σοβαρά είναι ανησυχητικό και σίγουρα ακόμα χειρότερο, για το επίπεδο της αντίληψης όλων αυτών, είναι το γεγονός ακριβώς ότι δεν μιλάμε για λίγα αλλά για πολλά άτομα.

Δεν είμαι όμως ούτε κοινωνιολόγος, ούτε κάτι άλλο για να το αναλύσω. Όπως σίγουρα στερούμαι και της απαραίτητης κατάρτισης για να εξετάσω τη διαχρονική συμπεριφορά του γενικού ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη, μια συμπεριφορά συχνότατα εμμονική η οποία παραπέμπει σε ένα συχνότερα πληγωμένο υπερτροφικό «εγώ» το οποίο είναι αξιολύπητο κάποτε και το οποίο, μαζί με όλα τα άλλα, σίγουρα δεν αρμόζει σε δημόσιο λειτουργό, πόσω μάλιστα σε έναν λειτουργό ο οποίος εκπροσωπεί έναν από τους πλέον νευραλγικούς θεσμούς.

Έχω επικρίνει αμέτρητες φορές τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη, άλλες δε τόσες τον έχω επαινέσει και έχω επικαλεστεί το καλό, το μη εμμονικό και το μη καταδιωκτικό κομμάτι της δουλειάς του, το οποίο συχνά πέφτει θύμα αυτής της προβληματικής πτυχής της δημόσιάς του παρουσίας. Και αυτό σκοπεύω να κάνω και στο μέλλον.

Η απορία όμως, ειδικά μετά από τα τελευταία του ρεζιλίκια με τον Χριστόφορο Τορναρίτη, είναι εάν ο κ. Μιχαηλίδης έχει ή όχι συναίσθηση πρωτίστως της διαφοράς του από τον κύριο αυτό. Εάν δηλαδή αντιλαμβάνεται ότι ο γενικός ελεγκτής της Δημοκρατίας δεν μπορεί να ξεκατινιάζεται στα ΜΚΔ με τον καθένα, όπως ο κ. Μιχαηλίδης κάνει από την πρώτη κιόλας μέρα που ανέλαβε, όσο τουλάχιστον διατηρεί το αξίωμά του. Απλά δεν γίνεται.

Και δεν γίνεται διότι αυτό που διασύρεται δεν είναι ο κάτοχος αλλά το ίδιο το αξίωμα. 

Δικαίως θα ρωτήσει κάποιος εάν υιοθετώ αυτά που λέει ο κ. Τορναρίτης και εάν με δεδομένο ότι η ιστορία αυτή ξεκίνησε από εκείνον, δεν είμαι άδικος και δεν στερώ το δικαίωμα του κ. Μιχαηλίδη να απαντήσει και να προστατέψει τον εαυτό του μ’ αυτήν την προσέγγισή μου. Και θα είναι λογική η απορία.

Δυστυχώς όμως, δυστυχώς για τον ίδιο τον γενικό ελεγκτή, τα πράγματα δεν έχουν ακριβώς έτσι, που και να είχαν, φοβάμαι ότι και πάλι αυτός δεν είναι ο τρόπος για να το χειριστεί -επιμένω- ο γενικός ελεγκτής της Δημοκρατίας. Διότι τα περί προσωπικού account στα ΜΚΔ όλοι μπορούμε να καταλάβουμε ότι είναι γελοιότητες εάν μιλάμε για έναν δημόσιο αξιωματούχο όσο κατέχει το αξίωμα. Εκτός και εάν θεωρούμε ΟΚ να ξεκατινιάζεται λ.χ. ο Νίκος Χριστοδουλίδης ή η Αννίτα Δημητρίου μέσα από «προσωπικούς» λογαριασμούς. Γιατί δεν το κάνουν άραγε;

Στην περίπτωση δε του γενικού ελεγκτή, η ιστορία ξεκίνησε όπως και άλλες φορές από την κερκίδα του, από εκείνη την ανεκδιήγητη σελίδα «στήριξής» του τάχα και από την επιλογή του να παίζει στα ΜΚΔ σε απολύτως προσωπικούς και αδιανόητους για έναν τόσο υψηλόβαθμο αξιωματούχο όρους. Με βάση δε αυτούς, να μπαίνει και σε προσωπικές συζητήσεις και σε ανταλλαγές μηνυμάτων με τον οποιονδήποτε, πολύ δε περισσότερο με άτομα τα οποία ενδέχεται να τα αγγίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι έρευνες της υπηρεσίας του. Και στο… πλαίσιο ευγένειας, όπως είπε, να χαριεντίζεται μαζί τους και να τους λέει να πάνε για καφεδάκι. Πάμε καλά;

Επαναλαμβάνω. Δεν τρέφω την παραμικρή κατανόηση για τη διαγωγή Τορναρίτη και πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος ο οποίος τον παρακολουθεί να χτυπιέται σε βίντεο στο Facebook, να συμπεριφέρεται με χυδαίο τρόπο και εκφράσεις, όπως και τις προάλλες με το τελευταίο, το εμετικό μήνυμά του που αναφερόταν στο γενικό ελεγκτή, αυτό με τον κ...μπαρά, κάθε λογικός άνθρωπος λοιπόν μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Και τα έχει ήδη βγάλει. Προ πολλού θα έλεγα. 

Αυτός όμως ο άνθρωπος είναι που την ίδια στιγμή απορεί και δικαιολογημένα, πώς είναι δυνατόν δημόσιοι αξιωματούχοι να μπαίνουν σε αυτές τις διαδικασίες και σε όλες τις άλλες, είτε μιλάμε για τα νυχθημερόν ξεκατινιάσματα με τον πρώτο τυχόντα στο Τwitter -ακόμα και με fake accounts!- είτε με τη διατήρηση του προσωπικού του στρατού σε μια σελίδα του FB στην οποία έχουν γραφτεί πράγματα τα οποία θα έκαναν ακόμα και τον κ. Τορναρίτη να νιώσει -κάπως έστω- άβολα.

Επιτέλους υπάρχουν και όρια. Με κάποιο τρόπο θα πρέπει να ρυθμιστεί και αυτό προκειμένου εκείνοι οι αξιωματούχοι οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται το μέτρο που επιβάλλει το αξίωμα ή δεν το έχουν γενικώς το μέτρο ή έχουν κολλήσει με τα social media να γνωρίζουν εκ των προτέρων τα γνωστά μεν αλλά όχι καθορισμένα διά νόμου και κανονισμών όριά τους.

Όσοι δεν θέλουν το κράτος να διασύρεται από την αμετροέπεια, τις εμμονές και τον εθισμό του οιουδήποτε στα social media, κάποια στιγμή επιβάλλεται να το σκεφτούν και αυτό.

Κύριε ελέησον, πλέον, σ’ αυτή τη χώρα!