Μην μου γκρεμίσεις τον κόσμο κ. Αθηνά Μιχαηλίδου

Είχα να πάω στο σχολείο των παιδικών μου χρόνων στο χωριό μια πενταετία τουλάχιστον. Μπορεί και η τελευταία φορά που πήγα να ήταν σε εκλογές. Όχι αυτές. Τις προεδρικές. Τις προηγούμενες. Μπορεί να έχω πάει σε βουλευτικές, ευρωεκλογές, αλλά να έχει κάνει delete ο κάδος του εγκεφάλου μου. Δεν μου ήταν ποτέ ευχάριστη η επίσκεψη στο άλλοτε τότε. Δεν ξέρω γιατί. Αναπολώντας, τα παιδικά χρόνια ήταν ήρεμα. Που δεν σε νοιάζει κιόλας που το διαβάζεις. Αλλά δεν θυμάμαι κάποιο περιστατικό άγριο ή κάποιο που να με κάνει να μισήσω το σχολείο ή κάποιο σοβαρό περιστατικό bullying. Άλλωστε όλα τα παιδιά διαχειρίζονται διαφορετικά τα δικά τους βιώματα.

Είχα πάει όμως πριν από μερικές μέρες όταν δεν υπήρχε κανένας. Είναι ωραίο το συναίσθημα να διασχίζεις τις τάξεις στο σχολείο των παιδικών σου χρόνων, ειδικά να περπατάς στους διαδρόμους που κάποτε έτρεχες, σου φώναζαν, έπεφτες, χτυπούσες, έτρωγες φωνές και απ’ τους δικούς σου. Το σχολείο είναι ίδιο, έχουν γίνει μερικές προσθέσεις σε αίθουσες, έχει αλλάξει κάπως εξωτερικά. Αλλά είναι το ίδιο. Στις εκλογές άνοιγε πάντα εκείνη η αίθουσα που χωρούσε τους περισσότερους μαθητές. Στα δικά μου παιδικά χρόνια, λίγοι μαθητές ήμασταν στην αίθουσα, σύμπλεγμα Α' και Β' τάξη μαζί. Πέρασα τα δύο μου χρόνια εκεί. Ωραία χρόνια και απ’ ό,τι θυμάμαι είχα και καλούς δασκάλους. Είχα δε μια δασκάλα την οποία θυμάμαι να θαυμάζουν όλοι. Μαθητές και γονείς. Γιατί νοιαζόταν για τα παιδιά, ειδικά στα πρώτα τους βήματα, ήθελε να μάθουν, να αποκτήσουν τις σωστές βάσεις. Αν και οι μνήμες είναι νωπές, θυμάμαι εκείνη τη φορά που ένας μαθητής κλαίγοντας είπε στη δασκάλα πως ζει σε ένα τοξικό περιβάλλον. Η ίδια στάθηκε, τον είδε, τον βοήθησε, χωρίς να μάθουμε πολλά-πολλά.

Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας εξιδανικεύουμε το παρελθόν, αλλά η συζήτηση που γίνεται τώρα για τις εξετάσεις, το άγχος των παιδιών, τον τρόπο που διαχειρίζεται το Υπουργείο Παιδείας τα θέματα, τα οποία τις περισσότερες φορές κάνει πως δεν τα βλέπει, σε κάνει να διερωτάσαι αν εκείνα τα χρόνια ήταν όντως καλύτερα, ή αν πράγματι ουδέποτε το εκπαιδευτικό μας σύστημα στην Κύπρο ήταν χτισμένο σε σωστές βάσεις. Γιατί επί της ουσίας δεν άλλαξαν πολλά πράγματα στη βάση του συστήματος αξιολόγησης. Ένας βαθμός πάντα καθόριζε το μέλλον σου. Και τα ποσοστά άγχους των γονιών.

Μόνο τα πρόσωπα άλλαξαν από τότε. Άλλαξαν όμως; Η ζωή με έναν μαγικό τρόπο συνδέει το παρελθόν σου με το σήμερα. Εκείνη η δασκάλα μου δεν είναι πια δασκάλα, είναι η σημερινή υπουργός Παιδείας Αθηνά Μιχαηλίδου. Η οποία στα πρώτα δείγματα γραφής της φαίνεται πως θέλει να κάνει τομές στο κομμάτι της παιδείας. Και επειδή αναλωθήκαμε πολύ με τον διορισμό του Χατζηγιάννη και το κατά πόσον έπρεπε να είναι διορισμένος ένας ποπ τραγουδιστής, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Εδώ έχουμε μία κυρία που πέρασε από τα σχολεία στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, έκανε και αναπληρώτρια γενική διευθύντρια στο Υφ. Πολιτισμού, έχει τις γνώσεις και τις βάσεις.

Η αλήθεια είναι πως δεν πήραμε στα σοβαρά το κομμάτι της παιδείας. Το σχολείο μάς προετοιμάζει για τη ζωή σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει, είχε πει ο Καμύ. Κι ελπίζω αυτός ο κόσμος που μας ετοιμάζει η κ. Μιχαηλίδου να είναι καλύτερος. Κι ελπίζω να μην μου τον γκρεμίσει, εκείνη η δασκάλα μου, αυτόν τον κόσμο.