Πού είναι που δεν θα ήταν τίποτα όπως παλιά;

Η μουσική και τα τραγούδια που έπαιζαν στα καφέ στη γειτονιά που μέναμε διαρκούσαν μέχρι αργά το βράδυ και ακούγονταν μέχρι το σπίτι μας. Μετά τις 6 Φεβρουαρίου σώπασαν ξαφνικά. Διήρκεσε μέχρι το τέλος του μηνός αυτή η σιωπή. Ήταν χειμώνας, όμως δεν έβρεχε. Ύστερα ο ήλιος άρχισε να ζεσταίνει τα πρωινά. Ξαφνικά ήρθε ο Μάρτιος. Και άρχισαν πάλι τα όργανα.

Πενθήσαμε. Κλάψαμε. Θεωρήσαμε ντροπή να λέμε ανέκδοτα, να παρακολουθούμε κωμωδίες. Άλλωστε, δεν το θέλαμε αυτό. Δεν μας ερχόταν καν να τρώμε φαγητό όταν σκεφτόμασταν εκείνους που πεινούσαν. Κανείς δεν ανάρτησε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τα τραπέζια του φαγητού που αναρτούσε πάντα. Δεν ανάρτησε τον ενθουσιασμό του για ζωή στα χωράφια και τις φωτογραφίες που έβγαλε στην ακροθαλασσιά. Και εκείνοι που πάντα αρέσκονται στο να παρουσιάζουν τον εαυτό τους πιο ευτυχισμένο από όλους, απέφυγαν να το κάνουν αυτό κατά τις μέρες του πένθους. Τι μοναδικές μέρες κατά τις οποίες απαλλαχτήκαμε από τα αισθήματα εγωισμού και μπορέσαμε να γίνουμε κάποιος άλλος. Ρίξαμε στο μέτωπό μας τον θάνατο σαν φράντζα. Πενθήσαμε. Κλάψαμε. Και ήρθε ο Μάρτιος. Δεν έβρεξε αφθονία αυτός ο χειμώνας. Έβρεξε καημό. Έμεινε στον νου μου η ερώτηση ενός φίλου στο τηλέφωνο, ενώ ήμασταν μέσα σε απερίγραπτη θλίψη. «Πώς είσαι;», με ρώτησε. «Δεν είμαι καλά», είπα. Μου προκάλεσε έκπληξη όταν με ρώτησε: «Τι έχεις; Είσαι άρρωστος;» «Δεν είμαι άρρωστος», του είπα. Όμως, ήμουν θλιμμένος μέχρι θανάτου.

Τι έγινε τώρα; Επιστρέψαμε στην καθημερινή μας ρουτίνα; Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε; Ακούγεται μέσα στη νύκτα μια γρήγορη μουσική Χάρλεμ. Αναρτήσεις φαγητών και γλυκών. Τούρτες γενεθλίων. Άρχισαν να εμφανίζονται μπροστά μας ξανά οι εικόνες ευτυχίες από εκεί που είχαν ανασταλεί. Έγινε αντιληπτό ακόμα μια φορά ότι δεν θα μπορούσαμε να είμαστε κάποιος άλλος για πάντα. Αποδείχθηκε άλλη μια φορά ότι η φωτιά δεν καίει άλλο μέρος όπως καίει το μέρος στο οποίο έπεσε. Δεν υπάρχει κάτι εκπληκτικό και κατακριτέο σε αυτό. Δεν το γράφω για να επικρίνω. Έτσι είναι. Πάλι όμως, σε όλα αυτά υπάρχει κάτι που μου φαίνεται παράξενο και δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί του. Τι είναι αυτό; Και εγώ δεν ξέρω.

Μετά από ένα γεγονός το οποίο μας σόκαρε όλους, λέμε «απολύτως τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά». Μάταια. Ιδού, όλα είναι όπως παλιά. Όλοι είναι όπως παλιά. Τραβήχτηκαν στην άκρη τους. Κάνουν σχέδια για διακοπές. Αυτό το καλοκαίρι θα πάνε στα ελληνικά νησιά. Αν δεν είδαν ποτέ το Παρίσι, θα πάνε στο Παρίσι. Αν δεν είδαν ποτέ τη Ρώμη, θα πάνε στη Ρώμη. Ακόμα και οι τίτλοι στις εφημερίδες είναι όπως παλιά. Δεν άλλαξαν καθόλου. Εγκληματίες ναρκωτικών. Βιασμοί. Βία κατά των γυναικών. Έλεγχοι τροχαίας. Και οικογένειες που μοιράζονται περιουσίες προτού έρθουν οι σαράντα των νεκρών τους οποίους έθαψαν. Πηγαίνω στο δικαστήριο. Και το δικαστήριο είναι όπως παλιά. Κάποιοι περιμένουν τη σειρά τους στην αυλή για να μπουν στην αίθουσα. Στην αυλή κουβεντιάζω μια έναν γνωστό εθνικιστή δικηγόρο. Και εκείνος είναι όπως παλιά. Δεν άλλαξε καθόλου. Μου λέει πως οι Ελληνοκύπριοι ήθελαν να μας σφάξουν το 1963.

Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αρέσει πολύ σε όλους να φαίνονται όπως δεν είναι, όχι όπως είναι. Πάντα επιδεικνύουν μεγάλη προσοχή να μένουν εντός της πλειοψηφίας και αποφεύγουν να πουν την άποψή τους που θα μπορούσε να είναι αντίθετη με την πλειοψηφία αυτή. Είμαι περίεργος αν μετά από αυτή τη μεγάλη τραγωδία υπάρχουν κάποιοι που ερμηνεύουν ξανά τη ζωή και την τάξη πραγμάτων στην οποία ζούμε. Ναι, απολύτως τίποτα δεν πρέπει να είναι όπως παλιά. Καίνε την ψυχή μου όλα όσα βλέπω όπως παλιά. Μήπως δεν σας πιάνει και εσάς η θλίψη που συνεχίζεται η ζωή σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα; Δεν είδα ξεσηκωμό εκεί που τον περίμενα. Θα ήθελα να μετατραπούν σε κραυγή εκατομμυρίων με ομοψυχία σε μια πλατεία οι κραυγές της γυναίκας που φώναζε για βοήθεια ανάμεσα στα χαλάσματα και στα συντρίμμια. Ούτε αυτό το είδα. Υπήρξαν μέρες που λυπήθηκα λέγοντας γιατί είναι πάντα τόσο λίγοι οι θαρραλέοι άνθρωποι. Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να επικρίνει κάποιον. Γράφτηκε απλώς για να μοιραστώ το ντέρτι μου μαζί σας…