Ούτε ο θρήνος θα κοπάσει ούτε η οργή θα τερματιστεί - Η επανάληψη του εγκλήματος μπορεί όμως να αποφευχθεί

Πάντα πίσω από ένα τραγικό γεγονός υπάρχουν αίτια και αιτιατά. Εγκληματίες και συνένοχοι. Υπεύθυνοι και ανεύθυνοι. Έτσι και στην τραγωδία στα Τέμπη που συγκλονίζει Ελλάδα και Κύπρο. Που βύθισε στο πένθος δεκάδες οικογένειες και μαύρισε την ψυχή τόσων ανθρώπων.

Είναι βολικό το αφήγημα του «μοιραίου λάθους» ή της «ατομικής ευθύνης». Ή ακόμα της «κακιάς ώρας». Είναι βολικό να στήνεται κρεμάλα για έναν άνθρωπο στην πλατεία και να περνά να του φτύνει όλη η χώρα. Σώζει και διασώζει ενόχους και υπευθύνους, κρύβει ενοχές και Ερινύες.

Μόνο που το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη δεν είναι δυνατόν να το φορτώνεται ένας και μόνο άνθρωπος. Του οποίου οι ευθύνες είναι αυταπόδεικτες, χωρίς βέβαια να γινόμαστε δικαστές. Μια αλυσίδα λαθών, ωστόσο, οδήγησε στο ανθρώπινο λάθος. Μικρά ή μεγάλα λάθη δεν έχει σημασία. Γιατί ήταν όλα εγκληματικά. Και κυρίως η αδιαφορία, η απαξίωση και η απόκρυψη τόσων πολλών και σοβαρών προβλημάτων στους σιδηροδρόμους και στα συστήματα πλοήγησης. Γι' αυτό και είναι εξωφρενικό να χύνονται σήμερα κροκοδείλια δάκρυα από αυτούς που έπρεπε να έχουν την έγνοια γιατί είχαν και την ευθύνη.

Κάθε ιστορία από το φονικό δυστύχημα στα Τέμπη και μια τραγωδία. Νέα παιδιά, και όχι μόνο, δεν πρόλαβαν να ζήσουν τη ζωή τους. Άφησαν τα όνειρά τους σε μια χαράδρα στην περιοχή των Τεμπών και τα φτερά τους κόπηκαν στα βαγόνια της αμαξοστοιχίας που έγινε ο τάφος τους.

Πάντα, μετά από ένα τραγικό γεγονός αναζητούνται ευθύνες. Και δεν τις αναλαμβάνει αυτός ή αυτοί που πρέπει. Καμία πρόληψη του κακού και καμία πολιτική αποφυγής του δεν βλέπουμε να συμβαίνει.

Κι αν ο αρμόδιος υπουργός παραιτήθηκε –ως όφειλε κάτω από το βάρος της ευθύνης– αυτό δεν τον απαλλάσσει από το γεγονός ότι γνώριζε και ήταν αποδέκτης των προειδοποιήσεων των εργαζομένων και των συνδικάτων των σιδηροδρόμων. Δεν πείθει ο κ. Μητσοτάκης όταν λέει συγγνώμη, μετά το συγγνώμη όμως υπάρχει η λέξη αλλά. Αυτοί κυβερνούν την Ελλάδα σήμερα γι' αυτό και η αναφορά σε αυτούς.

Το τραγικό συμβάν, ωστόσο, απέδειξε ακόμα κάτι. Την ευθύνη των χειραγωγούμενων από την ελληνική κυβέρνηση ΜΜΕ, οι ιδιοκτήτες των οποίων ήθελαν πάντα να κινούνται στους ρυθμούς της. Και αποκαλύπτεται τώρα πως οι εργαζόμενοι προειδοποιούσαν, τα συνδικάτα κατήγγελλαν, αλλά μόνο οι… γραφικοί δημοσιογράφοι και τα αποκλεισμένα από την κυβερνητική επιδότηση τα παρουσίαζαν.

Ούτε ο θρήνος των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους στη φονική σύγκρουση στα Τέμπη θα κοπάσει ούτε η οργή τους θα τερματιστεί. Θα κουβαλούν το τραύμα της απώλειας μιας ζωής. Μπορούν οι εντεταλμένοι να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή, να γίνουν πιο ανθρώπινοι και λιγότερο ανεύθυνοι, να υποσχεθούν πως θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αποφευχθούν στο μέλλον οι ίδιες ή παρόμοιες τραγωδίες; Αυτό το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ.