Ο Δημοκρατικός Συναγερμός περνά μια βαθιά κρίση. O πρόεδρος του κόμματος, αηδιασμένος από την αχαριστία και υποκρισία του επίτιμου προέδρου του κόμματος και Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη και πολλών στελεχών, αλλά και απλών μελών, απέσυρε το ενδιαφέρον του για επανεκλογή στην ηγεσία του Δημοκρατικού Συναγερμού.
Τα αίτια αυτή της κρίσης είναι πολλά. Ίσως το κυρίαρχο αίτιο να είναι η νοοτροπία – κουλτούρα που έχει κυριαρχήσει στο κόμμα. Μέλη και στελέχη. Πρωτίστως τους ενδιαφέρει η προσωπική τους επιτυχία και η εξυπηρέτηση, δευτερευόντως η επιτυχία του κόμματός τους και στη συνέχεια αν θα υπάρξει πρόοδος και επιτυχία της χώρας. Για την κατρακύλα του κόμματός μας πέραν του Προέδρου της Δημοκρατίας, ασφαλώς μεγάλη ευθύνη έχουμε και οι άλλοι της κομματικής ηγεσίας. Με στελέχη που προσπαθούν να αντιγράψουν τις συμπεριφορές του Νίκου Αναστασιάδη, έχει δυστυχώς γεμίσει ο Δημοκρατικός Συναγερμός τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Για πολλά από τα στελέχη του κόμματος, μεγαλύτερη αξία έχουν η προσωπική καριέρα και οι ατομικοί στόχοι από ό,τι έχουν η κοινωνική ευημερία, τα κοινά συμφέροντα, ακόμη και από ό,τι έχουν τα συμφέροντα του κόμματος.
Οι μάχες «αλληλοεξόντωσης» μεταξύ υποψηφίων του ΔΗΣΥ στην ίδια εκλογική περιφέρεια είναι πολύ πιο σκληρές από εκείνες μεταξύ ΔΗΣΥ και αντιπάλων κομμάτων. Ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι τη θέση της υπευθυνότητας, της συνέπειας, της ειλικρίνειας, της ευθύτητας, της διαφάνειας και της ηπιότητας, έχουν πάρει ο οπορτουνισμός, η ανευθυνότητα, η δημαγωγία, η δολοπλοκία, το ψέμα και η εξαπάτηση. Αντί για σεμνότητα, μετριοφροσύνη και αξιοπρέπεια, κυριαρχούν η αλαζονεία, η υπεροψία, ο εγωισμός, το θράσος και η μικροπρέπεια.
Στα μέλη και κυρίως στα στελέχη του ΔΗΣΥ, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει πραγματοποιηθεί μια δραματική αντικατάσταση των βασικών αξιών, πάνω στις οποίες στηρίζεται η κομματική συνοχή και συνύπαρξη, η κομματική αλληλεγγύη και οι ανθρώπινες σχέσεις, από αξίες που ευνοούν την κομματική αποσύνθεση, τον κομματικό ατομικισμό, εγωισμό και ανταγωνισμό. Η κομματική ευθύνη, η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός θεωρούνται ηλιθιότητα, ενώ το ρουσφέτι, η παραβίαση των κανόνων χρηστής διοίκησης, η αυθαιρεσία ακόμα και το ψέμα θεωρούνται εξυπνάδα, ικανότητα και λεβεντιά. Η κομματική συνείδηση και υπερηφάνεια έχουν αντικατασταθεί από την «επαιτεία» προς τα κρατικά ταμεία και τα δημόσια αγαθά. Η κομματική αναγνώριση και καταξίωση, το κύρος και η εκτίμηση δεν είναι πλέον ζήτημα κοινωνικής συνεισφοράς και ποιότητας του ατόμου, αλλά ζήτημα σε πόσους γάμους και κηδείες παρευρίσκεται και πόσων ρουσφετιών γίνεται φορέας.
Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι το βασικό πρόβλημα σήμερα στον ΔΗΣΥ δεν είναι ούτε το επίπεδο ικανοτήτων (πιο ικανός από τον Αβέρωφ δύσκολα θα βρεθεί), ούτε τα προγράμματα δράσης του κόμματος, ούτε οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν. Συνάντησα δεκάδες μέλη του κόμματος που κυριολεκτικά λυσσομανούσαν εναντίον του Αβέρωφ, γιατί του τηλεφώνησαν και δεν βγήκε στο τηλέφωνο και ή γιατί του έγραψαν και δεν τους απάντησε, αλλά και γιατί του ζήτησαν κάποια εξυπηρέτηση και δεν τους την ικανοποίησε. Και άλλους γιατί οι θέσεις του στο Κυπριακό ήσαν ενδοτικές επειδή είναι υπέρμαχος ΔΔΟ! Τι γυρεύεις, ρε άνθρωπε, στον ΔΗΣΥ, αν είσαι εναντίον της ΔΔΟ; Και φλυαρείς από τα ΜΚΔ πως «ο Τούρκος είναι Τούρκος». Αν η έγνοια σου είναι το ρουσφέτι, έχει άλλους χώρους που ειδικεύονται στην «τέχνη» αυτή. Εκεί είναι η θέση σου, ρε μασκαρά. Όλα αυτά είναι συμπτώματα βαριάς πολιτικής ασθένειας. Το πρόβλημα είναι εξόχως πολιτισμικό. Είναι η ίδια η κουλτούρα και το κλίμα που διαμορφώνει. Είναι ο «κύκλος των χαμένων αξιών».
Συνεπώς, η ανανέωση και ο εκσυγχρονισμός του ιστορικού κόμματος που ίδρυσε ο Γλαύκος Κληρίδης για να φέρει νέα ήθη στην πολιτική, δεν είναι ζήτημα οργανισμού και αλλαγής ηγεσιών. Το ζητούμενο είναι η αλλαγή της κυρίαρχης κουλτούρας και η ανάπτυξη ενός συστήματος κοινά αποδεκτών αξιών. Με το σύστημα αξιών που κυριαρχεί σήμερα, καμία στρατηγική, καμία πολιτική και κανένα πρόγραμμα δεν θα αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Αν πρώτα από όλα δεν αλλάξει το σύστημα αξιών αυτό καθ’ εαυτόν. Χωρίς τέτοιες κοινές αξίες και κοινά οράματα, σε επίπεδο στελεχών, μελών και υποστηρικτών που συγκροτούν το κόμμα, οι φαύλοι κύκλοι θα δυναμώνουν, η κατηφορική πορεία θα συνεχίζεται και ασφαλώς το τέρμα δεν θα είναι ευχάριστο για κανέναν.
Η εκλογή διαδόχου του Αβέρωφ Νεοφύτου, του ανθρώπου που δεν άξιζε τέτοιας αχαριστίας και αγνωμοσύνης, θα πρέπει να γίνει με ένα και μοναδικό κριτήριο κατά τη γνώμη μου: Ποιος εκ των δύο υποψηφίων διαθέτει τον χαρακτήρα και τις αρετές που μπορούν να οδηγήσουν τον κόσμο του κόμματος πίσω στις χαμένες αξίες του.
