Έβρεξαν περηφάνια και βγήκαν

Για κάποιον ο οποίος δεν ήξερε πρόσωπα και πράγματα, η συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου του ΔΗΣΥ, την Τρίτη το βράδυ, έμοιαζε σαν τη στιγμή που μας μάθαιναν στο σχολείο για την ύψωση της σημαίας της Ελληνικής Επανάστασης στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας.

Μόνο ο Παλαιών Πατρών Γερμανός έλειπε από το σκηνικό.

Αν απέκλεινε κάτι από την τραγική αναπαράσταση του δοξασμένου ’21 και το σφρίγος στα πρόσωπα των επαναστατών - ομιλητών της κυβερνώσας παρατάξεως; Σίγουρα οι περιαυτολογίες και η ευκολία με την οποία οι αφυπνισθέντες μετά από λήθαργο μηνών και χρόνων ολάκερων πολιτικοί -είτε υποστήριζαν ψήφο κατά συνείδηση, είτε Χριστοδουλίδη, είτε Μαυρογιάννη- έβγαζαν μπαρουτοκαπνισμένα λογύδρια αρχίζοντας και καταλήγοντας στο «προσέξτε με».

«Συγνώμη αλλά δεν μας αναθρέψατε έτσι!», είπε ένας, τραβώντας ξεκάθαρα και περήφανα τη γραμμή και παραπέμποντας στη σπουδαία του πολιτική ανατροφή, την οποία υποθέτω ότι ο κόσμος και οι οπαδοί του κόμματος ήδη θα τη γνωρίζουν. Αυτό δε που ξεχώρισε ήταν η υπόμνηση ότι όλοι τους έχουν άποψη και όλοι τους τη λένε, διότι είναι και πολύ βαριά πολιτικά πεπόνια να ‘ούμε, όπου και εάν έκλιναν.

Μπροστά σ’ αυτό το όργιο αυτοπροβολής της πολιτικής μετριότητας όλων των αποχρώσεων, το οποίο είχε ξεκινήσει με κάτι που θύμιζε μεταμεσονύκτια συμπλοκή θαμώνων έξω από μπαρ με «κορούδες» στη Ρηγαίνης στις «δόξες» του δρόμου στα 70s και τα 80s και με βρισιές αγοραίου τύπου από έναν όχλο ο οποίος βρέθηκε εντελώς τυχαία υποθέτω -αλλά σίγουρα μαγικά- στην είσοδο της αίθουσας όπου συνεδρίαζε το ΠΓ, μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το όργιο της αυτοπροβολής και προσπερνώντας τη ναυτία που προκαλούσε στον παρατηρητή η ταπεινότητα (δεν τη λες) των συνέδρων, αναπόφευκτα προέκυπταν κάποια ερωτήματα. Ερωτήματα βασανιστικά όσο και αυτονόητα, για τον μέσο άνθρωπο, ο οποίος σέβεται στοιχειωδώς τη νοημοσύνη του, μα και τη νοημοσύνη των άλλων.

Με βασικότερο όλων, το πού ήταν όλοι αυτοί οι τύποι και οι τύπισσες όταν λ.χ. η κυβέρνηση του κόμματός τους έκανε θρύψαλα την εικόνα της χώρας διεθνώς, με τα απανωτά σκάνδαλα και ειδικά με εκείνο των διαβατηρίων.

Πού ήταν όλη αυτή η αξιοπρέπειά τους, η αξιοπρέπεια κατά τους ίδιους και τις ίδιες πάντοτε, η οποία ως χείμαρρος ορμητικός έβγαινε από τα μπατζάκια τους με βάση τα λεγόμενά τους, και φυσικά, πού ήταν η φιλοπατρία και η έγνοια τους για τη χώρα οι οποίες είχαν κι αυτές την τιμητική τους σε αυτό το θλιβερό θέαμα της δημόσιας πολιτικής αυτο-εξίψωσης και αυτοϊκανοποίησης.

Πού ήταν όλη αυτή η περηφάνια τους, ως μέλη της παρατάξεως, και γιατί δεν εθίγη κατ’ ελάχιστον έστω όταν π.χ. το κόμμα τους έφερνε στη χώρα μια εταιρεία παρακολούθησης επικοινωνιών η οποία, μαγικά πάντοτε, εκτελώνισε ολόκληρο βαν με τέτοιο εξοπλισμό ως «μετεωρολογικά μηχανήματα», ζητούσε ρουσφέτια από τον ηγέτη της παρατάξεως με επιστολή κιόλας (!…) και τελικώς όταν την τσάκωσαν εξήχθη στην Ελλάδα συνεχίζοντας το μεγαλύτερο σκάνδαλο του είδους στα χρονικά στην ΕΕ.

Τα τηλέφωνα πολλών από τους… περήφανους συνέδρους ήταν προφανώς ανάμεσα σε όσα η εταιρεία παρακολουθούσε, με το σκάνδαλο όμως να θάβεται όπως και όλα τα άλλα διά συνοπτικών διαδικασιών στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, που μόνο δημόσιο δεν ήταν, προκειμένου να μην ανοίξει η ιστορία και να πάρει ο δαίμονας, όπως λέει και ο απερχόμενος που εξέλεξαν, πολλούς και διάφορους. Οι πλείστοι, στην αίθουσα του ΠΓ του ΔΗΣΥ.

«Ζωσμένος να 'σαι τ' άρματα δεν σε φοβάτ' ο Χάρος, όσο κι αν είσαι δυνατός κι όσο κι αν έχεις θάρρος», λένε στην Κρήτη. Έτσι και αυτοί. Οι γενναίοι και οι γενναίες της βραδιάς, ζωσμένοι τ’ άρματα και έχοντας αποκτήσει μετά από χρόνια ξανά λαλιά, μετρούσαν εκεί αλλά και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ποιος την έχει μεγαλύτερη τη λεβεντιά και ποιος μπορεί να τα πει καλύτερα για τον εαυτό του.

Από τα κορυφαία που ειπώθηκαν σ’ αυτό το ντέρμπι της κομματικής αμνησίας των όσων προηγήθηκαν, της διαγραφής των μελανών και της άσκησης κομματικού φανατισμού κερκίδας, ήταν το ταπεινό εκείνο «η Ιστορία ξεχνά κάποτε τους ήρωες αλλά δεν ξεχνά τους προδότες». Και εκεί όμως ο παρατηρητής έμενε με την απορία ποια άποψη έχει η Ιστορία για τους γυμνοσάλιαγκες.

Για όλους εκείνους τους οποίους τα τρομερά σκάνδαλα πέρασαν και δεν τους άγγιξαν εκεί που ήταν βολικά κρυμμένοι. Εκεί που παρέμειναν κρυμμένοι ακόμα και στην προεκλογική του αρχηγού του κόμματός τους, τον λάκκο του οποίου άνοιγαν πολλοί ελπίζοντας στη διαδοχή. Και ακόμα ελπίζουν διότι η αποτυχία, όπως κι αν μασκαρεύεται, αποτυχία είναι. Ειδικά η οφειλόμενη στο γινάτι και στην προσωπική φιλοδοξία, πληρώνεται ακριβά.

Όμως, να βλέπει κανείς όλα μαζί τα αστέρια της σιωπής και της συγκάλυψης να παριστάνουν και τους μάγκες από πάνω -ανεξαρτήτως φύλου- όχι μόνο για να σώσουν το πολιτικό τους σαρκίο, αλλά και για να μας το τρίψουν στη μούρη ως αξιόλογο αλλά και σπάνιο πολιτικό προϊόν, αυτό πια το τσίρκο ήταν αδύνατο να το αντέξει και το πιο γερό στομάχι.

Από όλες τις ρήσεις που ακούστηκαν, η καλύτερη ήταν μία που… δεν ακούστηκε. Ότι οι πολιτικοί φαίνονται στα δύσκολα. Θα μου πείτε, γιατί την καταθέτω αφού δεν ακούστηκε. Μα διότι ακριβώς φάνηκαν στα δύσκολα. Και το τελευταίο που θα ανέμενε κανείς θα ήταν ότι θα είχαν το θράσος να μας περιπαίζουν ακόμα και τώρα τόσο απροκάλυπτα.

Νομίζοντας ότι ο κόσμος του κόμματός τους και ευρύτερα, κινείται νοητικά στο επίπεδο των τραμπουκισμών και του κομματικού σανού. Ακόμα και αυτόν τον κομματικό πατριωτισμό που επέδειξαν οι ψηφοφόροι τους στην κάλπη της περασμένης Κυριακής, τον θεώρησαν λευκή επιταγή και απλή ηλιθιότητα.

Αναμενόμενο βέβαια και αυτό.