Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται

Σήμερα ο κυπριακός λαός, ο οποίος κάθε πέντε χρόνια αποκαλείται κυρίαρχος, θα προσέλθει στις κάλπες για να αναδείξει τους δύο από τους δεκατέσσερις υποψηφίους οι οποίοι διεκδικούν το ανώτατο αξίωμα, δηλαδή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ουσιαστικά η προεκλογική περίοδος τελειώνει και απομένει ο β' γύρος των εκλογών.

Τέρμα οι προεκλογικές συγκεντρώσεις, οι δημοσκοπήσεις, οι συνάξεις, τα τραπεζώματα και τα κτυπήματα κάτω ή πάνω από τη μέση. Η ώρα της αλήθειας έφθασε και σε λίγες ώρες θα υπάρξουν δύο νικητές και δώδεκα ηττημένοι. Χαρά για τους νικητές, θλίψη για τους ηττημένους.

Το σημαντικό όμως είναι να εξέλθουν νικητές ο κυπριακός λαός και η μαρτυρική μας πατρίδα.

Τα επόμενα χρόνια είναι ίσως τα πλέον κρίσιμα για τη μοιρασμένη μας πατρίδα και συνεπώς οι σημερινές εκλογές αποτελούν μια σημαντική διεργασία για το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικαίωμα της επιλογής. Άλλωστε δημοκρατία έχουμε. Όμως θα πρέπει να υπάρχουν κριτήρια. Την ώρα της κάλπης θα πρέπει ο κάθε ψηφοφόρος να γνωρίζει τον λόγο που επέλεξε τον άλφα ή τον βήτα υποψήφιο. Κριτήρια όπως «επειδή τον διάλεξε το κόμμα μου» ή «επειδή προσδοκώ σε προσωπικό όφελος», ή «επειδή είναι συμπαθής», μας καθιστούν συνυπεύθυνους στην περίπτωση που ο Πρόεδρος που θα εκλεγεί αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων, των πολύ δύσκολων που πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουμε. Επιπρόσθετα, πολιτικές εκλογές έχουμε και τα κριτήριά μας θα πρέπει να είναι αυστηρά πολιτικά.

Πολλοί επικαλούνται τον κομματικό πατριωτισμό για να πετύχουν τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση. Μα επιτέλους τι σχέση μπορεί να έχουν οι έννοιες του κόμματος και του πατριωτισμού. Μήπως θέλουν τον ψηφοφόρο να συμπεριφέρεται ως αμνοερίφιο και να ακολουθεί πιστά και τυφλά τις επιλογές του κάθε πολιτικάντη για να εξυπηρετήσει προσωπικά του συμφέροντα και φιλοδοξίες. Σίγουρα τα κόμματα είναι απαραίτητα γιατί αποτελούν τα κύτταρα της δημοκρατίας. Όμως υπεράνω των κομμάτων θα πρέπει πάντα να είναι η πατρίδα, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει στον τόπο μας. Τα πλείστα κόμματα επαληθεύουν τον εύστοχο ορισμό του κόμματος από τον Έλληνα συγγραφέα Εμμανουήλ Ροΐδη.

«Κόμμα: Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι να αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι».

Μετά από 60 χρόνια δημοκρατίας θα έπρεπε επιτέλους να ωριμάσουμε πολιτικά. Να μπορούμε να διακρίνουμε τον λαοπλάνο και δημαγωγό από τον σώφρονα πολιτικό.

Η προεκλογική περίοδος ήταν όντως μακρά. Διήρκεσε πάνω από έναν χρόνο. Κατά την περίοδο αυτή ακούσαμε πολλά. Καθημερινά μας βομβάρδιζαν με υποσχέσεις, δεσμεύσεις και όρκους. Οι υποψήφιοι μίλησαν. Τώρα είναι η δική μας σειρά να μιλήσουμε αφού πρώτα ξεχωρίσουμε τα εφικτά από τα ανέφικτα, τα σοβαρά από τις γελοιότητες, τον καθαρό λόγο από τα κούφια συνθήματα.

Οι ώρες κρίσιμες και η ευθύνη μας τεράστια. Ας μην ξεχνούμε ότι οι προεδρικές εκλογές δεν είναι μια απλή εκλογική αναμέτρηση αλλά η σημαντικότερη. Συνεπώς, η δική μας συμμετοχή με σωφροσύνη και ορθή αξιολόγηση είναι εκ των ων ουκ άνευ ιδίως για τη δική μας ημικατεχόμενη πατρίδα.

«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου», έλεγε ο Αμερικανός Πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν.

Στον ευρύτερο ελληνισμό υπήρξε σωρεία περιπτώσεων όπου με την ψήφο χάθηκαν ολόκληρες γενεές και πατρίδες. Δυστυχώς σε κρίσιμες στιγμές ηγούνταν εθνικά ανεπαρκείς ηγέτες.

Στη μαρτυρική μας πατρίδα το ίδιο συνέβη σε σημαντικές φάσεις της νεότερής μας ιστορίας. Με την ψήφο μας σκοτώσαμε προοπτικές για απαλλαγή από την κατοχή και καταστήσαμε το μέλλον των επόμενων γενεών δυσοίωνο. Τι να πρωτοθυμηθείς, τα 13 σημεία του εθνάρχη που κατέλυσαν την Κυπριακή Δημοκρατία, την απόρριψη, και πάλι από τον εκλελεγμένο ηγέτη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, της συμφωνίας Κληρίδη - Ντενκτάς του 1972, την απόρριψη του δυτικού σχεδίου από τον Σπύρο Κυπριανού το 1978, το δακρύβρεχτο «Όχι» του Τάσσου Παπαδόπουλου, που το ΑΚΕΛ με την ψήφο του ανέβασε στην εξουσία, με αποτέλεσμα την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν ή τέλος τους καταστροφικούς χειρισμούς του «ηγέτη της λύσης» που κατέληξαν στο τραγικό ναυάγιο του Κραν Μοντανά. Όλοι αυτοί που συνέτειναν στη διαιώνιση της διαίρεσης, με την ψήφο μας αναρριχήθηκαν στην εξουσία και συνεπώς είμαστε απόλυτα συνυπεύθυνοι. Αν θέλουμε λοιπόν να μην θρηνήσουμε την οριστική απώλεια της μισής μας πατρίδας ας εξασκήσουμε με σύνεση το εκλογικό μας δικαίωμα μακριά από σκοπιμότητες, κομματικές πιέσεις και εξαρτήσεις. Ας μην επιλέξουμε τον Μεσσία ο οποίος με το μαγικό του ραβδί θα σώσει τα πάντα. Ας επιλέξουμε τον έντιμο, τον προσγειωμένο ηγέτη ο οποίος είναι διατεθειμένος να αγωνιστεί με ρεαλισμό και εντιμότητα για να αποτρέψει την ολική καταστροφή.

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Στη δική μας περίπτωση το πολλάκις εξαμαρτείν ουκ λαού σοφού. Τέλος, ας συνειδητοποιήσουμε ότι η ψήφος μας είναι ένα τετελεσμένο γεγονός. Ας μην ξεχνούμε ότι μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.