Ρεύμα για τον φράχτη του Φύρερ στην Πράσινη Γραμμή

Ομολογώ ότι -σχεδόν- τον λυπάμαι τον Χρήστο Χρήστου του ΕΛΑΜ σ’ αυτές τις προεδρικές εκλογές. Ως θέμα αρχής, δεν μπορώ να λυπηθώ βέβαια τέτοιους, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογίας. Εξού και το «σχεδόν».

Ο συγκεκριμένος όμως είναι όντως -σχεδόν- για λύπηση. Διότι ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές, δεν έχει να πει κάτι. Όλες οι θέσεις της Ακροδεξιάς κλάπηκαν και δυστυχώς κανονικοποιήθηκαν από άλλους. Από έναν κυρίως, ο οποίος στις ευρωεκλογές είχε αποφασίσει ότι… κινδύνευε η χώρα επειδή η Αριστερά είχε βάλει έναν Τουρκοκύπριο ακαδημαϊκό στο ψηφοδέλτιό της. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που τον είχε ενοχλήσει ήταν η απώλεια ψήφων για το κόμμα του από την υπέρ της λύσης του Κυπριακού αστική Λευκωσία, στην οποία ο υποψήφιος ήταν και είναι ακόμα πολύ συμπαθής.

Ένα πόστερ, που λέτε, έβαλε όλο κι όλο ο Χρήστου. Με ένα τυπικά τοξικό και άθλιο σλόγκαν το οποίο μέχρι πρότινος μόνο η Ακροδεξιά θα διανοείτο να ξεράσει στον δημόσιο διάλογο. Ε, στο πι και φι εκλάπη κι αυτό. Έγινε επιχείρημα δανεικό σε καιρούς χαλεπούς -και λίγα λες- για τη συσπείρωση αυτού που το σούφρωσε.

Τι να σου κάνει λοιπόν ο -σχεδόν- καημένος, ο Χρήστου; Να βλέπει το «κόμμα» του να φυλλοροεί και να μην του έχει αφήσει ο άλλος θέσεις για να πάρει; Ένα μεταναστευτικό είχε όλο κι όλο και του το τσίμπησε κι αυτό. Ακούς πια τον Χρήστου στα κλασικά ρατσιστικά και νομίζεις ότι είναι καμιά τριτοτέταρτη που προσπαθεί να τραγουδήσει Βίσση στον Χορό του Παπουτσόσυκου.

Ακροδεξιά τύπου, «άσε μας κουκλίτσα μου», δηλαδή. Του άφησε βέβαια το Κυπριακό. Γεγονός. Αλλά το Κυπριακό δεν πουλάει, ειδικά αυτό το διάστημα. Για αυτό του το άφησε, άλλωστε.

Οπότε, είπε κι αυτός να κάνει ένα εντυπωσιακό φινάλε και ό,τι κάτσει. «Δανείστηκε» την εξαγγελία για τη δημιουργία φράχτη στην Πράσινη Γραμμή και το πήγε «λίγο» πιο κάτω. Ο δικός του φράχτης, είπε χθες σε εκπομπή, θα έχει και ρεύμα!

Δεν λέω ότι με ξάφνιασε, δεδομένου ότι η αρχική ιδέα ήταν των ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τι περιμέναμε; Η ανησυχία μου, όμως, είναι άλλη: μήπως τη δανειστεί και αυτήν κάποιος άλλος και τρέχουμε, με όσα φτάσαμε να ακούμε πια.

Αυτό είναι το μεγάλο θέμα. Προ δεκαετίας, ούτε τα κυπριακά χρυσαύγουλα δεν έλεγαν πολλά από αυτά δημόσια και τώρα έχουν γίνει μέρος της mainstream συζήτησης!

Οι… απέναντι τουλάχιστον είναι πιο πονηροί. Ηδονίζονται μεν με τον Πούτιν και τη γενοκτονία στην Ουκρανία, αλλά δεν λένε κάτι. Πια. Είπαν ένα «ρωσική εισβολή» μια φορά και καθάρισαν. Έστω και με την «εισβολή» να προφέρεται μισή και μασημένη, ένρινη, σαν κάτι ατάκες που αναγκάζονται να λένε κάτι πεθερές για τις νύφες τους που τις αντιπαθούν βαθύτατα, αν και ανομολόγητα. «Μα τι καλή κοπέλα η νύφη σου, Σταυρούλλα μου!». «Ου ναι… πολύ κλη κπλα. Φβρή».

Ώς εκεί. Και μετά οι απέναντι σώπασαν. Μεταξύ τους μοιράζονται τη βεβαιότητα για τη νίκη του Πούτιν ο οποίος στα μάτια τους δεν είναι το τελευταίο φασιστικό περίττωμα της εποχής, αλλά ένας παλιός σύντροφος της KGB και σήμερα ο μάγος που θα αναστήσει, έστω και σφάζοντας λαούς ολάκερους, την ΕΣΣΔ. Δεν τους πειράζει. Η ΕΣΣΔ είναι το ζητούμενο. Καπιταλιστική; Έστω. Αλλά ΕΣΣΔ.

Όμως, είναι πιο έξυπνοι. Δεν τα λένε. Ίσως και γιατί ξέρουν ότι τα δικά τους ελλείμματα έχουν ξοφλήσει προ πολλού. Ενώ, των απέναντι -των απέναντι...των απέναντι- είναι και πάλι μόδα εποχής. Με τη βοήθεια δε όσων κανονικοποιούν τα ελλείμματα, τον ρατσισμό και όλα τα άλλα για να παίζουν προεκλογικά, αδιαφορώντας για το πόσο δηλητηριάζουν την κοινωνία αλλά και για τη ζημιά που προκαλούν με αυτήν την εγκληματικά ανεύθυνη, την αδίστακτη και την ανάλγητη ψηφοθηρία, οι διάφοροι φιρερίσκοι των ημερών επιπλέουν παρά τις προεκλογικές απώλειες.

Είναι κι αυτές προσωρινές. Με τη μαζική προεκλογική καλλιέργεια της ακρότητας, του φανατισμού και όλων των άλλων τοξικών, οι τύποι αυτοί θα επανέλθουν, όπως πάντα κάνουν μετά από εκλογικές επιτυχίες ή αποτυχίες, για να μαζέψουν τη σοδειά και ότι άλλο επικίνδυνο θα έχει φυτρώσει από όσα έσπειραν οι ανεύθυνοι και οι ικανοί για τα πάντα στη διάρκεια του προεκλογικού, μπας και τσιμπήσουν καμιά ψήφο παραπάνω.

Για αυτό άλλωστε και δεν μπορώ να λυπηθώ τον Χρήστου και το είδος του. Όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι εκ του αποτελέσματος υπάρχουν τελικά και πιο επικίνδυνοι στις μέρες μας. Ποιος θα το φανταζόταν κάποτε! Ο Χρήστου να ονειρεύεται τον φράχτη -και λογικό είναι- αλλά άλλοι να του πηγαίνουν το ρεύμα για ηλεκτροδότηση. Τέτοιος ξεπεσμός.