Τα παραλειπόμενα των εξετάσεων

Το Υπουργείο Παιδείας του νησιού πρέπει να γίνει τελικά και γενικώς παραδεχτό πως δουλεύει πολύ. Ποτέ δεν κάθεται σε ησυχία, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να το ονομάζουν τεμπέλικο ή ανούσιο. Τώρα, το τι είδους ταινία σκαρώνει κάθε φορά, αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.

Οι εξετάσεις τετραμήνου πάντως είχαν λίγο απ’ όλα. Έρωτες, γράμματα στην αγαπημένη και στον αγαπημένο, απογοητεύσεις, στριγκλιές μέσα σε στοιχειωμένα σπίτια, αϋπνίες, δάκρυα, ροχαλητά, δερματικά εκζέματα. Είχαν επίσης οικονομικές σπατάλες και δαπάνες, γέλιο, χαρά, και διάφορα άλλα μικρά παραλειπόμενα.

Μερικές σκηνές Backstage. Οι καθηγητές που από τη μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν να διορθώνουν μαζεμένα 100-200 γραπτά. Πολλοί ξενύχτησαν, άλλοι τσακώθηκαν με το ταίρι τους, τρεις σίγουρα χώρισαν. Μια άλλη καθηγήτρια χτύπησε ξεπίτηδες το πόδι της με ένα τεράστιο μοιρογνωμόνιο και πήρε αναρρωτική, μια διευθύντρια έπαθε ιλίγγους και πολλοί βοηθοί έπαιξαν μπουνιές μεταξύ τους και άλλοι λιγότεροι με τους επιθεωρητές. Οι τσακωμοί με τους επιθεωρητές μεταδίδονταν λάιβ σε πολλούς καθηγητές. Και αυτό είναι παγκόσμια ιστορική επιτυχία. Όταν στο μέσο της η ταινία σταματά για να βάλει και τους ίδιους τους θεατές να πρωταγωνιστούν λιγάκι.

Ένα άλλο αξιόλογο παραλειπόμενο ήταν ο ήχος από τα χτυπήματα πολλών χιλιάδων σφραγίδων παγκύπρια. Μέσα σε ένα ειδικό δωμάτιο στα σχολεία από πριν καθορισμένο, ξενυχτισμένοι καθηγητές και καθηγήτριες χτυπούσαν συνέχεια σφραγίδες σκυμμένοι πάνω από μεγάλα τραπέζια. Δεξιά κι αριστερά τους υψώνονταν τεράστια βουνά από κόλλες και ονόματα. Σε αυτά τα δωμάτια τα κολασμένα δεν επιτρέποταν, ούτε να κοιτάξει απλός καθηγητής βαμπίρ. Αν το έκανε, δεχόταν μεγάλη και μαζική επίθεση από τα ζόμπι αρχηγούς. Μόνο οι καθαρίστριες μπορούσαν να μπουν σε εκείνη την κάμαρα του εξορκισμού, μάλλον επειδή έχουν κάποιο χρίσμα ή ανοσία στο δηλητηριασμένο σάλιο.

Μετά το τέλος των εξετάσεων των κυπριακών σχολείων, οι μαθητές οργανωμένα έσυραν τις αγαπημένες τους πομπάρτες σαν να είναι Πάσχα και καίγεται ο Ιούδας. Μάλλον στον νου τους έτσι είναι οι εξετάσεις. Οι πομπάρτες πρώτη φορά ιστορικά μεταφέρθηκαν και στα δημοτικά, και αυτό μπορεί να αποτελεί απόδειξη πως οι μαθητές επιτέλους κατάλαβαν τη σύνδεση του δημοτικού με το γυμνάσιο, γιατί από μόνα τους δεν ενώνονται. Στις αυλές των σχολείων υπήρχαν παντού περιπολικά. Τα περιπολικά στα σχολεία του νησιού εμφανίζονται πάντα μετά το έγκλημα. Αυτή είναι και η αστυνομική διάσταση της ταινίας, όπως έχουμε και ιατρική με τα πολλά θέματα υγείας, τα ψυχοσωματικά που δημιουργήθηκαν στους κομπάρσους του Ελ Σιντ. Είναι οι μαθητές που λιποθυμούν από το άγχος, που έχουν εφίδρωση, που στεγνώνει το στόμα τους, που κλαίνε, που θέλουν τη μάμα τους, τον Ιησού Χριστό, τον Αλλάχ και τον δαίμονα. Μιας δωδεκάχρονης μαθήτριας της στήριξης, πολλά ευαίσθητη και καλοσυνάτη, της έτρεχε συνέχεια η μίξα. Το χαρτί που έφερε μαζί της της τελείωσε και ντρεπόταν να ζητήσει λίγο ρολό από τον επιτηρητή της. Το έβλεπε και το ξανάβλεπε στην έδρα με λαχτάρα. Αυτός, μετά από κάποια λεπτά που του πήρε για να καταλάβει την αιτία της απόγνωσής της, έκοψε λίγο και ήρεμα της το έδωσε, λέγοντάς της «έλα, σκούπισε τη μύτη σου». Μόλις το πήρε στα χέρια της χαμογέλασε όσο ποτέ πριν στη μέτρια ζωή της. Αυτό ακριβώς είναι η τραγωδία του ανθρώπινου και πολύ ταπεινού. Μια σκηνή μεγαλειώδους προσφοράς του πιο ευτελούς ρολού, που γεννά την έννοια της συμπόνιας, η οποία φάνηκε επίσης στη μεγάλη και γενικότερη πλέον κατανόηση που έδειξαν οι καθηγητές στα εξεταζόμενα παιδάκια.

Ένα άλλο παραλειπόμενο είναι η άπειρη σπατάλη κολλών. Κάθε τετράδιο που δόθηκε στους χιλιάδες μαθητές, αποτελείτο από οχτώ κόλλες. Σπάνια οι μαθητές συμπλήρωσαν πάνω από τη δεύτερη. Αυτό μάλλον έχει να κάνει με μια large διάθεση του σκηνοθέτη. Θέλει να δείξει πως σαν κράτος αγνοούμε τον παγκόσμιο πληθωρισμό. Ζούμε σαν τον Ρονάλντο στο Ντουμπάι, ας πούμε.

Η ταινία ήταν μεγάλη. Με την ευγενική προσφορά των πλούσιων φροντιστηριούχων, ακόμα μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Ενώ την πλήρωσε το κράτος, την όποια επιτυχία της τη στήριξαν ιδιωτικά συμφέροντα αμφιβόλου νομιμότητας, ηθικής και πολλές φορές νομικής, μα πάλι δεν πειράζει. Αυτή είναι μάλλον η Δον Κορλεόνε πλευρά.